თქვენი აზრით, რა კონკრეტული ნაბიჯები უნდა გადაიდგას შემდგომ 4 წელიწადში ევროკავშირში გაწევრიანებისთვის და ხომ არ გეგმავთ წევრობის აპლიკაციის მომზადებასაც?

ზოგადად, მხარს ვუჭერთ ევროკავშირში და NATO-ში ინტეგრაციას. NATO-სთან მიმართებაში ძალიან ცალსახა პოზიცია გვაქვს, რომ დროში ყველაზე სწრაფად ქვეყნის უსაფრთხოებისთვის სხვა ალტერნატიული მექანიზმი უბრალოდ არ გვაქვს. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი საკუთარი თავდაცვა უნდა ავაწყოთ და გვინდა, რომ თავდაცვის ბიუჯეტი გავაორმაგოთ, მაინც ყველაზე სწრაფი გზა უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად არის NATO-ში გაწევრიანება.

ცხადია, მომხრე ვართ ევროკავშირში ინტეგრაციის, თუმცა ვართ სკეპტიკურად განწყობილი ბევრი რეგულაციის მიმართ, რომელიც შიგნით მოქმედებს, საბაზრო რეგულაციებს ვგულისხმობ.

არაერთხელ მქონია საუბარი როგორც ევროკავშირის წევრ ქვეყნებთან, ასევე ევროკავშირის ელჩთან საქართველოში. რეგულაციებთან დაკავშირებით ევროკავშირშიც არ არის ერთგვარი დამოკიდებულება — სხვადასხვა ქვეყანას სხვადასხვა ტიპის რეგულაციები აქვს ეკონომიკის სხვადასხვა სექტორთან მიმართებაში. ჩვენ მიგვაჩნია, რომ საქართველოს უნდა ჰქონდეს უფლება, თავად აირჩიოს ისეთი რეგულაციები, რომლებიც ნაკლებად ხარჯიანი იქნება ჩვენი ეკონომიკისთვის. მოლაპარაკება შესაძლებელია, სწორედ ამით განსხვავდება ევროკავშირი საბჭოთა კავშირისგან.

ცალკე საკითხია კიდევ ევროზონასთან შეერთება. ეს შემდეგი პერსპექტივაა, ჯერ ევროკავშირში უნდა შევიდეთ და მერე ევროზონაში. ზოგადად, მომხრე ვარ თავისუფალი სავალუტო რეჟიმის, რაც ნიშნავს, რომ საქართველოში დაშვებული იყოს ნებისმიერი ვალუტის მიმოქცევა, მათ შორის, ცხადია, ევროც. გამომდინარე იქიდან, რომ ჩვენი ეკონომიკა ამჯერად მეტწილად დოლარიზებულია, დიდი ალბათობით დოლარიზაცია უფრო მოხდება და დოლარს უფრო გამოვიყენებთ, ვიდრე ევროს. თუმცა, თუ ჩვენ დავუახლოვდებით უფრო მეტად ევროკავშირს და სავალუტო ურთიერთობები უფრო გაგვიღრმავდება, ევროც იმოძრავებს ქართულ ბაზარზე. ახლა არსებულ მონეტარულ პოლიტიკას, რომელიც გვაქვს, თავისუფალი სავალუტო რეჟიმი ჯობია და ახლა რომ მკითხოთ, ხვალვე ხომ არ გადავიდეთ ევროზეო, გეტყვით, რომ ხვალვე უნდა გადავიდეთ.

საქართველოს უნდა ჰქონდეს უფლება, აირჩიოს ისეთი რეგულაციები, რომლებიც ნაკლებად ხარჯიანი იქნება ჩვენი ეკონომიკისთვის.

ევროკავშირში გაწევრიანებას მოლდოვასთან და უკრაინასთან ერთად მოიაზრებთ თუ ცალკე?

