"თუ არ დავრჩებით სახლში, ვერ გადავრჩებით", — ამ შინაარსის ფრაზა აღელვებულმა პაატა იმნაძემ 15 აპრილს არაერთხელ გაიმეორა. დაავადებათა კონტროლის ცენტრის დირექტორის მოადგილემ საზოგადოება იტალიის სცენარისთვის შეამზადა, თქვა, რომ შესაძლოა კუბოები ვერ ავითვალოთ და ერისა და ეკლესიის გადასარჩენად სახლში დარჩენა კრიტიკულად საჭიროა. NCDC-ის დირექტორმა, ამირან გამყრელიძემ კი დღეს მრევლს მოუწოდა, არ წავიდნენ ტაძრებში და ეკლესიასაც სთხოვა, მორწმუნეებს იგივე ურჩიონ. თუმცა, მკაცრი რიტორიკა ცოტათი დაგვიანდა, რადგან მრევლი მასობრივი თავშეყრისთვის ემზადება.

სანამ ქრისტიანული სამყარო ვირუსისგან მორწმუნეების დასაცავად მათთვის ეკლესიებს ხურავდა, საქართველოს საპატრიარქო ყველანაირ დათმობაზე უარს ამბობდა. ამ დროს მთავრობა და ჯანდაცვის სფეროს წარმომადგენლები კრიტიკას თავს არიდებდნენ და მართლმადიდებელი ეკლესიის ისტორიულ მნიშვნელობაზე ან პატრიარქის სიბრძნეზე საუბრობდნენ. კრიტიკა არ ისმოდა არც მაშინ, როცა მოქალაქეების უფლებების შეზღუდვისა და ვირუსის შიდა გავრცელების ფონზე, ეკლესიაში მსახურება გაგრძელდა. ისინი დუმდნენ მაშინაც, როცა ტაძრებში ათეულობით ადამიანი უპრობლემოდ იკრიბებოდა, ხოლო ცოლ-ქმარს ერთ მანქანაში გვერდიგვერდ ჯდომისთვის, მამა-შვილს ერთმანეთთან ახლოს დგომისთვის და მეყვავილეს ხალხმრავალი ეკლესიის წინ 9 ტიტის გაყიდვისთვის აჯარიმებდნენ.

მართალია, ამ დროს სახელმწიფოც და ჯანდაცვის სფეროს წარმომადგენლებიც სახლში დარჩენის აუცილებლობაზე აქტიურად საუბრობდნენ, თუმცა მრევლს არაფერს უკრძალავდნენ, ამიტომ ვირუსის პრევენციის ეს მცდელობები ეკლესიიდან წამოსულმა ხმამაღალმა განცხადებებმა გადაფარა, რომელთა ნაწილი მოსახლეობას ღიად მოუწოდებდა კანონდარღვევისკენ, თავისი და სხვისი ჯანმრთელობის რისკის ქვეშ დაყენებისკენ.

თავიდან სასულიერო პირები სხვადასხვა ამბიონიდან გვიმტკიცებდნენ, რომ კორონავირუსი, რომელმაც ასიათასობით სხვადასხვა ეთნოსისა და რელიგიის ადამიანის სიცოცხლე იმსხვერპლა, დავიმსახურეთ. სასჯელის მიზეზად კი იმ "ცოდვებს" გვახსენებდნენ, რომლებიც რეალურად ადამიანის უფლებაა, ოღონდ მათ მიერ დაწუნებული.

იყვნენ ისეთებიც, ვინც მორწმუნეებში ნიჰილიზმს თესავდა და ამტკიცებდა, რომ სიკვდილის არ უნდა გვეშინოდეს და "თუ უფლის ნებაა, მაინც დავინფიცირდებით".

რა თქმა უნდა, მათ ყურადღების მიღმა არც "მასონები" დარჩენიათ და ნაწილი ცდილობდა მრევლისთვის დაემტკიცებინა, რომ საფრთხე არათუ რეალურია, პირიქით სწორედ "მასონების" მიერაა მოგონილი.

როცა NCDC-მ და მთავრობამ რეკომენდაციების შესრულების მოწოდებები გაააქტიურეს, ეკლესიაში იმის მტკიცება დაიწყეს, რომ ყველაფერს ითვალისწინებენ და კანონებს არ არღვევენ. თუმცა, სახლში დარჩენისა და წვეთოვანი გზით გადამდები ვირუსისთვის თავის არიდების ნაცვლად, ეკლესიაში ათეულობით ადამიანი ერთი კოვზით ეზიარებოდა. როცა რეკომენდაციებმა უფრო მკაცრი ფორმა მიიღო და სამ ადამიანზე მეტის შეკრება აიკრძალა, ეკლესიებში კვლავ ათეულობით ადამიანი იკრიბებოდა, საპატრიარქო კი ამტკიცებდა, რომ არაფერს არღვევდნენ, რადგან დისტანციას იცავდნენ.

მაშინაც კი, როცა ეკლესიის ნაწილი გვარწმუნებდა, რომ წესების დაცვით თამაშობენ, გამოჩნდნენ ისეთები, ვინც ღიად მოუწოდა მრევლს ამ მცირედსაც არ დამორჩილებოდნენ.

იყვნენ ისეთებიც, ვინც ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციისა და NCDC-ის რეკომენდაციების საპირწონედ, მრევლს აჯერებდა, რომ "ვირუსისგან ხსნა" არა სახლში დარჩენასა და ექიმის მკურნალობაში, არამედ ეკლესიურ რიტუალებშია.

როცა საპატრიარქომ ოფიციალურად განაცხადა, რომ რისკის ჯგუფის მქონე ან ავად მყოფი ადამიანების ეკლესიაში არმისვლა ცოდვად არ ჩაითვლებოდა და მათ სურვილის შემთხვევაში სახლში აზიარებდნენ, კვლავ გამოჩნდნენ ისეთები, ვინც ეკლესიაში მრევლის გარეშე ლოცვა აპოკალიფსად შერაცხა. ასეთივე რეაქციები იყო ეკლესიის დახურვის საკითხზეც. მათ სცადეს მრევლი დაერწმუნებინათ, რომ ეს ჭეშმარიტი რწმენის შეურაცხყოფაა.

მას შემდეგ, რაც კომენდანტის საათი და კარანტინი დაწესდა და ხელისუფლების მხრიდან სახლში დარჩენის მოწოდებებმა კიდევ უფრო იმატა, სასულიერო პირების პასუხმაც არ დააყოვნა — მათ მთავრობისა და ჯანდაცვის სფეროს წარმომადგენლების აშკარა კრიტიკა დაიწყეს.

სანამ მღვდლის ინფიცირება დადასტურდებოდა, სასულიერო პირები ამტკიცებდნენ, რომ ეკლესიაში საფრთხე არ იყო და არგუმენტად ის მოჰყავდათ, რომ არავინ დაინფიცირებულა. თუმცა, როგორც კი მსგავსი შემთხვევა დაფიქსირდა, საფრთხეზე საუბრის ნაცვლად, "დამნაშავე" იპოვე — ინფიცირებული.

მეუფე იობმა არამხოლოდ ინფიცირების, არამედ გარდაცვალების "გასამართლებლადაც" იპოვა არგუმენტი. ის მორწმუნეებს უმტკიცებდა, რომ კორონავირუსის ასიათასობით მსხვერპლი მოხუცებული ხალხია, რომელთა "დრო მოვიდა".

ინფიცირების დადასტურების შემდეგაც კი, ეკლესიას პოზიცია არ შეუცვლია და ისინი საფრთხეს ვერ ხედავდნენ იმაში, რომ ათეულობით ადამიანი ტაძარში მივიდეს.

იყვნენ ისეთი სასულიერო პირებიც, რომლებიც მრევლს თავშეკავებისკენ მოუწოდებდნენ და ამ განცხადებების უმეტესობას ფანატიზმად მიიჩნევდნენ, თუმცა საპატრიარქო მათ აზრებს არ იზიარებდა და მრევლის თავდასხმის ობიექტიც ხშირად ხდებოდნენ.

ფაქტია, რომ "მასონების" გეგმაზე, ლოცვით განკურნებასა და რწმენის დაცვაზე მოწოდებებმა უფრო მეტი გავლენა მოახდინა მრევლზე, ვიდრე არაერთგზის გაჟღერებულმა მოწოდებებმა სოციალურ დისტანციაზე.

19 აპრილს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია აღდგომის დღესასწაულის აღნიშვნას აპირებს. წინა დღით ეკლესიებში ათეულობით ადამიანის შეკრება იგეგმება, რადგან მთავრობასთან მიღწეული შეთანხმების შემდეგ, მრევლმა დაზუსტებით იცის, რომ არ დააჯარიმებენ და ამის შიში აღარ აქვს. აღარც ვირუსის ეშინიათ, რადგან სასულიერო პირებმა დაარწმუნეს, რომ ეკლესიაში საფრთხე არ არის. ამის ფონზე კი დღეს ეკლესია და სახელმწიფოც მათ ეუბნება, რომ სიბრძნე უნდა გამოიჩინონ და თავად მიიღონ გადაწყვეტილება ეკლესიაში წასვლაზე, როცა ვირუსის აფეთქების რისკი დგას.

მაგრამ, რა გადაწყვეტილება უნდა მიიღოს მრევლმა მაშინ, როცა პაატა იმნაძის გაფრთხილებას რეკომენდაციების შეუსრულებლობის შემთხვევაში ქვეყნის კუბოებით ავსების შესახებ, მათთვის ავტორიტეტი მეუფე იაკობი ასე პასუხობს: "კუბოების დათვლას ჯობია, ინფიცირებულები დათვალოს".

მსგავსი ხმამაღალი განცხადებების ფონზეც კი, არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ სახელმწიფო და ექიმები გვირჩევენ, ამ ერთხელ უარი ვთქვათ ტრადიციაზე, დავრჩეთ სახლში და ტელევიზორში ვუსმინოთ ლოცვას, რადგან საფრთხე რეალურია.

კორონავირუსის გავრცელების თავიდან ასარიდებლად, დარჩით სახლში და წაიკითხეთ WHO-სა და NCDC-ის რეკომენდაციები პრევენციაზე: