სტატია მოამზადა ბიზნეს კომუნიკაციის სივრცემ

რონალდ რეიგანი აღნიშნავდა, რომ "მართალია მძიმე შრომას არავინ მოუკლავს, მაგრამ მაინც, რატომ ვრისკავთ?". გარკვეულ ზღვარს იქით, ზედმეტი მუშაობა თვითდამარცხების მცდელობად გამოიყურება. კვლევებით დგინდება, რომ კვირაში 50 საათს მუშაობის შემდეგ, თანამშრომელთა პროდუქტიულობა დრამატულად ეცემა.

მაგრამ ეს ხელმძღვანელებს ხელს არ უშლის, თანამშრომლებს სამუშაო მაგიდებთან მიჯაჭვული მუშაობა მოსთხოვონ. სისხლის ლაბორატორია ტერასონში, ლაბორატორიის დამფუძნებელ ელიზაბეტ ჰოლმსის პარტნიორს, სანი ბალვანს, თანამშრომელთა სამუშაო საათებზე გართულება სჭირდა. საღამოს 19:30 საათზე ის ჩამოვლას იწყებდა საინჟინრო განყოფილებაში და ამოწმებდა, ისხდნენ თუ არა თანამშრომლები საკუთარ მაგიდებთან. მთელი ეს დრო კი საბოლოოდ დაკარგულად ჩაითვალა, როდესაც კომპანია დაიხურა (ჰოლმსი და ბოლვინი თაღლითობის ბრალდებით პასუხისგებაში არიან მიცემულნი).

ჩინური ელექტრონული კომერციის ჯგუფის, ალიბაბას დამაარსებელმა ჯეკ მამ, ცოტა ხნის წინ "996" მოდელს დაუჭირა მხარი, რომლის მიხედვით თანამშრომლები მუშაობენ ცხრიდან ექვს საათამდე, კვირაში ექვსი დღის მანძილზე და ეს "ნამდვილი წყალობაა". სამართლიანობისათვის უნდა ითქვას, რომ ბატონი მას განცხადებით, დამსაქმებლებმა ასეთი განრიგი სავალდებულო არ უნდა გახადონ. თუმცა მიუხედავად ამისა, პრეზენტიზმი ანუ სამსახურში ყოფნა და სამუშაო მაგიდასთან ჯდომა თანამედროვე საოფისე საქმიანობის ნამდვილი წყევლაა.

არის დღეები, როდესაც ბევრი სამუშაო ნამდვილად არ გაქვთ, ალბათ, იმიტომ, რომ თქვენ სხვა განყოფილებიდან ან სხვა კომპანიიდან ელით პასუხს თქვენს მოთხოვნაზე. და როგორც კი საათი 5-ს გადასცდება, თქვენს მაგიდასთან ჯდომას დიდი აზრი აღარ აქვს. მაგრამ თქვენ ხედავთ ხელმძღვანელს და ისიც გხედავთ თქვენ. ამიტომ თქვენ ყველა ღონეს ხმარობთ, რომ დაკავებულად წარმოაჩინოთ თავი.

ამ ქმედებაში გარკვეული წილი შეიძლება თვითცენზურასაც ეკავოს. თუ თქვენს ხელმძღვანელს მის დაქვემდებარებაში მყოფებზე ადრე არ უნდა სახლში წასვლა და თქვენ არ მიდიხართ სახლში თქვენი ხელმძღვანელის წასვლამდე, მაშინ გარკვეულ წრეზე ტრიალებთ. თანამშრომლებს შეიძლება ჰქონდეთ იმის შიში, რომ მათ ხელფასი არ გაეზრდებათ ან ისინი ვერ დაწინაურდებიან, თუ ხელმძღვანელობა ვერ ხედავს, რომ ისინი სამსახურში დიდ ძალისხმევას დებენ. ეს უკანასკნელი კი, ხშირად, სამსახურში გატარებულ საათებში ერევათ. მენეჯერები, რომლებსაც ძალა არ შესწევთ, მათი თანამშრომლების უნარები სათანადოდ შეაფასონ, ხშირად, სამსახურში გატარებულ დროს, თანამშრომლის შეფასების წინაპირობად იყენებენ.