ეგ დამოკიდებულია იმაზე, რა ტიპის რეფორმებს გავატარებთ და რამდენად სწრაფად წავალთ წინ. ჩემი აზრით, საქართველოს ევროკავშირში გაწევრიანება მნიშვნელოვნადაა დამოკიდებული ორ რამეზე: რამდენად განვითარებული იქნება ამ ქვეყნის ეკონომიკა, რამდენად მაღალი იქნება მთლიანი შიდა პროდუქტი ერთ სულ მოსახლეზე და რამდენად დემოკრატიული იქნება ქვეყანა, ინსტიტუტები რამდენად იქნება განვითარებული.

თუ ჩვენ გვექნება იმის შესაძლებლობა, რომ სწრაფი რეფორმებით ტემპში გავასწრებთ მოლდოვასა და უკრაინას, რატომ უნდა დაველოდოთ ვინმეს?! თუ ამას ვერ შევძლებთ და ისე ვიჩოჩიალებთ, როგორც ახლა და მოგვიწევს ჯგუფურად გაწევრიანება, ცხადია, არც მაგაზე ვიტყვით უარს.

განიხილავთ თუ არა ევროკავშირის შიგნით რომელიმე ქვეყანას ან აქტორს განსაკუთრებულ მხარდამჭერად?

თვითონ ევროპარლამენტის შიგნით ჯგუფებიდან უფრო აქტიური მხარდამჭერი იყო ევროპის სახალხო პარტია. იდეოლოგიურად ყველაზე ახლოს ჩვენთან არის ალდეს ჯგუფი, თუმცა იმდენად "გადღაბნილია" უკვე ამ პოლიტიკურ ჯგუფებში ღირებულებები, რომ ყველგან ყველა ტიპის პარტიას შეხვდებით.

რაც შეეხება ქვეყნებს, ჩვენი ტრადიციული პარტნიორები არიან ბალტიისპირეთის ქვეყნები, პოლონეთი და, ცხადია, მათი მხარდაჭერა უნდა შევინარჩუნოთ მაქსიმალურად.

ბიუჯეტის რა ნაწილი უნდა იხარჯებოდეს თავდაცვაზე და როგორ უნდა განაწილდეს ეს თანხა?

არსებულ მონეტარულ პოლიტიკას თავისუფალი სავალუტო რეჟიმი ჯობია და ახლა რომ მკითხოთ, ხვალვე ხომ არ გადავიდეთ ევროზეო, გეტყვით, რომ ხვალვე უნდა გადავიდეთ.

ჩვენ 2016 წლის პროგრამაში გვქონდა თავდაცვის ბიუჯეტის გაორმაგება და დაახლოებით 4 წლის განმავლობაში დაახლოებით 5%-მდე აყვანა. მაშინ სადღაც 2,5% იყო, ახლა უფრო ნაკლებია. თავდაცვაში ფულის ხარჯვის მომხრე ვართ, რადგან გვესმის, რომ უსაფრთხოების სისტემის აწყობა მნიშვნელოვანია ეკონომიკის განვითარებისთვისაც.

რაც შეეხება იმას, რაში უნდა დაიხარჯოს ეს ფული — თავდაცვაში გვჭირდება ჭკვიანი ადამიანური რესურსი და თანამედროვე ტექნოლოგიები, რომლებიც ამ ჭკვიანმა ადამიანებმა უნდა მართონ.

ეს რესურსები უნდა წავიდეს იმაში, რომ თავდაცვის სფერო კონკურენციაში შევიდეს სხვა ეკონომიკის სექტორებთან კარგი კადრების მოძიების თვალსაზრისით. თუ დღეს საქართველოში საუკეთესო კადრები მიჰყავს ფინანსურ სექტორს და იქაა ყველაზე მაღალი ხელფასები, ამასთან უნდა შევიდეს კონკურენციაში თავდაცვის სფერო. რაც ახლა ჩვენ გვაქვს, ეს არის თამაში და არა თავდაცვა.

რა ტიპის ურთიერთობა უნდა გვქონდეს ოკუპირებულ რეგიონებთან და როგორ? რას ფიქრობთ, მათ შორის, გადაადგილებისა და ვაჭრობის თავისუფლებაზე?

