რა ვითარებაა ფრონტზე, რა მოლოდინები აქვს უკრაინას დასავლეთისგან და როგორ შეიცვალა ომის ბუნება, ამერიკის ხმის ჟურნალისტი, ანი ჩხიკვაძე, ექსკლუზიურად, უკრაინის პრეზიდენტის მრჩეველს მიხაილო პოდოლიაკს ესაუბრა, მათ შორის თბილისსა და კიევს შორის გაცვლილ მწვავე განცხადებებზე.

ჩვენ სამი თვის წინ ვისაუბრეთ, როგორ შეიცვალა ამის შემდეგ ომის ბუნება?

ომის სამი ეტაპი გავიარეთ. პირველი კლასიკური კოლონის ტიპის ომი იყო, რუსული ტექნიკის და რუსულ ცოცხალი ძალის კოლონები მთელი უკრაინის ტერიტორიაზე გადაადგილდებოდნენ და ჩვენ, იოლად მიგვქონდა მათზე შეტევა უპილოტო იარაღის და გრძელი რადიუსის შეიარაღების მეშვეობით. ეს იყო პირველი ეტაპი. ეს რუსეთის ფედერაციიისთვის არ აღმოჩნდა წარმატებული ტაქტიკა, ამიტომ ისინი გავიდნენ კიევის ოლქიდან და ამის შემდეგ დაიწყო ომის მეორე ფაზა, ეს პოზიციური, მძიმე, საარტილერიო ბრძოლაა უკრაინის აღმოსავლეთში. მათ ჰქონდათ დიდი უპირატესობა, 10-ჯერ 20-ჯერ დიდი, არტილერიის კუთხით. იყენებდნენ 152, 122 მილიმეტრის კალიბრის შეიარაღებას, და ისინი პრაქტიკულად, ყოველდღიურად, 55-60 ათას გასროლას ახორციელებდნენ ჩვენი პოზიციების მიმართულებით. ეს იყო მეორე ეტაპი და ამ ეტაპზე მათ მოახერხეს დამატებით დონეცკის და ლუჰანსკის ოლქებში დაეკავებინათ ტერიტორიის ნაწილი. მნიშვნელოვნად არა, მაგრამ მიდიოდნენ წინ.

იმ მომენტიდან, როცა ჩვენ ამერიკული ჰაიმარსების გამოყენება დავიწყეთ, "ემ-ელ-ერ-ესების" სისტემის, შევძელით ომის მესამე, ახალ ეტაპზე გადაყვანა. ამან ჩვენ საშუალება მოგვცა, მიგვეტანა თავდასხმა საცავებზე, სადაც შეიარაღება ინახება, ოპერატიულ-ტაქტიკური პუნქტებზე ფრონტის ხაზზე და ბენზინის საცავებზე. ჩვენ ჯაჭვის გარღვევა მოვახერხეთ და რუსული ჯარის ლოგისტიკა დავანგრიეთ. შესაბამისად მათი საარტილერიო შესაძლებლობები 10-ჯერ დავარდა და ჩვენ გადავედით, ტაქტიკურ, კონტრ-შეტევით ოპერაციებზე, პირველ რიგში უკრაინის სამხრეთში. ეს მესამე ეტაპია. იმედია დადგება მეოთხე ეტაპი, როცა მივიღებთ დამატებით გრძელი რადიუსის ზალპური ცეცხლის რეაქტიულ საარტილერიო სისტემებს და შევძლებთ უფრო აგრესიულად მივიტანოთ შეტევა ფრონტის ხაზზე, რომელიც 1000 კილომეტრის სიგრძისაა.

დასავლეთში ვითარების შეფასებისას ამბობენ, რომ რუსეთი წინ სწრაფად არ მიდის, თუმცა აღწევს ნელ, თუმცა გარკვეულ პროგრესს. როგორ ცვლის ეს ფრონტზე თქვენთვის სტრატეგიას?

ეს მცირედი, სიტუაციური წინსვლაა, რომელზეც მათ დიდი რაოდენობის ცოცხალი ძალა, და რესურები დახარჯეს, და დიდი დანაკარგები ჰქონდათ. ეს იყო სწორედ ომის მეორე ეტაპიდან მესამეზე გადასვლა. ჩვენ ვიბრძვით ბევრად უფრო კრეატიულად ვიდრე რუსული არმია, რადგან რუსული ჯარი პირველ რიგში რაოდენობით იბრძვის, დარტყმითი ერთეულების, გამრღვევი ერთეულების ფორმირებით, რომლებსაც მეორე მსოფლიო ომის დროს იყენებდნენ და ამ ტაქტიკას 1960-70-იან წლებში აქტიურად ასწავლიდნენ. ამ დაჯგუფებებით, ცდილობენ ამ თუ იმ ტერიტორიის დაკავებას, მათ შორის დასახლებული პუნქტების.

ისინი ასევე მიწასთან გასწორების გზას მისდევენ, არტილერიის, მათ შორის საჰაერო თავდასხმების გამოყენებით, ანადგურებენ ქალაქებს და სოფლებს, მათ მიწის ზედაპირიდან შლიან და არ აღელვებთ მშვიდობიანი მოქალაქეები. კიდევ ერთხელ გავუსვამ ხაზს, რომ მათ ნამდვილად ჰქონდათ უპირატესობა, საარტილერიო და საავიაციო ტექტნიკის კუთხით, და რა თქმა უნდა მიდიოდნენ წინ. თუმცა მას შემდეგ, რაც მივიღეთ შეიარაღება, ჰაუბიცები, 155 მილიმეტრის კალიბრის იარაღი, ჩვენ ამ სააარტილერიო დუელში, მათ გავუთანაბრდით. და ჰაიამარსების გამოყენებით, ჩვენ მათ პრაქტიკულად დავუნგრიეთ მიწოდების ჯაჭვი და ახლა, ჩვენ სხვადასხვა მიმართულებით მათ უკანდახევას ვაიძულებთ და ვანადგურებთ.

რაც შეეხება რუსეთს, მან თუ შეცვალა სტრატეგია და მიზნები?

სტრატეგია შეიცვალა ნამდვილად, მათ უარი თქვეს, კოლონის ტიპის ბრძოლებზე.

მიზნებს ვგულისხმობ, მიზნები თუ შეიცვალა, თუ კვლავ გეგმავენ კიევზე შეტევას? ამას მოელით?

პროპაგანდისტულად რა თქმა უნდა ისინი სხვადასხვა მიზნებზე საუბრობენ, კიევს ახსენებენ, და ამბობენ რომ შეტევას მიიტანენ ცენტრზე სადაც გადაწყვეტილებები მიიღება. თუმცა რეალურად ჩანს, რომ მათ რესურსები მხოლოდ პოზიციური ომის წარმოების საშუალებას აძლევს, და უკრაინის აღმოსავლეთისა და სამხრეთში დაკავებული ტერიტორიის შენარჩუნებას ცდილობენ. მას შემდეგ რაც პარტნიორებისგან დამატებით შეიარაღებას მივიღებთ, სამხრეთში უკრაინის უფრო დიდი კონტრშეტევითი მოძრაობები გვექნება. რუსეთი კი შეეცდება დაკავებული ტერიტორია შეინარჩუნოს, დონეცკის ლუჰანსკის, ხერსონის რეგიონში.

რაც შეეხება დონეცკის რეგიონს, სადაც რუსეთს კრამატორსკის, კონსტანტინოვკის მისამართით მიაქვს იერიში, იქ რა სიტუციაა?

კიდევ ერთელ ხაზს გავუსვამ, რომ ფრონტზე ძირითადად არტილერია მუშაობს. მათ შორის ავიაცია, დაბომბვები მიდის. მათ სურთ ის ტერიტორია გაამაგრონ რომელიც დაიკავეს. ესმით რომ რეალური წინსვლის რესურსი არ აქვთ, მაგალითად უკრაინის ცენტრის მიმართულებით, იქნება ეს ოდესის თუ ნიკოლაევის მიმართულებით. სურთ რომ გარკვეული ზეწოლა მოახდინონ, ფრთოსანი რაკეტების მეშვეობით, უკრაინის მნიშვნელოვან ქალაქებზე თვდასხმის გზით, რათა გვაიძულონ დავსხდეთ მოლაპარაკების მოგიდასთან, ისინი ცდილობენ უკრაინაში შიში და პანიკა დათესონ, თუმცა არ გამოსდით. და ჩვენ მოთმინებით ველით, რომ მივიღეთ შესაძლებლობებს, და პარტნიორებთან ერთად დავაყენებთ უფრო ეფექტურ ანტი-სარაკეტო სსისტემებს, ჩვენი ქალაქების უსაფრთხოების გარანტირებისთვის და შემდეგ მათ ფრონტის მთელი ხაზიდან უფრო ინტენსიურად დავხევთ უკან.

და ამ ეტაპზე რა ტიპის შეიარაღება გჭირდებათ?

ამ ეტაპზე, თუ ვსაუბრობთ ქალაქების უსაფრხოებაზე, სამშვიდობო ინსფრასტრუქტურის დაცვასა და თავდაცვის სტრატეგიაზე, რათა შევამციროთ ბელარუსის და კასპიის ზღვის ტერიტორიიდან გაშვებული რაკეტების ეფექტურობა, მაშინ ჩვენ საჰაერო თავდაცვის და უფრო მეტად, ანტი-სარაკეტო სისტემები გვჭირდება. ეს კრიტიკულია. მეორე, იმისთვის, რომ გავზარდოთ ზეწოლა რუსეთის ჯარზე და ჩვენს ტერიტორიას ბლოკადა მოვუხსნათ, გვჭირდება ჰაუბიცები, ზალპური ცეცხლის სისტემები, 155 მილიმეტრის კალიბრის შეიარაღება და ჯავშანტექნიკა, ფრონტის ხაზის სწრაფი გარღვევისთვის. და მეოთხე დავამატებდი ძალიან მნიშვნელოვანია უპილოტო სხვადასხვა ტიპის აპარატები, თავდასხმითი ასევე დაზვერვის, და ისინიც რომლებიც გამოიყენებიან ეფექტურად, საარტილერიო ცეცხლის მისატანად.

როგორ ფიქრობთ, დასავლეთში დღეს თვლიან, რომ ეს არა მხოლოდ უკრაინის ომი, არამედ მათი ომიცაა?

ეს პოზიცია უფრო და უფრო კონსოლიდირებული და ერთიანია, მე და თქვენ მათ ვუსხნით ამ ომის მიზეზებს. ეს ომი სწორად უნდა დასრულდეს. ეს არა მხოლოდ ტერიტორიის და უკრაინის ფრაგმენტებისთვის ომია, არამედ, ეს ომი წყვეტს ვინ გაიმარჯვებს, ავტორიტარიზმი თუ დემოკრატია. ჩვენ პარტნიორებს უკვე კარგად ესმით, ომის მოტივები და მშვენივრად გებულობენ, რომ რუსეთში რეჟიმი არაა მზად არანაირი შეთანხმებისთვის, ისინი ამისთვის არც საკმარისად ინტელექტუალები, არც ანალიტიკურები არ არიან. საკუთარ რისკებსაც კი ვერ თვლიან. ამიტომ რუსეთის რეჟიმი მხოლოდ ესკალაციის გზით წავა, და ის გაზრდის ფსონს. უკრაინაში ამ ომის სწორი დამთავრება აუცილებელია, და მისი დასრულება დღეს შესაძლებელია არა მოლაპარაკებებით, არამედ ბრძოლის ველზე.

მინდოდა ამ საკითხზე მეკითხა, ჩვენ როცა ვსაუბრობდით სამი თვის წინ, მაშინ მიდიოდა დისკუსია უკრაინის ნეიტრალიტეტზე. დღეს რეალობა შეიცვალა. როგორ გამოიყურება ომის დასასრული დღეს?

