უეს ანდერსონი მაისში კანის წლევანდელ კინოფესტივალს უნდა დასწრებოდა, სადაც მისი ახალი ფილმის The French Dispatch-ის მსოფლიო პრემიერა იყო დაგეგმილი, თუმცა ფესტივალი გადაიდო და თავისი ტრადიციული ფორმით წელს აღარც გაიმართება.

ანდერსონი ამ ფესტივალზე ბოლოს 2012 წელს იყო, როცა თავისი ფილმის Moonrise Kingdom-ის პრემიერა შედგა. მსოფლიოში ამ ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი და გავლენიანი კინოფესტივალის პატივსაცემად The New York Times-მა ცნობილ კინოხელოვანებს კანის ფესტივალთან დაკავშირებული მოგონებების გაზიარება სთხოვა. ამის პარალელურად კი უეს ანდერსონმა თავისი საკარანტინო გამოცდილებაზეც ისაუბრა:

"4 წლის შვილი მყავს, შესაბამისად, ჩემნაირ სიტუაციაში მყოფი სხვა ბევრის მსგავსად, ახლა ნახევარგანაკვეთზე მომუშავე დილეტანტი მასწავლებელი ვარ. ამის გამო ძირითადად ეგვიპტურ ცივილიზაციაზე, დონოზავრებზე, მწერებსა და ამაზონის ჯუნგლებზე მიწევს კითხვა. თუმცა ამავდროულად პატრიცია ჰაისმიტის, ჯეიმს ბოლდუინის, ელმორ ლეონარდის თხუზულებებსა და ეპიდემიებზე დაწერილ წიგნებს ვეცნობი", — ამბობს რეჟისორი.

ლიტერატურასთან ერთად, ბუნებრივია, უეს ანდერსონი კარანტინში არც კინოთი ტკბობაზე ამბობდა უარს და როგორც თავად ამბობს, იზოლაციაში ყოველ ღამით თითო ფილმის ნახვის შემდეგ თავისი ფავორიტი 11 კინოსურათი დაასახელა:

  • ჯორჯ სტივენსის Alice Adams (1935);
  • ჯონ ჰასტონის Beat the Devil (1954);
  • უილიამ უელმანის Nothing Sacred (1937);
  • სპაიკ ლის Do the Right Thing (1989)
  • ჯონ ფორდის The Long Voyage Home (1940);
  • კენძი მიძოგუტის A Story From Chikamatsu (1954);
  • მარკო ფერერის La Grande Bouffe (1973);
  • დევიდ ლინის The Passionate Friends (1949);
  • სეთ ჰოლტის Station Six-Sahara (1962);
  • ჯორჯ კიუკორის What Price Hollywood (1932);
  • უილიამ რიჩერტის Winter Kills (1979).

უეს ანდერსონის ახალი ფილმის The French Dispatch-ის პრემიერა კინოთეატრებში 24 ივლისს უნდა შემდგარიყო, თუმცა შექმნილი მდგომარეობის გამო ამ თარიღმა 16 ოქტომბრამდე გადაიწია.