ამ ყოველივეს შედეგი კი ხშირად ფუჭი მცდელობა და გაცდენილი დროა. საბჭოთა პერიოდის ხუმრობა რომ გამოვიყენოთ, "ჩვენ თავს ვაჩვენებთ რომ ვმუშაობთ, ხელმძღვანელობა კი თავს გვაჩვენებს, რომ მათ ამის სჯერათ". რეალურად მუშაობის მაგივრად, თქვენ შეგიძლიათ თავი მოაჩვენოთ თქვენს ხელმძღვანელს, რომ მუშაობთ. პიჯაკის სკამზე დატოვება, აქეთ-იქით ბლოკნოტით ვითომ საქმიანი სიარული, უაზრო დროს მეილების გაგზავნა - ამ მოჩვენების სამი ყველაზე ცნობილი ხრიკია. რაღაც დროის შემდეგ, შეიძლება კოლექტიური თვითილუზიაც კი გახდეს, რომ ეს მოჩვენებითობა რეალურად საქმის კეთებაა.

თუმცა, პრეზენტიზმს უფრო სერიოზული შედეგები აქვს. ეს ძირითადად იაპონიაში იგრძნობა, სადაც ადამიანები მაშინაც კი დადიან სამსახურში, როდესაც ისინი თავს კარგად ვერ გრძნობენ. ამით კი, მათ არც საკუთარ თავისთვის მოაქვთ სარგებელი და არც დამსაქმებლისთვის.

პროდუქტიულობის დაქვეითებასთან ერთად, ასეთმა საქციელმა დამსაქმებელს სამედიცინო ხარჯებიც შეიძლება გაუზარდოს. ჟურნალ Occupation and Environmental Medicine-ის მიხედვით, ასეთი ხარჯები შეიძლება 6-ჯერ აღემატებოდეს დამსაქმებლის სამსახურში არმოსვლის ხარჯს. ერთი მაგალითის მიხედვით, რომელიც British Medical Journal-ში გამოქვეყნებულ კვლევაშია მოხსენებული, წელის ტკივილის შემთხვევაში, იაპონელები სამჯერ უფრო მეტი ალბათობით მივლენ სამსახურში, ვიდრე ბრიტანელები. შედეგად კი, ამ თანამშრომლებს უფრო მეტი ტკივილი ექნებათ, რომელიც შესაძლოა დეპრესიაში გადაიზარდოს. რა უნდა იყოს იმაზე მძიმე, ვიდრე სამსახურში ყოფნაა, როდესაც ტკივილი გტანჯავს?

მიუხედავად ამისა, დამსაქმებელს მაინც აქვს უფლება, რომ ოფისში მოსვლა მოგთხოვოთ. რაღაც დროს დადგება შეხვედრის აუცილებლობა. თანამშრომლებთან პირისპირ ურთიერთობა ურთიერთპატივისცემის შეგრძნების მატარებელია, რაც ასევე განაპირობებს იდეების გაცვლა-გამოცვლას და თანამშრომელთა შორის საერთო საჭიროებების უკეთ აღქმას.

კაცობრიობის განვითარების ისტორიაში, პრეზენტიზმი ბოლო პერიოდის ფენომენია. ინდუსტრიულ რევოლუციამდე ადამიანთა უმეტესობა საკუთარ ფერმებსა თუ სახელოსნოებში ატარებდა დროს და თანხასაც საკუთარი შექმნილი პროდუქტის საპირწონედ იღებდა. ქარხნები გაჩნდა იქიდან გამომდინარე, რომ ახალი მანქანები უფრო პროდუქტიული აღმოჩნდა, ვიდრე შინაურული მეურნეობის მეთოდი და მხოლოდ დიდი თანხის მქონე დამსაქმებელს შეეძლო მუშახელის დასაქმება. აღმოჩნდა, რომ მუშებს ხელფასს უხდიდნენ არა მათ მიერ შექმნილი პროდუქტის, არამედ იმ დროის გამო, რომელსაც ისინი სამსახურში ატარებდნენ.

თუმცა, თანამედროვე ტექნოლოგიები, როგორიცაა სმარტფონი და ლეპტოპი, მოძრავია. მათი გამოყენება როგორც სახლის, ასევე ოფისის პირობებშია შესაძლებელი. ოფისის ციხედ გარდაქმნა, სადაც მსჯავრდებულებს უფლება აქვთ სახლში მხოლოდ საღამოს წავიდნენ, კრეატიულობას არ არგებს, რაც უფრო და უფრო ხშირად არის საჭირო ოფისის პირობებში. განსაკუთრებით კი ისეთ სიტუაციებში, სადაც რუტინული საქმიანობა ავტომატიზებული ხდება. პროდუქტიულობისათვის თქვენ გონება გჭირდებათ და არა სადმე ფიზიკურად ყოფნა.

ამავე თემაზე: