მივემგზავრები ქვეყანაში, სადაც თვითმფრინავის დაშვებისას გული ისევე ძგერს, როგორც თბილისში. ბოლომდე ვერ ავხსენი, რატომ... ერთი ვიცი, იქ ჩემები მელოდებიან. ჩემი ქვეყნის ერთგული ხალხი. ჩემი წინაპრების ძვლები, მათი სისხლით მორწყული წმიდა მიწა. მათი ოფლით ნაშენები მსოფლიოს საგანძური მონასტრები. ჩემი თანამემამულეები, რომლებიც საკუთარი ოჯახებიდან შორს წვალობენ, რომ ოჯახებს ხელი შეუწყონ და ელემენტარული მატერიალური ბაზა შეუნარჩუნონ. ჩემი ერთგული მეგობრები. ბევრი საქმე, რომლის კარგად გაკეთება ორ ქვეყანას და ორ ხალხს ურთიერთობების ახალ ეტაპზე გადაიყვანს.
კომენტარები