გეცნობა ის გრძნობა, საყვარელი ადამიანების გარემოცვაში რომ ხარ, სადაც კომფორტულად გრძნობ თავს, იცინი, საუბრობ ან უბრალოდ ისმენ და გგონია, რომ ისვენებ, მაგრამ რაღაც მაინც გაწუხებს?

ჩვენი გონება და ტვინი მუდმივად ანალიზის პროცესშია, უსაფრთხო და მეგობრულ გარემოშიც კი — სხეულის ენას აკვირდება, მიმიკებს აკონტროლებს, ფიქრობს სხვების რეაქციებზე და იმაზეც, თავად რა შთაბეჭდილებას ახდენს. დამღლელია ეს პერფორმანსი, არა?

სოციალიზაცია და განსაკუთრებით საყვარელ ადამიანებთან გატარებული დრო, უპირობოდ მნიშვნელოვანი და საჭირო რამეა. თუმცა, საკუთარ თავთან მარტო დარჩენის ანუ მუდმივ ხმაურთან გარიდების ალტერნატივა მაინც არ არის.

ფოტო: Pinterest

დღეს მარტო ყოფნას ხშირად სოციალურ მარცხად ან დეპრესიის ნიშნად ნათლავენ. თუ პარასკევ საღამოს სახლში მარტო ხარ, ყველა ფიქრობს, რომ რაღაც ისე ვერ არის. არადა, განმარტოება ერთადერთი ფუფუნებაა, რომელიც შენს გონებას სამყაროს ჩქარი და დამღლელი ტემპისგან გადარჩენის საშუალებას აძლევს.

პირველ რიგში უნდა შევთანხმდეთ და გავმიჯნოთ, რომ:

  • მარტოსულობა — ეს არის შიში და განცდა იმისა, რომ რაღაც გაკლია.
  • მარტოობა — იმის გაცნობიერების საშუალებაა, რომ სრულიად საკმარისი ხარ საკუთარი თავისთვის.

როდესაც განმარტოებას ბედავ, ყველაფრისგან დისტანცირდები და ყველანაირ გარე ხმაურს ბლოკავ, შენი ორგანიზმი აღდგენის რეჟიმში გადადის.

  • შანსი გეძლევა, სოციალური ფილტრების გარეშე, შენი ნამდვილი ფიქრები სხვისი ნააზრევისგან განასხვაო;
  • როცა მარტო ხარ, აღარ ელოდები სხვის ღიმილს ან დასტურს. ვალიდაციაზე დამოკიდებულება ქრება და ტვინი საბოლოოდ ისვენებს;
  • გონება თავისუფლდება და სივრცე ჩნდება ახალი იდეებისთვის.

ფოტო: Pinterest

მარტო ყოფნა უნარია და თუ ხშირად არ ვავარჯიშებთ მას, დავიწყება იცის. სწორედ ამიტომ განვიცდით დისკომფორტს ყოველ თავისუფალ წამს, როგორც კი საკუთარ თავთან მარტოები ვრჩებით — მაშინვე ტელეფონს რომ დავწვდებით ხოლმე. მიეცით საკუთარ თავს, ზოგჯერ მაინც, მარტოობის უფლება. ეს არაა იზოლაცია, გადატვირთვას შესაძლებლობაა.