ყველგან უკრაინის დროშასაც ვხედავ. მე მას ვხედავ ლვოვის საავადმყოფოში დაჭრილი ჯარისკაცის პალატაში და პატარა გოგოს მკლავებში, რომლის მამაც არასოდეს დაბრუნდება ომიდან. მე ვხედავ დროშას, რომელსაც ლიტვის პირველი ლედი ატარებს, როდესაც ის უკრაინულ ცენტრს ხსნის და დროშას, რომელიც რუსების მიერ ოკუპირებული ქალაქის მასწავლებელს აქვს შემოხვეული, რადგან სურს, თავის მოსწავლეებს უკრაინულად ასწავლოს.
ჯილ ბაიდენთან შეხვედრის დროს მაგიდაზე ლურჯ და ყვითელ ყვავილებს ვხედავ და ვენაში წიგნების თაროზე ჩვენს ამაყ დროშას. მე ვხედავ დროშას ყველა ბავშვის ნახატზე, რომელიც ოცნებობს უკრაინაში, სახლში დაბრუნებაზე.
ჩვენი დროშა ახლა მთელმა მსოფლიომ ნახა. ოფიციალური პირები და მსოფლიო ვარსკვლავები მის ფერებში იცვამენ და მას მილიონობით სახლზე კიდებს უბრალო ხალხი, რომლებმაც უკრაინულ ოჯახებს თავშესაფარი მისცეს. ისტორიული შენობები განათებულია ლურჯი და ყვითელი ფერებით და ეს ფერები აუცილებლად დარჩება ისტორიაში, როგორც თავისუფლებისა და ურთიერთთანადგომის ფერები, ფერები მასნპინძელი მიწის და იმედი გვაქვს, ძალიან მალე მშვიდობიანი ცის.
კომენტარები