ჩვენ მხარს ვუჭერთ იმას, რომ ჩვეულებრივი სავაჭრო ეკონომიკური ურთიერთობები იყოს და გაღრმავდეს. ეს, მათ შორის, გამოიწვევს ადამიანური ურთიერთობების გაღრმავებასაც.

თუ საუბარია იმაზე, რომ საქართველოს ნებართვის გარეშე ოკუპირებულ ტერიტორიებზე შევიდეს უცხოური ინვესტიციები, ეგ არასწორი მგონია, თუმცა თავად საქართველოს ნაწილთან ვაჭრობასთან და ეკონომიკურ ურთიერთობებთან მიმართებაში ცალსახად ვუჭერ მხარს.

თუ ისინი იქნებიან საქართველოს მოქალაქეები, მაშინ უნდა სარგებლობდნენ ყველა სერვისით, მათ შორის იმ სერვისებითაც, რომლებსაც მე შეიძლება არ ვუჭერდე მხარს, მაგალითად ჯანდაცვის სერვისი. მაგრამ თუ მოქალაქეობაზე უარს ამბობენ, არანაირი შინაარსი არ არის იმაში, რომ მათ მიიღონ ის სერვისები, რაშიც აქ, ამ ტერიტორიაზე მცხოვრები გადასახადების გადამხდელები იხდიან ფულს.

დეფაქტო მთავრობასთან მოლაპარაკები როგორ წარმოგიდგენიათ, მათ შორის გაეროს ან ევროკავშირის შუამავლობით?

თავდაცვაში გვჭირდება ჭკვიანი ადამიანური რესურსი და თანამედროვე ტექნოლოგიები, რომლებიც ამ ჭკვიანმა ადამიანებმა უნდა მართონ.

მოლაპარაკებები მხოლოდ ჟენევის ფორმატში უნდა გაგრძელდეს, სადაც ჩვენთან ერთად მოლაპარაკების მაგიდასთან არიან ევროკავშირის, ამერიკის შეერთებული შტატების, ეუთოს და გაეროს წარმომადგენლები. ერთი ერთზე მოლაპარაკებები, რაღაც თვალსაზრისით, იქნება ირიბად აღიარება მათი სტატუსის და ეს არასწორია. ასეთ რთულ საკითხზე მოლაპარაკებები ყოველთვის ჯობია, წარმოებდეს ჩვენს დასავლელ პარტნიორებთან ერთად.

გადავიდეთ ეკონომიკაზე, რაც გირჩის ერთ-ერთი მთავარი მიმართულებაა. რა მიგაჩნიათ მთავარ პრობლემად ეკონომიკური პოლიტიკის კუთხით?

მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ დამოუკიდებელ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, სისტემა შენარჩუნებული გვაქვს ისეთი, როგორიც იყო საბჭოთა კავშირში. ამ ქვეყანაში არსებული აქტივების უდიდესი ნაწილი (80%) ისევ არის სახელმწიფოს ხელში და ჩვენ ვთამაშობთ, რომ თავისუფალი ბაზარი გვაქვს და კაპიტალიზმს ვაშენებთ, მერე კი გვიკვირს, რატომ არ იმუშავა ამან. როცა აქტივების უმრავლესობა ჯერ კიდევ სახელმწიფოს ხელშია, თავისუფალი ბაზარი ვერ იფუნქციონირებს.

პირველ რიგში, ეს აქტივები, ტყეები, მიწები, წიაღისეული, სახელმწიფო კომპანიები, უძრავი ქონებაც უნდა გადავიდეს კერძო ხელში.

მეორე პრობლემა არის ის, რომ მთავრობა ზედმეტად ბევრ ფულს იღებს ეკონომიკიდან, რაც ძალიან არაეფექტურია, იმიტომ, რომ ეს ფული იფლანგება. ეს ხარჯები არის მთლიანი შიდა პროდუქტის 32-35% და ჩვენი აზრით, მინიმუმ 20%-მდე არის შესამცირებელი. იმის ნახევარი უნდა აიღოს სახელმწიფომ, რასაც იღებს და დანარჩენი უნდა დარჩეს ადამიანების ჯიბეში, რომ თავად განკარგონ ეს ფული

მესამე პრობლემა უკავშირდება ეროვნულ ბანკს და ვალუტას. სისტემა, რომელიც ჩვენ გვაქვს, ანუ როდესაც ქვეყანა ავალდებულებს საკუთარ მოქალაქეებს, გინდა თუ არა, ეს ვალუტა გამოიყენეო, თან ავალდებულებს იმ ვალუტის გამოყენებას, რომელიც არ არის სანდო, არის არასწორი. ეს არის ქვეყნის ღარიბი მოსახლეობის კიდევ უფრო გაღარიბების სისტემა, ამას აკეთებს ეროვნული ბანკი პერმანენტული ინფლაციის წინააღმდეგ და ჩვენ გვინდა,ეს შეიცვალოს.

პროგრამაში გიწერიათ ბევრი გადასახადის შემცირება ან გაუქმება. როგორ აპირებთ ამას ისე, რომ ბიუჯეტის დეფიციტი არ წარმოიქმნას?

მიუხედავად იმისა, რომ დამოუკიდებელ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, სისტემა შენარჩუნებული გვაქვს ისეთი, როგორიც იყო საბჭოთა კავშირში.

დეფიციტი არ გაჩნდება. ეს მთავრობის ხარჯების შემცირება, რაც თავიდანვე უნდა გაკეთდეს, ნიშნავს, რომ ის ფული, რომელიც მოაკლდება ბიუჯეტს, საერთოდ აღარ დაიხარჯოს. კონკრეტული ხარჯები, რომელიც დღეს ბიუჯეტში არსებობს, საერთოდ უნდა ჩაიხსნას. ჩვენ უნდა შევწყვიტოთ ე.წ სოფლის მეურნეობის დაფინანსება, ეკონომიკის დაფინანსება, კულტურის დაფინანსება, სპორტის დაფინანსება და მილიონობით ხარჯია კიდევ. შეიძლება პატარ-პატარა კომპონენტები დატოვო, მათ შორის იმის გამო, რომ რაღაც არის ევროკავშირის მოთხოვნა, მაგრამ მეტწილად ეს თანხები ჩასახსნელია.

თქვენი პოზიციაა, რომ რამდენიმე სამინისტრო საერთოდ არ უნდა არსებობდეს. ცოტა ხნის წინ რამდენიმე სამინისტრო გაუქმდა ან გაერთიანდა, მათ შორის, კულტურისა და სპორტის. დარჩენილებს შორის, რომელი გგონიათ გასაუქმებელი?

მე გეტყვით, რომლებს დავტოვებდი. შინაგან საქმეთა სამინისტროს დავტოვებდი, ოღონდ მხოლოდ ცენტრალიზებულ სტრუქტურას, როგორც ამერიკაშია, ფედერალურ საგამოძიებო ბიუროს და დანარჩენს ჩავიტანდი თვითმმართველობების დონეზე. დავტოვებდი საგარეო საქმეთა სამინისტროს, იმიტომ, რომ საერთაშორისო სისტემა ისეა მოწყობილი, რომ სახელმწიფოები ერთმანეთს ელაპარაკებიან და გვჭირდება სისტემა, რომელიც ქვეყნის გარეთ ილაპარაკებს. დავტოვებდი ერთ სამინისტროს, რომელიც იქნებოდა პასუხისმგებელი ფინანსების განკარგვაზე, მათ შორის, ბიუჯეტს გააკეთებდა და ფულს დახარჯავდა, ასევე განკარგავდა სოციალურ ხარჯებსაც. დავტოვებდი თავდაცვას, აუცილებლად, იმიტომ, რომ ეს სამინისტრო გვჭირდება.

რაც შეეხება სოციალურ ხარჯებს, რა კრიტერიუმებით უნდა მოხდეს დახმარების განაწილება?

ამ მხრივ გასაკეთებელია სამი ფუნდამენტური ცვლილება. ერთი ის არის, რომ დახმარების ფორმა უნდა იყოს "ქეში" და არა სხვა ფორმა. სახელმწიფო გამზადებულ პროდუქტებს და სერვისებს არ უნდა აძლევდეს მოქალაქეებს და მარტო ფულს უნდა აძლევდეს, რადგან არც ერთმა სამინისტრომ და არც ერთმა მთავრობამ არ იცის დროის კონკრეტულ მომენტში ოჯახისთვის რა არის პრიორიტეტული. ვიღაცისთვის ეს შეიძლება იყოს მაგალითად, რომ შვილს ფეხსაცმელი უყიდოს, ვიღაცისთვის — საჭმელი.

მეორე მნიშვნელოვანი ცვლილება არის, რომ დახმარების ობიექტი უნდა იყოს არა ინდივიდი, არამედ ოჯახი, იმიტომ, რომ ჯამში, თუ ოჯახი შეძლებულია, იმ ოჯახში მშიერი ადამიანი არ არსებობს და პირიქით, თუ ოჯახი გაჭირვებულია, იქ არ იქნება წევრი, რომელიც მდიდარია.

მესამე ისაა, რომ ფულის გადანაწილების კრიტერიუმები არის მილიონნაირი. ჩვენ ვარიგებთ ფულს ასაკის მიხედვით და ამას ვეძახით პენსიას, ვარიგებთ პროფესიების მიხედვით და ყოფილ ძალოვნებს უფრო მეტს ვაძლევთ, ვარიგებთ სტატუსის მიხედვითაც. ეს ყველა ჩასახსნელია. ერთადერთი კრიტერიუმია დასატოვებელი, რაც არის გაჭირვება. თუ ოჯახს უჭირს, რა მნიშვნელობა აქვს დევნილია თუ არა, ან შშმ პირი ჰყავს თუ არა. თუ უჭირს, უჭირს. კრიტერიუმი უნდა იყოს გაჭირვება.

რაც შეეხება მართლმსაჯულებას, აქ რა პრობლემებს ხედავთ?

ნებაყოფლობით უნდა წირავდნენ ადამიანები იმ რელიგიას, რომელსაც თავს მიაკუთვნებდნენ და იმდენს, რამდენსაც თვითონ ჩათვლიან საჭიროდ.

სინამდვილეში, პრობლემა არის ერთი — სასამართლოს არ აქვს ნდობა. მიუხედავად იმისა, რომ 37 ტალღა ჩავატარეთ მართლმსაჯულების რეფორმის, შემდეგ სასამართლომ ნდობა ვერ დაიბრუნა.

გასაკეთებელია ორი მნიშვნელოვანი რამ: დროში სწრაფად დაიბრუნო ნდობა და თვითონ ამ სისტემაში ჩადო ისეთი სტიმულები, რომ დროთა განმავლობაში ეს სისტემა კიდევ უფრო გაუმჯობესდეს.

ახლა არსებული კლანი უნდა წავიდეს სასამართლოდან. ასევე, გვინდა ზედა ინსტანციის სასამართლოებში მოსამართლეების ჩამოყვანა, რომლებიც ყველა კოლეგიაში უმრავლესობას უნდა წარმოადგენდნენ. უცხოელი იმიტომ, რომ ისევ ნდობის პრობლემაა. ჩვენი მიზანია, ქვეყნის სასამართლო სისტემა წავიდეს უფრო ანგლო-საქსური მოდელისკენ, რომელიც პრეცენდენტულ სამართალს გულისხმობს და არა პოზიტიურს. ამის ნაწილია, მათ შორის, ისიც, რომ ეს უნდა იყვნენ გადამდგარი მოსამართლეები ამერიკიდან, ბრიტანეთიდან, შემდეგ კი მოხდება მათი ჩანაცვლება ქართველი მოსამართლეებით. ასევე, მივედით სააპელაციო სასამართლოს გაუქმების გადაწყვეტილებაზე და გვინდა აშშ-ის მოდელი, სადაც სააპელაციოც და უზენაესიც ერთია.

რას ფიქრობთ უმცირესობების უფლებების დაცვაზე?

არ მიყვარს ზოგადად სიტყვა "უმცირესობები". ჩვენ უნდა გვქონდეს კანონმდებლობა, რომელიც ერთნაირად უდგება ამ ქვეყნის განურჩევლად ყველა მოქალაქეს და პრობლემა მგონია, რომ კანონი რომელიმე ადამიანს ან ადამიანთა ჯგუფს რამე ნიშნით აყენებს ან დისკრიმინაციულ ან პრეფერენცირებულ მდგომარეობაში. ამ ქვეყნის ყველა მოქალაქე უნდა იყოს თანაბარი, არავითარი განსაკუთრებული მოპყრობა არ სჭირდება რამე ნიშნით გამოყოფილ რომელიმე ჯგუფს, იქნება ეს ეთნიკური, სქესობრივი, სექსუალური ორიენტაცია თუ სხვა. ყველა უნდა იყოს თანაბარი — ასე მესმის კანონის წინაშე თანასწორობა. პოზიტიური წახალისებები, პირიქით, როგორც წესი, ნეგატიურად მოქმედებს.

ცნობილია გირჩის უარყოფითი დამოკიდებულება გენდერული კვოტირების მიმართაც. რატომ ფიქრობთ, რომ ეს არ არის საჭირო?

მიუხედავად იმისა, რომ წავაგეთ საკონსტიტუციო სასამართლოში, ორი მოსამართლე დაგვეთანხმა და განსხვავებული აზრი დაწერეს.

პოლიტიკა არის ერთ-ერთი პროფესია, რომელსაც ადამიანები ირჩევენ და ადამიანებს აქვთ განსხვავებული პრეფერენციები. არ მგონია სწორი, რომ მთავარ არჩევით საკანონმდებლო ორგანოში ბალანსი უნდა იყოს სქესის ნიშნით. არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს ჩვენთვის სქესს, იქ უნდა იყვნენ პოლიტიკოსები, რომლებმაც შეძლეს უნარებით და ცოდნით ადამიანების მხარდაჭერის მოპოვება. როგორც კვოტირება იქნებოდა ნეიროქირურგიაში მიუღებელი, როცა არც ერთი ადამიანი საკუთარ თავს არ ანდობს კვოტით არჩეულ ქირურგს, ისევე არასწორია კვოტირება პარლამენტში, მათ შორის, ქალებისთვისაც დამამცირებელია. ამ კვოტირებით რასაც ვეუბნებით ქალებს, არის ის, რომ მათ არ შეუძლიათ თავისუფალ გარემოში ჯანსაღი კონკურენცია კაცებთან, რისიც არ მჯერა — უამრავი ქალი მყავს ნანახი მსოფლიო პოლიტიკაშიც და საქართველოშიც, რომელიც ბევრ კაცს პოლიტიკოსს "სახეს აახევს".

უამრავი ქალი მყავს ნანახი მსოფლიო პოლიტიკაშიც და საქართველოშიც, რომელიც ბევრ კაცს პოლიტიკოსს "სახეს აახევს".

ჩვენ სიას აკომპლექტებს 6 000 ადამიანი, რომლებსაც აქვთ ჯედები სხვადასხვა რაოდენობით და მათ განსაზღვრეს, როგორი იქნება გირჩის საპარლამენტო სია. შესაბამისად, ქალი ჩვენთან მოხვდა არჩევით 11-ე ადგილზე. თუ 11 წევრით შევალთ, ის აუცილებლად იქნება პარლამენტში. მაგის შემდეგ ჩვენ სახელმწიფომ გვითხრა, რომ "მე ფეხებზე მკიდია თქვენი სია და მე მინდა თქვენ ამ სიაში ჩაწეროთ ყოველი მეოთხე ქალი". მე გირჩის წევრებმა "დამავალეს", რომ იმ თანმიმდევრობით შევიყვანო ქალი პარლამენტში, როგორც მათ განსაზღვრეს და არა ისე, როგორც სახელმწიფომ გადაწყვიტა.

ფიქტიურია ის, რომ ჩვენ ფიქტიურად ვემორჩილებით სახელმწიფოს წესებს, მაგრამ, საბოლოო ჯამში, ჩვენთვის სამართლიანია როგორც გადაწყვიტა იმ 6 000-მა კაცმა.

