ყაველაშვილს რომ ვუსმენდი "თხა და გიგო", რომ არის ერთი მოთხრობა საბავშვო, აი, ეს არის რა. ალბათ ყველაზე გრძელი ტექსტი წაიკითხა ცხოვრებაში, რაც კი წაუკითხავს და ენაც მიიმტვრია იქ. რა მოლოდინი გვქონდა, რომ რუსეთი უნდა ახსენოს? თან იმ კონტექსტში, რომ ოკუპანტები არიან? თვითონაც არის რუსების დამქაში, რუსების დავალებების შემსრულებელი და საკუთარი სიტყვების შემწერი პარლამენტში, რომ გამოვიდა და "აქ ვინც რუსულ საქმეს ემსახურებაო", საკუთარი თავის სიტყვების შემწერი არის და რანაირად ახსენებდა ახლა რუსეთს? მოლოდინი ნუ გვექნება.
კომენტარები