მეუფე მელქისედეკი

30 Oct. 2020, 20:09

მოგვიახლოვდა კიდევ ერთი და უმნიშვნელოვანესი არჩევნები, სულ მალე ყველა ერთად გადავწყვეტთ, თუ როგორი იქნება ქვეყნის განვითარება უახლოესი ოთხი წლის მანძილზე. ვესაუბრები ადამიანებს, ვეცნობი კვლევებს და გული მტკივა, რადგან მოსახლეობის დიდი ნაწილი კვლავ უარს ამბობს არჩვენებში მისვლასა და მონაწილეობაზე. ერთი მხრივ, მესმის მათი, იმედგაცრუება, რაც წლების მანძილზე დაგროვდა, მაგრამ ეს არ ამართლებს გულგრილობას, გულგრილობას ჩვენი ქვეყნის მომავლის წინაშე.

ათწლეულების მანძილზე მიჩვეულები ვიყავით, რომ არსებობდა ერთადერთი — "კომუნისტური პარტია", ერთი იდეოლოგიით, პროგრამით, გეგმით — რომელიც ყველა არჩევნებში უპრობლემოდ იმარჯვებდა, შემდეგ, უეცრად გაჩნდა ათობით პარტია, რადიკალურად განსხვავებული ხედვებით, ხალხით, მიდგომებით და დავიბენით. დღემდე დაბნეულები ვართ. არადა, თავისუფლება სწორედ არჩევანის მრავალფეროვნებიდან გამომდინარეობს. მოქალაქე, რომელიც იძულებულია რომ ყველა არჩევნებში ერთადერთ პარტიას მისცეს ხმა, შეუძლებელია თავისუფალი იყოს. წლებია, ნებსით თუ უნებლიეთ, პოლიტიკურ პროცესებში ჩართულობა სირცხვილად იქცა და ჩვენი მოქლაქეები კვლავ სიამაყით აცხადებენ, რომ ხმას "არცერთ პარტიას არ აძლევენ". ეს საამაყო ნამდვილად არაა.


კომენტარები

კვირის ტოპ-5

  1. ოცნების დეპუტატის, გია ცაგარეიშვილის შვილი: მედვედევს რაც მოსწონს, დუგინს რაც მოსწონს — ჩვენ ავტომატურად არ მოგვწონს, 2x2
  2. "ჩემს სახეზე ეს კვალი გაქრება, მაგრამ შენი სახიდან რუსეთის მონის კვალი ვერ ჩამოირეცხება" — სტუდენტის მიმართვა პრემიერ-მინისტრს
  3. რა ეწერა რუსთავი 2-ის საინფორმაციოს უფროსის Whatsapp სტატუსში, რომელიც დღეს გამოქვეყნდა და მალევე წაიშალა
  4. მდინარაძე: როცა ქალი ამბობს, "არ ვარ დაოჯახებული, მაგრამ მინდა მყავდეს შვილი", ამის უფლება უნდა ჰქონდეს თუ არა, საკამათოა
  5. სტუდენტი, რომელიც კობახიძის ლექციაზე საქართველოსა და ევროკავშირის დროშით მივიდა, ლექციაზე არ შეუშვეს

გირჩევთ

ახლა კითხულობენ