ეს ქალი ახლა არის სიაში მე-8. სინამდვილეში, არის მე-11. ანას მიაჩნია, რომ მას არ სჭირდება არავის ხელის წაკვრა და წახალისება, პირველივე ჯერზე გავიდა ამ ადგილზე და ფიქრობს, რომ ჯერ კიდევ აქვს დრო, გაიზარდოს და არანაირი წახალისება არ სჭირდება.

ანუ, თუ 8 კაცი შევიდა გირჩიდან, ის ქალები, რომლებიც წინ არიან სიაში, უბრალოდ უარს იტყვიან პარლამენტში შესვლაზე, რადგან გირჩის ამომრჩევლის ნებით ისინი არ მოხვდნენ იმ 8 ადამიანში.

რაც შეეხება სექსუალურ შევიწროებას, ამ კანონს აპროტესტებთ გამოხატვის თავისუფლების შეზღუდვის საფრთხის მოტივით. თუმცა, ისევე, როგორც სხვა დანაშაულს, ამასაც სჭირდება მტკიცება და გადაწყვეტილებას სასამართლო იღებს. თუ ამის მიუხედავად ხედავთ გამოხატვის თავისუფლების შეზღუდვის რისკს, იგივე პრინციპით რატომ არ უდგებით სხვა დანაშაულს, რომლის "დაბრალებაც", როგორც თქვენ ამბობთ, ასევე შესაძლებელია?

პირველ რიგში, ეს არის სუბიექტური აღქმა — ვის რა მოეჩვენება სექსუალურ ქმედებად და საფრთხის შემცველ ქმედებად. ამ სახელმწიფოს პირობებში, სადაც სასამართლო არ გვაქვს, ასეთი ტიპის ჩანაწერები ყოველთვის ხდება სახელმწიფოს ხელში ზეწოლის ინსტრუმენტი საკუთარი მოქალაქეების მიმართ.

ერთია, რომ ეს შეიძლება იყოს უბრალოდ იდიოტური ფლირტი. მეორე, რომ ის ნამდვილად მოძალადეა, თუმცა აქ უნდა დავუჭიროთ მხარი იმას, რომ ადამიანებს ჰქონდესთ იარაღის ტარების საშუალება, რითაც თავს დაიცავენ. ასეთ მყისიერ საფრთხეს პოლიციელი ვერ შველის და მათ შორის, ეს ჩანაწერი ვერ უშველის მაგ დანაშაულსაც. მესამე შემთხვევაა, როცა ადამიანს ფსიქიკური აშლილობები აქვს, რომლის დასჯაც არაადამიანობა მგონია.

თუ რაღაც საფრთხე ვიგრძენი, შემიძლია დავურეკო პოლიციას და ავუხსნა, რომ ეს ადამიანი მაშინებს, მგონია რომ მომდევს. პოლიცია ვალდებულია, რომ თუ შენ საფრთხეს გრძნობ, მოვიდეს და დაგიცვას. პოლიციაში რომ რეკავენ ადამიანები, ხომ არ ეუბნებიან რომ "აი, ამ მუხლის გათვალისწინებით, თქვენ ვალდებული ხართ მოხვიდეთ და დამეხმაროთ".

იგივე პრინციპით, ხომ შეიძლება არსებობდეს სხვა დანაშაულებებიც, რომლის "დაბრალებაც" შესაძლებელია?

კი, როგორ არ შეიძლება. ამიტომ მე ვიძახი, რომ ზღვარი გადის ძალადობაზე, მაგ შემთხვევაში ეგ უნდა იყოს დასჯადი. სხვა ტიპის შემთხვევების, რისი კრიმინალიზებაც უნდათ საქართველოში, მაგალითად Hate speech-ის [სიძულვილის ენა], რელიგიური შეურაცხყოფის, ან მკრეხელობის, ყველაფრის წინააღმდეგი ვარ, რადგან ეგ არის სუბიექტური რამ. ჩვენ ვიყავით პირველები, ვინც ვიცავდით მაშინ გამოხატვის თავისუფლებას.

ასევე წაიკითხეთ: