საქართველოს მოქალაქემ ქმრის თვითმკვლელობამდე მიყვანის საქმეზე სტრასბურგის სასამართლოში საქართველოს წინააღმდეგ საქმე მოიგო. ქალი ამტკიცებდა, რომ გამოძიება არაეფექტურად წარიმართა.

გადაწყვეტილებაში ვკითხულობთ, რომ მომჩივნის ქმარმა თავი 2013 წელს მოიკლა და მანამდე, ერთი დღით ადრე ის მეგობრის მიერ კანაფის მოხმარების საქმეზე პოლიციაში მოწმედ დაიბარეს. გარდაცვლილმა ცოლს უთხრა, რომ განყოფილებაში მასზე ფსიქოლოგიურად იძალადეს და სთხოვდნენ, ეღიარებინა, რომ მისი მეგობარი ნამდვილად ფლობდა კანაფს.

საქართველოს პროკურატურის მიერ გამოძიება 2014 წლის ნოემბრიდან 2016 წლის მარტამდე მიმდინარეობდა. 2016 წლის 25 მარტს პროკურორმა დაადგინა, რომ დანაშაული არ ჩადენილა და გამოძიება დახურა. 2016 წლის 16 ივნისს მომჩივანმა პროკურორის გადაწყვეტილება გაასაჩივრა. საჩივარი სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის პირველი ნაწილის საფუძველზე არ დაკმაყოფილდა, რაც გულისხმობდა, რომ გამოძიების შეწყვეტის შესახებ ბრძანების გასაჩივრება მხოლოდ დაზარალებულის პროცედურული სტატუსის მქონე პირს შეეძლო.

სტრასბურგის სასამართლოს გადაწყვეტილებით, საქართველოს ხელისუფლებას თვითმკვლელობის გარემოებები საფუძვლიანად არ შეუსწავლია, რამაც შეარყია სისხლის სამართლის გამოძიების საერთო ეფექტურობა. სასამართლო ასევე აღნიშნავს, რომ გამოძიება დაიწყო 2013 წლის 6 ივლისს და დაიხურა 2016 წლის 25 მარტს, რაც ორ წელზე მეტია, თუმცა არანაირი საგამოძიებო ღონისძიება არ ჩატარებულა 2014 წლის ნოემბრიდან 2016 წლის მარტამდე, მთავრობას კი არ გაუკეთებია რაიმე განმარტება გამოძიების შეჩერების პერიოდთან დაკავშირებით.

სტრასბურგის სასამართლო მიიჩნევს, რომ დაირღვა კონვენციის მე-2 მუხლის პროცედურული ასპექტი და სახელმწიფოს მომჩივნისთვის არამატერიალური ზიანის ასანაზღაურებლად 3 000 ევროს ოდენობით კომპენსაციას აკისრებს.