ამ ყველაფრის დასასრული შემდეგნაირად გამოიყურება, რუსეთმა სრულიად უნდა დატოვოს უკრაინის ტერიტორია, უკრაინის ტერიტორიაზე არ უნდა იარსებობს არანაირმა კრიმინალურმა ანკლავმა, რადგან ყველას ესმის რომ არ არსებობს არანაირი რესპუბლიკები, არამედ მხოლოდ ომის გზით ოკუპირებული ტერიტორია, რომელსაც კრიმინალური ელემენტები მართავენ. ეს ანკლავები ყოველთვის გამოიწვევენ ამა თუ იმ ესკალაციას, ამა თუ იმ საომარ მოქმედებებს, ამიტომ ეს ომი უნდა დასრულდეს რუსეთის აქედან სრულად გასვლით, და უკრაინის გამარჯვებით.

ეს პირველი და მეორე, ეს თავისმხრივ ნიშნავს დამარცხებულ რუსეთს, რაც ნიშნავს, მის იდეოლოგიურ კრახს, მის უკანდახევას საერთაშორისო არენაზე, მათ შორის მისი პროპაგანდის შესუსტებას და რუსეთის შიგნით კი ამას მოჰყვება, პოლიტიკური რყევები. შესაძლებელია ისიც, რომ ეთნიკურად განსხვავებულმა რესპუბლიკებმა მეტი დამოუკიდებლობა, მათი უფლებების დაცვა და თვითგამორკვევა მოითხოვონ. ამიტომ ამ ომის სწორედ დასრულების ერთადერთი ფორმა, სწორედ ესაა.

გავაგრძელოთ ეს თემა, აქ ასევე დგას ხერსონის საკითხი, როდის ვიხილავთ კონრშეტევას, ვიხილავთ კი მას და რომ აგვიხსნათ სირთულეები, რაც ამ ოპერაციას უკავშირდება, რადგან ვიცით, რომ ქალაქი დნეპრის დასავლეთით რჩება, და აღმოსავლეთ მხარეზე გადასვლა ბევრად რთული იქნება.

ჩვენ არ ვართ რუსული არმია, ჩვენ კონტრშეტევას მუდმივად ვახორციელებთ, სხვადასხვა მიმართულებით. დანაკარგების მინიმალიზებისთვის გამოიყენება ზალპური ცეცხლის რეაქტიული სისტემები. ეს საშუალებას იძლევა რუსული ჯარის მიწოდების ჯაჭვი გაირღვეს და შემდეგ უკვე მძიმედ დავარტყათ, სწორედ ეს ხდება ახლა ხერსონის მიმართულებით, სადაც სამი ხიდია, მიდის ოკუპანტების ხერსონის დაჯგუფების წინააღდეგ შეტევა. ამ ხიდებს ჩავანგრევთ და ეს ჯგუფი ქვაბში აღმოჩნდება და შემდეგ მათ გავანადგურებთ. თუმცა რაც შეეხება დნეპრის მიმართულებით შტურმს, ამ კუთხით ტაქტიკა მუშავდება, არ მგონია რომ პირდაპირ ეთერში ამ სპეციალურ ოპერაციაზე უნდა ვისაუბროთ, რომელიც მოგვცემს საშუალებას ხერსონის რეგიონის დანარჩენი ნაწილი გავათავსუფლოთ, მათ შორის მელიტოპოლი.

მას შემდეგ, რაც რუსეთის არმიის ხერსონის დაჯგუფება განადგურდება, რუსეთის არმიის შიგნით პანიკა გაიზრდება, იქნება კიდევ უფრო მეტი უარი ჯარისკაცების მხრიდან კონტრაქტის ხელმოწერაზე. უკრაინის ჯარი ამ მოქმედებებით აჩვენებს, რომ კრეატიულად იბძვის, დანაკარგების მინიმალიზების საშუალებით, ვცდილობთ მაქსიმალურად დიდი დარტყმის მიყენებას.

ვაშინგტონში საუბრობენ იმაზე, თუ რამდენად აქვს უკრაინის არმიას, შესაძლებლობა გადავიდეს თავდასხმაზე. ვიხილეთ რომ უკრაინა წარმატებულია თავდაცვაში თუმცა, თავდასხმის ოპერაცია ამ უკანასკნელისგან გასნხვავედება.

ნამდვილად, უკრაინას აქვს თავდასხმის უნარები. სამხრეთში მიმდინარე მოვლენები, ხერსონის რაიონში აჩვენებს უკრაინის შესაძლებლობებს იდეალურად. ჩვენ მათ იქ ნელნელა ვანადგურებთ. მე ვიტყოდი, რომ რუსული არმია სულ მალე იქ რესურსების გარეშე დარჩება, და მას უკვე აღარ ექნება თავდასხმის შესაძლებლობა.

კიდევ ერთხელ ხაზს ვუსვამ, ნაწილობრივ იმ [დასავლური] ტექნიკის მეშვეობით რომელიც გვაძლევს თავდაცვის პირველი ხაზის გარღვევის საშუალებას, მათი ლოჯისტიკის ჯაჭვის ჩაშლის შესაძლებლობას და შემდეგ უკვე, მათ აღარ აქვთ თავდაცვის უნარი, და ჰაუბიცების ცეცხლის წინაშე და შემდეგ ახლო ბრძოლებში უძლურნი არიან.

ეს ყველაფერი მოხდება და უკვე ხდება, უკვე არის მაგალითები ათობით დასახლებული პუნქტების გათავისუფლების [ხერსონის რეგიონში]. უკრაინა წავა წინ ნელა, და არა ერთი მიმართულებით, არამედ გადანაწილებით. უკრაინა მისი ტერიტორიის თითოეულ კილომეტრს დაიბრუნებს უკან.

უკრაინის ერთ-ერთი კრიტიკული დავალება კიდევ ისაა, რომ რუსული არმიის და საზოგადოების დემორალიზაციას მიაღწიოს, რათა მათ დაინახონ, რომ ფრონტზე პრაქტიკულად ყველაფერს კარგავენ, ტექნიკას და აქვთ უდიდესი დანაკარგები, ასევე ცოცხალი ძალის კუთხით.

რა ვერ გათვალა რუსეთმა სწორად, როცა უკრაინას დაესხა თავს?

რუსეთმა საერთოდ არ იცოდა არაფერი უკრაინის შესახებ, აქ არსებული საზოგადოებრივი განწყობების შესახებ. არ იცოდა, რომ აქ არ იყო ძლიერი პრორუსული განწყობები, რომ 2022 წლის უკრაინა საერთოდ არ ჰგავს 2012 წლის უკრაინას. მოსკოვმა არაფერი არ იცოდა უკრაინის სამხედრო მომზადების და მისი არმიის შესახებ...

რუსეთი არის გამონაკლისი და უნიკალური ქვეყანა, რადგან მისმა პოლიტიკურმა ელიტამ დაიჯერა საკუთარი პროპაგანდა. ისინი ფიქრობდნენ, რომ მსოფლიოში მეორე არმია ჰყავდათ, რეალურად აღმოჩნდა, რომ ეს მორალურად და ტექნიკურად გადაღლილი ჯარია 1960-იანი წლებიდან, რომელსაც არც სარდლობა უვარგა და არ შეიარაღება. ჩამოშლილია სამხედრო-ინდუსტრიული კომპლექსი და სხვა სისტემები. ეს ცუდი ხუმრობა აღმოჩნდა. რუსეთი საერთოდ არ არის მზად გლობალურ ბაზარზე სხვა ქვეყნებთან კონკურენციისთვის.

და ბოლოს, საქართველოზე უნდა გკითხოთ - ჩვენ ვიხილეთი განცხადებები თქვენს წინააღმდეგ, და თქვენი კოლეგების წინააღმდეგ, ძალიან მწვავე შეფასებები, ვიხილეთ სიუჟეტები თქვენზე, ქართული მთავრობის მომხრე მედიისგან, რომ თქვენ მუშაობდით პრო-რუს პოლიტიკოსებთან. როგორ უპასუხებდით ამას და ამასთან, მთელი ეს რიტორიკა რა გავლენას ახდენს როგორ ფიქრობთ, ორი ქვეყნის და არა მარტო ქვეყნის, ხალხის ურთიერთობაზე? უკვე ხუთი თვეა, რაც ეს დისკუასია გრძელდება.

მე სიგიჟემდე მიყვარს ქართველი ხალხი. ამ ხალხს გულში აქვს ის, რაც უკრაინელ ხალხს-თავისუფლებისკენ სწრაფვა. არსებულ ვითარებაში ამ ხალხმა ვერ მიიღო ადეკვატური პოლიტიკური მოცემულობა. ქართული პოლიტიკური ელიტის მგავსი ქცევა კი მხოლოდ მათ ინფატილიზმზე მიუთითებს, და მის მოკლევადიან ხედვას უსვამს ხაზს, რადგან თუ მთელი მსოფლიო, ცივილიზებული სამყარო, რომელთანაც მგონი საქართველოს მთავრობას კვლავ აქვს სურვილი თანამშრომლობის, ამ ომს ერთმნიშვნელოვნად აფასებს, მის მოტივებს ხედავს და ამბობს, რომ უკრაინა გმირია ამ ომში, ამ ფონზე კი საქართველოს მთავრობა ცდილობს დაამციროს უკრაინის წინააღმდეგობის მთავრობის წევრები, ეს ცუდად გამოიყურება, მოკლევადიანად. ყველანაირი ტიპის რეპუტაციული ზიანზე, რაც საქართველოში პარტიებს თუ მის მთავრობას მიადგებათ, პასუხისმგებელი მხოლოდ საქართველოს ხელისუფლებაა.

ვფიქრობ რომ შუალედურ პერიოდში, მას არანაირი პერსპექტივა არ უწერია და შანსები არ აქვს, რადგან როგორც კი რუსეთი წააგებს, ყველა რეჟიმს და ხელისუფლებას მოეთხოვება პასუხი, კითხვაზე: როცა იდგა არჩევანი თავისუფლებასა და მკვლელების ღირებულებებს შორის, თქვენ მკვლელთა ღირებულებები რატომ აირჩიეთ. ეს ასე გამოიყურება.

და მეორე: რაც შეეხება, პირად გამოძიებებს, ეს კომპრომატების გზაა და ამ გზას მხოლოდ რუსეთი იყენებს. რუსეთს უყვარს მოგონება პროპაგანდისტული მითების, ფილმების შეთხზვა და ვიღაცისგან ხალხის მტრის შექმნა. სწორედ ამ ორი მიზეზის გამოა, რომ მოქმედი საქართველოს მთავრობას უახლოეს მომავალში, სასაცილოდ იქცევა.

უნდა გკითხოთ ასევე იმაზე რა განცხადებებსაც ვისმენთ საქართველოს მთავრობისგან. ერთი ისინი აცხადებენ, რომ თქვენ გსურთ საქართველოს ომში ჩართვა და მეორე, რომ არ წარმოგიდგენიათ არანაირი დამადასტურებელი იმისა, რომ ისინი თანამშრომლობენ მოსკოვთან.

სამხილი შეიძლება მხოლოდ იყოს იურიდიული. ის მიწოდებული იქნება საგარეო საქმეთა სამინისტროს ხაზით, თუ მსგავსი სამხილების წარდგენა საჭირო იქნება, მას სრული სახით წარადგენენ. დამიჯერეთ, ისევე, როგორც ევროპასა და ამერიკაში, ისევე ჩვენ ყველას ყურადღებით ვაკვირდებით, თუ რას აკეთებენ ესა თუ ის კერძო ბიზნესები თუ კომპანიები, რომლებიც სხვადასხვა იურისდიქციაში მოქმედებენ. ჩვენ ყველაფერს ამას ვსწავლობთ და საჭირო თუ იქნება იურიდიულ სამხილებს წარვადგენთ. ხვდებით, რომ არცერთ პირს, როცა მთელი ცივილიზებული სამყარო სანქციებს აწესებს, არ მისცემენ საშუალებას, ამაზე ფული გააკეთოს.

ეს ერთი და მეორე, რაც შეეხება ომში ჩართვას. საქართველო რა, არაა უკვე ომში? არ აქვს პრობლემა სამხრეთ ოსეთსა და აფხაზეთში? თუ ისინი ლამაზი რეიონებია, იქ ხომ კრიმინალური ანკლავებია.

საქართველოს ჰქონდა არჩევანი, ან ირჩევთ თავისუფლების ღირებულებას, ან არ უჭერთ მხარს ავტოკრატიას, არავინ არ გთხოვთ უკრაინის გულისთვის მიიღოთ ესა თუ ის გადაწვეტილება, გთხოვენ რომ პირდაპირ თქვათ. და არა მარტო გთხოვთ, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ თითოეულმა ქვეყანამ უნდა გააკეთოს, გააზრებული არჩევანი, იმაზე თუ რა არის ისტორიულ პერსპექტივაში თქვენთვის მნიშვნელოვანი, თქვენ ან ხართ სიკეთის მხარეზე, ან იმ ქვეყნის მხარეზე, რომელიც მოვიდა სუვერენულ ტერიტორიაზე, რაც იხილა საქართველომ 2008 წელს თავად, თუმცა უფრო დიდი მასშტაბით, უფრო მეტი სისხლისღვრით და კაციჭამიაობით, და თქვენ უნდა აირჩიოთ მხარს უჭერთ კაციჭამიებს თუ თავისუფლებას, აქ არ არსებობს რუხი ტონები. საქართველომ ეს თავად უნდა გააკეთოს, საქმე არაა ჩვენს ზეწოლასა თუ ზეწოლის უქონლობაში.

ისევე როგორც ევროპის ყველა სხვა ქვეყანამ, [საქართველომ] უნდა აირჩიოს, კაციჭამიები, თუ ადამიანები, ვინც თავს იცავენ. ხაზს გავუსვამ იმას რაც ქართველებისთვის მნიშვნელოვანია, მათი ოჯახი, მათი ბავშვები. ჩვენ რუსეთის ტერიტორიაზე არ შევჭრილვართ, ჩვენ არავის ტერიტორიაზე არ შევჭრილვალთ, ჩვენ ჩვენს ოჯახებს და სახლებს ვიცავთ. წარმოიდგინეთ თქვენს სახლში რომ შემოიჭრნენ და თქვენს თვალწინ თქვენს ბავშვებზე ან ცოლებზე იძალადონ. იდგებით და იტყვით, რომ მოდით არ ჩავერევი, ეს ხომ სისულელეა. ამას ხომ არ გავარჩევთ. ამიტომ ვითარება შავ-თეთრია, არ არსებობს რუხი ფერები, აირჩიეთ ან თეთრი ან შავი, სულ ესაა.

რაც შეხება სანქციებს, ჩვენ ვიხილეთ რუსეთში ამერიკის ყოფილი ელჩის, მაიკლ მაკფოლის განცხადება, რომ მიდის საუბარი ბიძინა ივანიშვილის წინააღმდეგ სანქციების დაწესების თაობაზე. თქვენ რა ინფორმაცია გაქვთ ამ საკითხზე?

ჩვენ საჯაროდ ვსაუბრობთ ამის თაობაზე. ბატონმა მაკფოლმა, ამაზე საჯაროდ ისაუბრა და ჩვენ გამუდმებით ვუსვამთ ხაზს რომ ვფიქრობთ საჭიროა ივანიშვილის წინააღმდეგ, სანქციები დაწესდეს. ისევე როგორც სხვების წინააღმდეგ, რომლებსაც ასეთი თუ ისეთი ბიზნეს ურთიერთობები აქვთ, რუსეთის რჩდილოვან კომპანიებთან. არა მხოლოდ ივანიშვილის წინააღმდეგ, არამედ ყველა კერძო პირის წინააღმდეგ, რომლებიც ფლობენ აქციების პაკეტებს, მსგავს კომპანიებში. ეს ობიექტურად ასეა. პირები, რომლებიც რუსულ კომპანიებთან მუშაობენ უნდა გაირიცხონ ცივილიზებული თანამეგობრობიდან, ჩამოერთვათ პრივილეგიები , და ვერ შეძლონ მაგალითად თავისუფლად გადაადგილება, ცივილიზებულ სამყაროში. ესაა ჩვენი პოზიცია. ჩვენ ამას ერთმნიშვნელოვნად ვამბობთ და ვამბობთ ივანიშვილთან დაკავშირებითაც.