თეფშზე ჩანგლის გასმის, ან დაფაზე ფრჩხილის ჩამოსმის ხმები არავის უყვარს, მაგრამ არსებობენ ადამიანები, რომელთაც უბრალოდ აცოფებთ გარშემომყოფების ჭამის ან სუნთქვის ხმები. ამ მდგომარეობას მიზოფონია ეწოდება და მისი საფუძველი ტვინში უნდა ვეძებოთ.

"მაშინვე შებრძოლების სურვილი მიჩნდება, თითქოს რაიმე საფრთხე მემუქრებოდეს", - ამბობს 29 წლის ოლანა ჰენკოკი. ის იხსენებს, რომ ასეთი რეაქცია პირველად 8 წლის ასაკში გაუჩნდა. მისთვის მთავარი გამაღიზიანებლებია: სუნთქვა, ჭამა და ჭრაჭუნი. ასე რომ, ყველაზე ცუდი, რაც მისი თანდასწრებით შეგიძლიათ ქნათ, ჩიფსების ჭამაა. გაღიზიანება შეფუთვის გახსნისთანავე იწყება (ჭრაჭუნი), რასაც გარდაუვალი ხრამუნი ემატება. ამის გამო ოლანა უკვე წლებია, რაც კინოთეატრებსა და საჯარო ადგილებს თავს არიდებს. სამსახურებსაც ხშირად იცვლის.

მეცნიერებმა ოლანას და მისი მსგავსი 22 ადამიანის ტვინი შეისწავლეს. მათ აღმოაჩინეს, რომ მიზოფონიით დაავადებული ადამიანები ბევრად უფრო მძაფრად რეაგირებენ ხმაურიან ჭამაზე, ვიდრე ისეთ გავრცელებულ გამაღიზიანებელზე, როგორიც კივილია.

შედეგები ჟურნალ Current Biology-ში დაიბეჭდა. პრობლემა ტვინის იმ ნაწილში აღმოჩნდა, რომელიც შეგრძნებებს ემოციებთან აკავშირებს. მიზოფონიის მქონე ადამიანებში ეს უბანი განსაკუთრებით აქტიურია.

სუხბინდერ კუმარი, მეცნიერი ნიუკასლის უნივერსიტეტიდან, აღნიშნავს, რომ სხვების გამაღიზიანებელი ჭამა პასიურ ემოციას, ზიზღს კი არა, აქტიურ რეაქციას, გაბრაზებას იწვევს. თავდაპირველად ეს ბუნებრივი პასუხია, მაგრამ შემდეგ უკონტროლო ხდება.

ოლანა ამბობს, რომ მას გაუმართლა და მიზოფონიის შედარებით მსუბუქი ფორმა აქვს. არსებობენ ადამიანები, რომელთაც ამის გამო სოციალიზაციაც არ შეუძლიათ.

ჯერჯერობით არ ვიცით, რამდენი ადამიანი იტანჯება მიზოფონიით და წამალიც არ არსებობს, ყურის საცობების გარდა. მეცნიერები იმედოვნებენ, რომ ამ დარღვევის გამოკვლევის პარალელურად, ისინი გამოსავალსაც მიაგნებენ.