მურმან აშოთია ტყიბულელი მეშახტეა. ის მინდელის სახელობის შახტში მუშაობს. ყოველდღიურად სახლიდან გადის და პენსიონერი დედისთვის წამლების საყიდლად შახტში ჩადის, საკუთარ სამუშაოს ასრულებს, კონვეიერებს ტვირთავს. ცვლას აბარებს და სახლში ბრუნდება.

ფოტო: თამუნა გეგიძე / On.ge

ფოტო: თამუნა გეგიძე / On.ge

"ასეთი საქმე მაქვს, სიკვდილს თვალებში უნდა ვუყუროთ, მაგრამ სხვა რა გზაა, ცხოვრება ხომ გვინდა", - ამბობს აშოთია თავის პროფესიაზე.

2018 წლის 5 აპრილს ტყიბულში, მინდელის სახელობის შახტი ჩამოიშალა. ამ დროს აშოთია სამუშაოს ასრულებდა და სახლში დაბრუნებას აპირებდა. ის გადარჩა, მისი ექვსი თანამშრომელი კი - არა.

"შახტის შესასვლელში ვიყავი, ნახშირს "ვაკაჩავებდით". საქმეს რომ მოვრჩი, სამთო ოსტატთან ავედი ზევით, სადაც ეს ბიჭები მუშაობდნენ, წამალი ავიტანე. უკან რომ მოვდიოდი, ცვლის უფროსმა მითხრა, მურმან წავიდეთ და კონვეიერზე რაც არი ნახშირი, ის დავაკაჩავოთო.

რაზეა ლაპარაკი-მეთქი, ვუთხარი გიას [ცვლის უფროსი] და წინ წამოვედი. ბოლო კონვეიერი დავტვირთე. ყველაფერი მზად გვქონდა. გავედი იქეთ და "კურტკა" ჩავიცვი, რომ მოვიხედე გიამ შუქი დამიქნია და მომცა სიგნალი კონვეიერი ჩართეო. ჩავრთე. სამი ვაგონი არ მექნებოდა გადაყრილი, როცა ეს საშინელება დაიწყო."

ფოტო: თამუნა გეგიძე / On.ge

საუბრის დაწყებიდან რამდენიმე წუთში მურმანმა თქვა, რომ მას მომხდარის დეტალურად გახსენება უჭირს.

"თანმიმდევრულად არ მახსოვს, მაგრამ ახლაც ვგრძნობ ჰაერის მძიმე მასა როგორ წამოვიდა, ქვა და ნაგავი წამოიღო. გავიხედე და უკვე მხედველობა არ იყო გიასკენ, არც შუქი ჩანდა, აღარაფერი. ჰაერის მასა სახეში მომხვდა და ტკივილი ვიგრძენი, მარტო მაშინ მივხვდი, რა ხდებოდა. ხელი ავიფარე. შემოვტრიალდი და თან იმატა ჰარის მასამ. ხმაურით მოდიოდა", - ამბობს ის.

ფეხით უნდა ჩავსულიყავი მაგრამ შიშისგან თავით ჩავხტი შიგნით, მოხრილი. მაშინ ვიფიქრე - ვკდები. ბევრი დრო აღარ მქონდა.

მურმან აშოთია

ვერაფერს ხედავდა და არაფერი ესმოდა, კიბეებზე ასვლა სცადა, მაგრამ ჰაერის მასამ ძირს დაანარცხა. შემდეგ კიბეებით დაბლა ჩასვლა გადაწყვიტა, შიშისგან ჩახტა.

"ვიფიქრე, ვკვდები. ბევრი დრო აღარ მქონდა", - თქვა მან, თან იატაკზე იყურებოდა და ხელების მოძრაობით იმავეს იმეორებდა, რასაც შახტიდან გამოსვლისას.

ხმა გაიგონა ჩემი და დამიძახა: ნუ გეშინია მურმან მოვდივარ. ხმა გავიგონე და შუქი შემოვიდა სიბნელეში, მივხვდი აღარ მოვკვდებოდი.

მურმან აშოთია

"ვიცოდი ჩვენი ამხანაგი იყო ზევით, ყვირილი დავიწყე - ირაკლის ვეძახდი. ის ჰაერის მასას ორი მეტრის სიმაღლიდან გადაუგდია და თავი ჰქონია გატეხილი. ხმა გაიგონა ჩემი და დამიძახა, ნუ გეშინია, მურმან, მოვდივარ. ხმა გავიგონე და შუქი შემოვიდა სიბნელეში, მივხვდი აღარ მოვკვდებოდი."

მურმანმა საუბარი რამდენიმე წამით შეწყვიტა, დაზიანებული ხელით ცრემლიანი თვალები მოიწმინდა.

მერე დავინახე, რომ კიდევ ერთი სასწრაფოს მანქანა გავიდა საავადმყოფოდან შახტისკენ, მაგრამ არ მობრუნებულა და მივხვდი, რომ ცუდად იყო საქმე.

მურმან აშოთია

"მრცხვენია, რომ მე ამდენს ვლაპარაკობ გულისტკივილით, მე ცოცხალი ვარ ბიჭები კი მოკვდნენ", - თქვა და განაგრძო თხრობა: "ჩამიყვანა ირაკლიმ ქვევით, სველი, აკანკალებული. ყველაფერი დაჟეჟილი მქონდა და ნაბიჯს ვეღარ ვადგამდი. დამსვა და დისპეჩერს დაურეკა. ხმა გავიგონე დისპეჩერმა უთხრა, ნუ გეშინიათ, ელმავალი წამოსულია".

ელმავალის მისვლის შემდეგ ორივე გაიყვანეს შახტიდან, სასწრაფო დახვდათ და ტყიბულის საავადმყოფოში წაიყვანეს. მალევე მიიყვანეს გია, მათი ცვლის უფროსი.

"მერე დავინახე, რომ კიდევ ერთი სასწრაფოს მანქანა გავიდა საავადმყოფოდან შახტისკენ, მაგრამ არ მობრუნებულა და მივხვდი, რომ ცუდად იყო საქმე. ვიცოდი, მაგრამ 6 თუ მოკვდებოდა არ მეგონა. გვიან გავიგე."