უამრავ როლზე მითქვამს უარი, თუმცა არის ისეთები, რომლებსაც დავთანმხდი და ახლა ამას ვნანობ. The Help მათ სიას მიეკუთვნება. ეს სინანული გადასაღებ მოედანზე მიღებულ გამოცდილებას არ ეხება, პირიქით, ბედნიერი ვარ, რომ ისეთ მსახიობებთან, სცენარისტებთან და რეჟისორთან მომიწია მუშობა, როგორიც ამ ფილმს ჰყავდა.
ეს სინანული იმ შეგრძნებების ბრალია, რომელიც ყოველი გადასაღები დღის დასრულების შემდეგ მქონდა. ვგრძნობდი, რომ ეს არ იყო იმ მოსამსახურე ქალების ხმა, რომლებიც ხალხს აუცილებლად უნდა გეგო. მე ვიცნობდი ეიბილინს, ვიცნობდი მინისაც. პერსონაჟები, რომლებსაც ვთამაშობდით ახლობელია, ასე იუვნენ ბებიაჩემი და დედაჩემი. როდესაც ფილმს აკეთებს ამ ქალებზე, მაშინ აუცილებლად უნდა გაიგო და გააცნობიერო, თუ რას გრძნობდნენ მოსამსახურეები 1963 წელს, როდესაც თეთრკანიანების ოჯახში მოახლეებად მუშაობდნენ და ბავშვებს ზრდიდნენ. სამწუხაროდ მე ეს ხმები ფილმში ვერ გავიგე.
კომენტარები