სრულწლოვანი მე სტამბოლში გავხდი – თექვსმეტის ჩავედი და ოცის წამოვედი.

რო ვამბობ ხოლმე, ღვთისმშობლისთვის რაც კი რამე მითხოვნია, ყველაფერი ამიხდა-მეთქი, არ მიჯერებენ. არადა, მართლა ეგრეა. ასეთ რამეებზე სახლში არასდროს მიფიქრია, მაშინ დედაჩემს ვაღმერთებდი.

ბოლოს დედაჩემი ცამეტი წლისამ ვნახე. სამ პოლიციელს ალყაშემორტყმული გავყავდი ეზოდან, სახლთან სეირის საყურებლად მოგროვილი ბრბო რო გაგვერღვია. მაგის კივილი მესმოდა, გაათრიეთ, მოკვდიო, აივნიდან რო მეძახდა. ერთმა პოლიციელმა ჰაერშიც გაისროლა, ხალხს გზა რო მოეცა ჩვენთვის. მთელი სოფელი და სანათესავო ეზოში იყო.

იმ სახლში გავიზარდე. თურმე სამ წლამდე არ ვლაპარაკობდი. ბაღის მასწავლებელი დედაჩემს ეუბნებოდა, არაფერს აზრი აღარ აქვსო. ერთადერთი ვიცოდი მჭადი, ესე, ხელის დატყაპუნებით, ღომი და „ადუდა“, ანუ: არ უნდა. მეტს ვერაფერს ვამბობდი. ასე ურჩიეს ჩემებს და შემიყვანეს თურმე ბოსელში, ხელზე ბაწარი გამიკვანძეს და იქვე მიმაბეს. ბაგაში ჩამიყარეს ჩალა და მითხრეს: თუ ცხოველი ხარ, ჩალა ჭამე, თუ ადამიანი – ენა ამოიდგიო. ეხლა ძაან ნანობენ, ნეტა ეს არ გვექნა, ყოფილიყო მუნჯიო. ერთი საათით გაბამენ. მეტით კი არა.

ჩემი და თვეების იყო, დედაჩემი ჩემზე რო დაორსულდა. აბორტს იკეთებდა, ბაბუას რო არ გაეგიჟებინა თავი – გააჩინე და მაგას მე გაგაზრდევინებო.

რო გამომაგდეს, ბოლოს, ეგ მივაძახე: ბაბუ, პირობას რა კარგად ასრულებ-მეთქი!

არ მელაპარაკება დღემდე. ჩემი და მეუბნებოდა, ტელევიზორში რო დაგინახა, თვალები დაუსივდა და თავის პარნიკებში გავარდაო. იქ პატარა მეურნეობა გვაქვს. ჩემი ოთახი დღემდე გამოკეტილია – სახლში საუკეთესო ოთახი. იქ არავის უშვებს. ჩემი გადარჩენილი შვილიშვილიაო, იძახის, თურმე, დღემდე.

იმ დღეს სკოლიდან მოვედი. სწავლით, ძალიან კარგად ვსწავლობდი. მეექვსე კლასიდან მინდოდა ექსტერნად ჩამებარებინა და მაუპის კოლეჯში გადავსულიყავი. ბაბუაჩემის დის რძალი იყო დირექტორი, მარინა. ძაან კაი ქალი, და იმან, მე დავეხმარებიო. მაშინ უკვე დავდიოდი ვიღაც ბიჭებთან ერთად. ჰოდა, მალე დამწვეს. ამ მარინამ დამინახა, როგორ მომაკითხა ერთმა მანქანით. ჰო, ძაან პატარა ვიყავი, თორმეტის. მაგრამ ვგიჟდებოდი უკვე ბიჭებზე. თან იმსიმაღლე ვიყავი, ვინ იფიქრებდა, თორმეტის რომ ვარ.

ამ დროს დედაჩემი სტამბოლშია, სულ არ ველოდები. სახლში მოვედი და ბაბუას ვთხოვე, საჭმელი გამიმზადე-მეთქი. სულ კართან მოქონდა ყავა, ტკბილი, გადაყოლილი იყო ჩემზე. რაღაც სიცივე ვიგრძენი, ჩემ დას გადავხედე, რა ხდება, საყურეზე ხო არ დამწვეს-მეთქი. ქალაქში საყურეს ვიკეთებდი. მერე ლეიკოს ვიწებებდი ნახვრეტზე, ვითომ გაჭრილი მქონდა. ხმა არავინ გამცა. ალბათ სხვა რამე პრობლემებია-მეთქი, წავედი და დავიძინე.

დილას ვახელ თვალს და ვხედავ – დედაჩემი. ვაიმე, გამიხარდა, წამოვხტი, ჩავეხუტე, იმან ხელი მკრა, რას მეხუტებიო. ფანჯრიდან გავიხედე და გული გამისკდა – მთელი ჩემი სანათესავო იქაა. შემოდის მარინა და ყველას თვალწინ მეკითხება: გუშინწინ ვის გაყევიო? ვის-მეთქი? დედაჩემმა: შენ იმნაირი ხარო? ერთი, ორჯერ ვიუარე. მერე ბიძაშვილი შემოვიდა – მე საყურე დავუნახეო. ისიც გაუგიათ, იმ ბიჭთან რო მქონდა ურთიერთობა. მთელი მასალები დაუგროვებიათ. დედაჩემმა თავში ჩამარტყა, ბებიაჩემმა მაგრად მომქაჩა, ჩემმა დამ შემაფურთხა და ეგრევე ვთქვი: კი, ვარ-მეთქი. ამოვიდა ყელში. თან თვალებით ბაბუაჩემს ვეძებდი, ეგ თუ დამიდგებოდა გვერდზე. ის კიდე გვერდზე სახლში გადასულა, დაუბარებია: მე მაგას არსად არ ვაგდებ, მარა თქვენ თუ აგდებთ, მალე ქენით, თორე მე მოვკვდებიო. გამომეკიდა დედაჩემი, დანით ხელში. გავიქეცი და ოთახში ჩავიკეტე, კარს შკაფი მივადგი შიგნიდან. მიბრახუნებდნენ, ლეწავდნენ იქაურობას. ხალხო, რა ამბავი ატეხეთ! დედა, რა გჭირს, რა დაგემართა-მეთქი? – იქიდან ვუყვიროდი. არ მინდა ეგეთი შვილი, მოკვდი, ან მე მოგკლავო, გაჰკიოდა. სამივე სართულიდან კივილ-წივილი ისმოდა. ვიღაცეები იქვე ბჭობდნენ: მოდი, დავტოვოთ და ვუმკურნალოთ, ჯერ ბავშვია, ცოდოაო. მერე დედა ცუდად გახდა. ასულიერებდნენ. მე აღარავის ვახსოვდი. ვიდექი ჩემთვის სულელივით, პატრული რო მოვარდა. დედას რო გავხედე, შიშისაგან ენა ჩამივარდა.

შემომეხვივნენ ყველა მხრიდან პატრულის თანამშრომლები. ეზო გამოვიარეთ გაჭირვებით, მაგრამ ჭიშკრამდე მაინც ვერ მივედით. ხალხი არ გვიშვებდა. ბოლოს მავთულის ღობე გაჭრეს და ისე გამოვედით.

დედაჩემი უკვე აღარ კიოდა. სამაგიეროდ ბებიაჩემმა გამომაცილა ბოლომდე: ჩაძაღლდი, შე პიდარასტო, შე ჭუჭუსმწოველა, გაეთრიე, მოკვდიო, – მომყვიროდა ზურგში.

იმ ახალ წლებზე, მახსოვს, მაგრად ყინავდა. რამდენიმე დღეში ჩემი დაბადების დღე იყო, 12 იანვარს ცამეტის ვხდებოდი.

საპატრულოში ერთი დივანი ქონდათ და იქ მეძინა. ერთი კვირა ვერ მოიფიქრეს, რა უნდა ექნათ. თან მყვებოდნენ პოლიციელები. ხანდახან შემეხვეწებოდნენ, რა იქნება, დათმობაზე რო წახვიდეო. მაგრამ რა უნდა დამეთმო, არ ესმოდათ – რაც ვიყავი, იმას რაღას ვუზამდი. ერთმანეთს კითხავდნენ ხოლმე: ოჯახიდან კიდევ არაფერი ისმისო? მოკვდება ეს ბავშვი ასე, ჩვენთან როდემდე უნდა იყოსო. ის ერთი კვირა სულ გაშტერებული ვიყავი, არც მახსოვს, რამეს თუ ვფიქრობდი. ბოლოს მითხრეს, რო თბილისში მოვდიოდი, რაღაც ორგანიზაცია დამეხმარებოდა. არაფერი მიკითხავს. მანქანაში რო მსვავდნენ, ქუჩის ბოლოსკენ გამახედეს, ერთ ადამიანს უნდა შენი ნახვა, ოღონდ შორიდან, და რო გავალთ, იქით გაიხედეო. რატომღაც ჩემ დას, ან დედაჩემს ველოდებოდი. ხის ძირას კიდე ბაბუაჩემი იდგა. ამ კაცს სიგიჟემდე უყვარხარო, ერთმა. ყოველდღე აქ იყო, ყველაფერი შენთვის მაგას მოქონდა, ჩვენ კიდე გვეკითხებოდა: ხო ნამდვილად კარგად იქნებაო? ნეტა რას პასუხობდნენ.

თბილისში მანქანით წამომიყვანეს. გზაში მთელი ჩემი ცხოვრება გამოვიტირე. რა უნდა მექნა ხვალ, ამაზე რო ვფიქრობდი, შიშისგან პირი მიშრებოდა. პატრულს ვთხოვდი, ქუჩაში დავეტოვებინე, არ მინდოდა გლდანის კრიზისულ ცენტრში, მაგრამ ამის უფლება არ გვაქვსო, მეუბნებოდნენ. ხო იცი, იქ როგორაა, ღიაა ეს ცენტრი, ბავშვებს როცა უნდათ, მიდიან და მოდიან. მე საშინელი აღვირახსნილი ბავშვები დამხვდნენ. ერთი სულ მხეცი იყო. იდიოტი. რომ გაიგო, ვინ ვიყავი, საზიზღრად მექცეოდა. რამდენიმე დღეში გამოვიქეცი და პირდაპირ ვაგზალზე წავედი. იქ გავიცანი ბიანკა.

იმსიმაღლე იყო, აუცილებლად მოგხვდებოდა თვალში. თეთრი ჩექმებით დადიოდა. გაშტერებული ვუყურებდი. ვაგზალზე რო ღია მაგიდებია, იქ ვნახე პირველად. რა იყო, გცივაო? – მკითხა. მშია-მეთქი. თავი დამიქნია, წამოდიო და სახლში მიმიყვანა. რაზმაძის ორში ცხოვრობდა. ტრანსი რა იყო, მაშინ არ ვიცოდი. ბიანკამ რო გაიხადა და დავინახე რო მკერდი არ აქვს, თვალებს არ ვუჯერებდი, ქალი მეგონა. თუ ბიჭი ხარ, ბიჭივით იყავი, ეს გადაცმა რად გინდა-მეთქი, ვეკითხებოდი. ეგეთი ცხოვრებააო, მიხსნიდა, თუ ქალობა გინდა, შეგიძლია ასე იარო, თუ არადა, ესე იგი გეი ხარო. ეს ფსიქოლოგია მაშინ, დიდად ვერ გავიგე, უბრალოდ, ტიპი მომწონდა. კაბიანი პიდარასტი ხარ-მეთქი, ვიხოცებოდით სიცილით. ძალიან დამეხმარა. გამაყიდინა ჩემი ოქროს საათი, ერთადერთი ეგ წამოვიღე სახლიდან, არ ვიცი როგორ გამახსენდა. ფული მჭირდებოდა, საჭმელი რო მეჭამა. კურტკაც ვიყიდე. ის კურტკა დღემდე მაქვს სტამბოლში, არ გადამიგდია. 6 ლარი მივეცი მეორადებში.

რამდენიმე კვირა ბიანკასთან ვიყავი, მერე კიდევ ერთმა გოგომ შემიფარა, ნინო ერქვა, ბაგებში ქონდა სახლი. ბიანკამ ადვოკატი გამაცნო, იმან კიდე „იდენტობაში“ მიმიყვანა.

ერთი წელი დავხეტიალობდი თბილისში, ორგანიზაცია მინახავდა. ის ხალხი რო არა, მართლა არ ვიცი, რა მეშველებოდა. მერე სახელმწიფომ გამიშვა ბათუმში, ოჯახში ძალადობის მსხვერპლთა თავშესაფარში. იქ ყველაზე კარგი იყო. როგორი მხიარულება გვქონდა, იცი? ვცეკვავდი, ვალაგებდი, დერეფანში კაბებით დავშრიალებდი. მერი ბებომ ნინიკო შემარქვა, მეუბნებოდა, ასე ახლოს ჩვენთან არავინ ყოფილაო. თავშესაფრის დირექტორს ბიძის ვეძახდი.

სამჯერ გადამივადეს იქიდან გამოსვლა. უბრალოდ, მეტი აღარ გამოდიოდა. რამდენიმე დღე ვტიროდი. წასასვლელი უკვე მართლა აღარ მქონდა. იქით, დეიდაჩემი, ბიძაჩემი, მამის ძმაკაცები მითვლიდნენ: წადი ამ ქვეყნიდან, თუ გინდა, ცოცხალი გადაგვირჩეო. ჩემი ადვოკატი სახელმწიფოს სთხოვდა, ეს ბავშვი ან ოჯახში დააბრუნეთ, ან მინდობილობა მომეცით, რო ქვეყნიდან გავიყვანოო. რა ექნათ, აღარ იცოდნენ.

ექვსი თვე დასჭირდა მინდობილობას სასამართლოსგან. ვითომ იქ ლგბტ ორგანიზაციას უნდა ჩავბარებოდი. ადვოკატსაც ასე ვუთხარი. გამოვიდა, რო მოვატყუე. იმიტომ, რომ სტამბოლში ორგანიზაციიდან როგორც კი გამოვედით, იქვე დავივიწყე ის ადგილი. ორი თვე მეძებდა მთელი საკონსულო.

ტრანსებს ვაკვირდებოდი. ჯერ ვერ მივხვდი, ვინ იყვნენ. შორიდან ვუყურებდი. გოგოები მეგონენ. ბოლოს დამიძახეს, ერთი აქ მოდიო. მივედი დებილივით. გაიგეს, გურჯისტანიდან რო ვიყავი და მაქსიმს დავუძახებთო. ამ დროს ქართველი ტრანსი მოვიდა, ანა. არავინ არ იცის, აქ რო ვარ, მთელი ქალაქი მეძებსო. თავისთან წამიყვანა. კლიენტები ჰყავდა სახლში, დიდი კაცები იყვნენ, რაღაცნაირად მიყურებდნენ, არ მომეწონა. თურქებს უყვართ პატარა ბავშვები. შემეშინდა და გამოვიქეცი. ეხლა ეს მოსაყოლად ადვილია, მაგრამ ყოველდღიურად უჟასს გავდიოდი.