ჩვენი ყოველი საღამო უკვე თითქმის 6 თვეა ერთმანეთს ჰგავს. არც მე ვითვლიდი, სანამ მეგობარმა არ შემახსენა.

9 მაისს 6 თვე გადის, რაც კომენდანტის საათია დაწესებული. მეორე ტალღიდან მესამეზე ისე გადავედით, რომ ღამის ცხოვრება კი არა, საკუთარი ცხოვრება ვერ დავიბრუნეთ. დღითიდღე არაფერი იცვლება, უცებ უკან მოიხედავ და აღმოაჩენ, რომ აი, ნახევარი წელი გასულა.

ახლა, როცა ყველა შეგუებულია რეჟიმს, რომელსაც აქტივისტების ნაწილი არაკანონიერადაც აფასებს, დავფიქრდი, როგორი იყო ჩვენი ცხოვრება კომენდანტამდე და ვერ გავიხსენე. თითქოს, სულ ასე იყო. და მაინც, როგორი იქნებოდა სამყარო, 9 საათის შემდეგ გარეთ გასვლა რომ სულ აკრძალული ყოფილიყო? იმედი მაქვს, კომენდანტის საათმა წარმოსახვის უნარი არ წამართვა, ამიტომ, ჩემს ვერსიებს ჩამოვწერ.

1. სამსახურები დილის 6-ზე დაიწყებოდა

და 4 საათზე დასრულდებოდა, რომ 9 საათამდე ცხოვრების დრო დაგვრჩენოდა.

2. ძაღლს არავინ გაიყვანდა ღამე გარეთ

და სახლში ექნებოდათ მოწყობილი შესაბამისი კუთხე.

3. ღამის სერენადები არ იარსებებდა

ფოტო: Verona Produzione

რომეო ჯულიეტას ვერ უმღერებდა აივნის ქვეშ.

ფილმში რაჭა ჩემი სიყვარული ვერ იმღერებდნენ მუხამბაზს და ღამით სარკმელთან ღიღინს, გოგოს ნაცვლად, სახელმწიფო დაუშლიდათ.

შედარებით თანმედროვე სამყაროში არც არავინ დაანთებდა გულის ფორმის სანთლებს კორპუსთან. დღის შუქზე მაინც არ გაანათებდა.

4. გალაკტიონი მთაწმინდის მთვარეს ვერ დაწერდა

რადგან, ღამე მის სულში ვერ ჩაიხედავდა და დიდი მგოსანი თავის გრძნობებსაც ასე ლამაზად ვერ ამოსთქვამდა. :(

5. ვან გოგი ვარსკვლავებიან ღამეს ვერ დახატავდა

ან თუ დახატავდა, წინ ფანჯრის ჩარჩო ექნებოდა, რადგან ღამე მხოლოდ ფანჯრის ჩარჩოებიდან გვექნებოდა ნანახი.

6. სერგი გვარჯალაძე უმუშევარი დარჩებოდა

რაღაც პერიოდით. თბილისის ღამის ცხოვრების განვითარების კონცეფცია არ იარსებებდა და შესაბამისად, არც მისი სამსახური, სადაც 3 წელზე მეტი იმუშავა.

7. დაბადების დღეს 00:01-ის ნაცვლად 9:01-ზე მივულოცავდით

და სურვილსაც ამ დროს ჩავიფიქრებდით.

8. ღამის ფოტოგრაფია არ იარსებებდა

და ასტროფოტოგრაფებიც უმუშევრები იქნებოდნენ, ან სხვა პროფესიას აირჩევდნენ.

9. ბართლომეს ღამე არ მოხდებოდა

ფოტო: François Dubois

და პარიზში 1572 წლის 24 აგვისტო ჰუგენოტებისთვის მშვიდობიანად ჩაივლიდა.

10. მშობლები გვეტყოდნენ, რომ 7-ზე ვყოფილიყავით სახლში

რამე მათაც ხომ უნდა დაეშალათ.

P.S. ხანდახან მაინც დავარღვევდით კომენდანტის საათს, ღამე ვიბორიალებდით ქუჩებში და აღმოვაჩენდით ქალაქს მთვარის შუქზე, რომელსაც ვერავინ ხედავს. მერე კი ამის შესახებ ყველას ჩურჩულით მოვუყვებოდით.