უხილავი შრომა ერთ-ერთი ყველაზე სწორი ფორმაა იმ დაუსრულებელი და ენერგიისგამომცლელი სამუშაოს შესაფასებლად, რომლებსაც ქალები ყოველდღიურად სწევენ სახლში, შვილების აღზრდისას და სხვა ოჯახის წევრების კომფორტისთვის.

ჟურნალ Sex Roles-ში გამოქვეყნებული უახლესი კვლევა აღწერს უხილავი შრომის გავრცელებულ ფენომენს და მის დეპრესიულ გავლენას ქალების ემოციურ და ფსიქოლოგიურ მდგომარეობაზე.

გამოკითხვაში ამერიკაში მცხოვრები დაქორწინებული, ან პარტნიორობაში მყოფი 393 დედა მონაწილეობდა. კვლევის ერთ-ერთი ავტორია არიზონის უნივერსიტეტის ფსიქოლოგიის პროფესორი სონია ლუთარი.

კითხვაზე, არაპროპორციულად უწევთ თუ არა [ქმართან/პარტნიორთან შედარებით] საქმეების მართვა, საშუალოზე მაღალი კლასის წარმომადგენელი დედების უმრავლესობამ დადებითი პასუხი გასცა.

გამოკითხულთა თითქმის 90-მა პროცენტმა თქვა, რომ ისინი საკუთარ თავზე იღებენ საოჯახო საქმეების ორგანიზებასა და გადანაწილებას. 70%-ის თქმით, მთელი ოჯახის "კაპიტნები" არიან და სახლის საქმეებს მარტო, რუტინულად უმკლავდებიან.

რა შედის დედების პასუხისმგებლობაში? ყველაფერი: შვილის ნებისმიერ კითხვაზე პასუხის ცოდნა; წვეულებისთვის სახლში სანოვაგის ჩანთებით მოზიდვა; ოჯახის წევრის დაკარგული წინდის ძებნა; სხვადასხვა აქტივობაზე სასიარულოდ, ბავშვებისთვის მოსახერხებელი განრიგის შედგენა და ა.შ.

"ყოველდღიური საქმეები გამუდმებით ტრიალებს დედების გონებაში", - ამბობს ლუთარი და როგორც კვლევა აჩვენებს, ეს პროცესი სტრესის განცდის გარკვეულ ხარისხთანაა კავშირში. ამასთან ერთად, კვლევა დარწმუნებით ვერ ამტკიცებს, რომ საკუთარ თავზე აღებული პასუხისმგებლობები ფსიქოლოგიურ მდგომარეობაზე გავლენას ახდენს.

კვლევის ავტორი დასძენს, რომ ამის მიზეზი ქალების პასუხებში არსებული ცვალებადობის სიმცირეა, რამაც, შედარების ჯგუფთან მიმართებაში, გაართულა ამ შედეგების ინტერპრეტირება და სტატისტიკურად მნიშვნელოვანი კავშირის პოვნა რუტინული საქმეებისადმი მაღალ პასუხისმგებლობასა და აშლილობების ზრდას შორის.

კვლევის შედეგებიდან გამომდინარე, როცა ქალები ამბობენ, რომ ისინი მარტო უმკლავდებიან შვილების საჭიროებებს და დაუხმარებლად ზრუნავენ მათ ემოციებსა და ურთიერთობებზე, ეს ცხოვრებისა და პარტნიორის/ქმრის მიმართ დაუკმაყოფილებლობის ხარისხს ზრდის. ამასთან ერთად, იქმნება სიცარიელის განცდაც.

გამოკითხული დედების 2/3 (65%-ზე მეტი) ამბობს, რომ მხოლოდ მათ ევალებათ შვილების ემოციურ ჯანმრთელობაზე ზრუნვა. 78% კი ამბობს, რომ, შვილების მასწავლებლებსა და სკოლის ხელმძღვანელებს მხოლოდ ისინი იცნობენ.

"იმის განცდა, რომ პარტნიორის/ქმრის ყოლის პირობებში ერთადერთი ხარ, ვინც ამ გადაწყვეტილებებსა და პასუხისმგებლობებს იღებს, შემაძრწუნებელია", - ამბობს ლუთარი და დასძენს, რომ თვითონ, როგორც დედას, გამუდმებული სურვილი აქვს შვილთან დაკავშირებული აღმოჩენები, ფიქრები თუ შიშები პარტნიორს გაუზიაროს.

მკვლევარები საუბრობენ იმ ფაქტორებზე, რომლებიც შესაძლოა გავლენას ახდენდნენ ქალების ემოციურ და ფსიქიკურ ჯანმრთელობაზე. მათ შორისაა ის ფაქტორებიც, რომლებიც პარტნიორთან ურთიერთობას ეხება: განიცდიან თუ არა ქალები ქმრების მხრიდან უპირობო სიყვარულსა და მიმღებლობას და აღიქვამენ თუ არა მათ ურთიერთობას მეგობრულად. თუმცა, ამ ფაქტორების დადებით კონტექსტში არსებობის შემთხვევაშიც კი, ბავშვის ემოციურ განვითარებაზე მარტო ზრუნვა ურთიერთობაში მყოფი ქალების კმაყოფილებაზე უარყოფითად მოქმედებს.

იმის გამო, რომ ეს გამოცდილება და ზრდასრულობის სტრესი ერთმანეთთან კავშირშია, კვლევის ავტორი ვერ გამოყოფს, რომელი მათგანია პირველი. კვლევაში მონაწილეობდნენ ქალები დაბალშემოსავლიანი ოჯახებიდან, ამიტომ, მიღებულ შედეგების ყველა ქალზე განზოგადებას ლუთარი არასწორად მიიჩნევს.

პროფესორი ქალებს მოუწოდებს, რომ პარტნიორებს მუდმივად ესაუბრონ უხილავი შრომის თანაბრად განაწილებაზე. მას ასევე სწამს, რომ ემპათიურ და მხარდამჭერ დედებთან ურთიერთობა ასეთი ქალებისთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.

ამავე თემაზე: