2013 წელს გამოსულმა ანიმაციურმა ფილმმა Frozen მაყურებლებისა და კრიტიკოსების დიდი მოწონება დაიმსახურა. განსაკუთრებულად აღინიშნებოდა ის, რომ ფილმმა დისნეის ანიმაციური ზღაპრების სტანდარტები უგულებელყო და სიუჟეტის მთავარ თემად რომანტიკული ხაზი არ აქცია — Frozen ხომ დებზე, ანასა და ელზაზე, მოგვითხრობს. თუმცა, ფილმის ამ მახასიათებელზე ყურადღების გამახვილებამ დისნეის კიდევ ერთი ცნობილი ანიმაციის, ლილო და სტიჩის, შემქმნელი გააღიზიანა.

ანიმაციური ფილმის ერთ-ერთმა რეჟისორმა, კრის სანდერსმა, ლილო და სტიჩის 20 წლის იუბილესთან დაკავშირებით The New York Times-სთან ისაუბრა, სადაც ასევე აღნიშნა, რატომ გაანაწყენა იგი Frozen-ის გამოხმაურებამ.

"უკეთ რომ განვმარტო, Frozen შესანიშნავი ფილმია", — ამბობს სანდერსი, — "თუმცა, ჩემთვის ცოტათი საწყენი იყო ის ფაქტი, რომ ხალხი ამბობდა, როგორც იქნა, არარომანტიკული ურთიერთობა გამოჩნდა ორ გოგოს შორისო. მე კი გავიფიქრე: 'ეს ჩვენ გავაკეთეთ. წინათაც შეუქმნიათ მსგავსი რამ'".

ლილო და სტიჩი 2002 წელს, Frozen-მდე 11 წლით ადრე გამოვიდა. მართალია, ის ზღაპარი არ იყო, თუმცა, დისნეის რომანტიკული ხასიათის ანიმაციების ტრადიცია მაინც დაარღვია. ამასთან, ის კინოსტუდიის ყველაზე წარმატებული ფილმი აღმოჩნდა 2000-იანების დასაწყისში.

ანიმაცია პატარა ჰავაიელი გოგოს, ლილოსა, და მისი მეგობრის, კოალასმაგვარი უცხოპლანეტელი არსების მეგობრობაზე მოგვითხრობს. სიუჟეტში რომანტიკული ხაზი არ გვხვდება, თუმცა, დიდი ნაწილი ეთმობა ლილოს ურთიერთობას უფროს დასთან, ნანისთან, რომელიც მას მშობლების ტრაგიკულად დაღუპვის შემდეგ ზრდის. ლილო და სტიჩმა ჯამში $271 მილიონი გამოიმუშავა და, საბოლოოდ, ფრენჩაიზად იქცა, რომელსაც გაგრძელებები და სატელევიზიო სერიალებიც მოჰყვა.

ფილმის პროდიუსერის, კლარკ სპენდერის თქმით, ანიმაციის გამოსვლისას ხალხი სწორედ იმაზე საუბრობდა, რამდენად რეალისტური იყო მასში ნაჩვენები ურთიერთობები და პერსონაჟები — თანაც იმდენად, რომ მაყურებელი საკუთარ თავს აიგივებდა გმირებთან.

სანდერსის კი იმედოვნებს, რომ ლილოსა და ნანის ისტორია სათანადო აღიარებას მიიღებს — როგორც ამბავი, რომლის მთავარი ნაწილი არარომანტიკული ხაზია.