ერთ-ერთი პირველი რამ, რაც იაპონიის სახელის ხსენებისას ქართველი კინომოყვარულების თავში ამოტივტივდება ხოლმე, სტუდია ჯიბლის სუნთქვისშემკვრელი ვიზუალების მქონე, ფენტეზის შტრიხებით დახუნძლული, უნიკალური ანიმაციებია. 1985 წელს იასაო ტაკაჰატას, ტოშიო სუზუკისა და ჰაიაო მიაძაკის მიერ ტოკიოში დაარსებული ამ სტუდიის სახელწოდება, ერთ-ერთი ვერსიით, ლიბიურ-არაბულ სიტყვას უკავშირდება, რომელიც საჰარის უდაბნოს ცხელ ქარს აღნიშნავს. მიუხედავად იმისა, სიმართლეა თუ არა ეს ვერსია, მაინც სიმბოლურია, რომ სტუდიის დამფუძნებლებმა სწორედ ამ სახელწოდებაზე შეაჩერეს არჩევანი; ჯიბლის ანიმაციებმა ახლებური ესთეტიკისა და მგრძნობელობის იმგვარად შემოტანა შეძლეს, რომ სიახლემ მაყურებელთა გულებში მართლაც ქარივით ძლიერად დაჰქროლა.

დიახ, ჯიბლიმ სრულიად ახალი სიტყვა თქვა ანიმე ინდუსტრიაში; ახალი სიტყვა იმდენად, რამდენაც შეძლო და რეალობიდან აღებული შთაგონება ფანტასტიკის ელემენტებით შეფუთა და ამ გზით მაყურებლებს მნიშვნელოვანი შეტყობინებები დაუტოვა. პრაქტიკულად, ჯიბლის ანიმაციებში გასაოცარი სიზუსტით თანხვდება ერთმანეთს მიაძაკისეული წარმოსახვითი ელემენტები და სინამდვილიდან აღებული შტრიხები. ამრიგად, იაპონიის ცნობილ ქუჩებში სეირნობა და უბრალო რესტორნებში ვახშმობაც კი საკმარისია იმისათვის, რომ ავტომატურად ჯიბლის ჯადოსნური სამყარო წარმოგიდგეთ თვალწინ და კიდევ უფრო ჯადოსნურ პერსონაჟებთან ერთად დაუჯერებელ თავგადასავლებში გადაეშვათ.

იმის უკეთ გასააზრებლად, თუ რა აქცევს ჯიბლის ნამუშევრებს უნიკალურ და ყველაფრისგან გამორჩეულ სანახაობად, თვალი შევავლოთ 4 ანიმაციას.

1. პრინცესა მონონოკე და ბუნების მოფრთხილება

პრინცესა მონონოკემ ეკრანებზე გამოჩენისთანავე ფურორი მოახდინა და დღემდე საპატიო ადგილს იკავებს ჯიბლის თაყვანისმცემელთა გულებში. 1997 წელს გამოსულმა ანიმაციამ მაყურებლებს თავი იმით შეაყვარა, რომ წინა პლანზე მნიშვნელოვანი საკითხები, უპირველესად კი ბუნების დაცვის პრობლემა წამოწია. ამიტომაცაა ასეთი ემოციური მოსასმენი დედა მგლის, მოროს სიტყვები: "ხეები ცხარე ცრემლით ტირიან, როდესაც იღუპებიან, თუმცა შენ მათი მოსმენა არ შეგიძლია. მე აქ ვწევარ. ტყის ტკივილს ვუსმენ და ტყვიის მოხვედრის მსგავს ტკივილს განვიცდი მკერდის არეში".

ანიმაციაში მოვლენები XIV-XVI საუკუნეების მიჯნაზე, დაუსრულებელი ომებითა და არეულობით ცნობილ, მურომატის ეპოქაში ვითარდება და აღწერს მუდმივ ქიშპობას ტყის მცველ ზებუნებრივ არსებებსა და იმ ადამიანებს შორის, რომლებიც ხარბად მოიხმარენ ბუნების რესურსებს. სამყაროს დამორჩილების ამგვარ ჟინს ნათლად გამოხატავს პერსონაჟ ოსას ეს სიტყვები: "ადამიანებად გვხდის სურვილი, რომ ზეცა და დედამიწა გავაკონტროლოთ". თავის მხრივ, დაპირისპირებაში ჩართულნი არიან დემონის მოკვლის მიზეზით დაწყევლილი ემიშის პრინცი, აშიტაკა და მგლების მიერ გაზრდილი პრინცესა მონონოკე, რომლის სახელიც იაპონურიდან ითარგმნება როგორც მოჩვენება.

ანიმაციის განსაკუთრებული ღირებულება ის არის, რომ მასში აღწერილი ზოგიერთი მოვლენა რეალობას ეხმიანება და მაყურებლებს იაპონური კულტურის შეცნობის შესაძლებლობას აძლევს. საილუსტრაციოდ შეგვიძლია გავიხსენოთ ამბის დასაწყისში გათამაშებული სცენა, სადაც სასიკვდილოდ დაწყევლილი ემიშის პრინცი ორაკულის მითითებით საკუთარ თმას იჭრის და სოფელს უკანმოუხედავად ტოვებს. ეს იმ იაპონური ტრადიციის ერთგვარი ვიზუალური ასახვაა, რომლის მიხედვითაც, მას შემდეგ, რაც მეომარი თმას იჭრიდა, იგი ხალხის თვალში მაღალი სოციალური სტატუსიდან განიძარცვებოდა.

მას შემდეგ, რაც პრინცი ხსნის საძებნელად აღმოსავლეთით მიემგზავრება, იგი აღმოაჩენს, რომ სამყაროც მასთან ერთად არის დაწყევლილი და ადამიანები სიძულვილში არიან ჩაფლულნი. "ბოლო პერიოდია, რაც ჩვენ გარშემო გაბრაზებული მოჩვენებები დაიარებიან. ისინი დაიღუპნენ ომებით, ავადმყოფობით, შიმშილით. თუმცა ეს არავის ანაღვლებს. ასე რომ, მარტო შენ კი არა, მთელი სამყაროა დაწყევლილი", — ამბობს ანიმაციის კიდევ ერთი პერსონაჟი, ჯიკობო. ამრიგად, აშიტაკას მიზანი არა მარტო საკუთარი თავის გადარჩენა, არამედ ადამიანებსა და ბუნებას შორის ჰარმონიული ურთიერთობის დამყარება ხდება. ეს კი, ცხადია, დიდ საზღაურს მოითხოვს, ვინაიდან სამყაროში, სადაც "ყველას ყველაფერი უნდა", პრაქტიკულად შეუძლებელია ადამიანების სიხარბესა და დაუნდობლობაზე გამარჯვება.

უნდა აღინიშნოს, რომ ფილმში იაპონელების ბუნებისადმი მჭიდრო კავშირისა და ლოიალური დამოკიდებულების ამოცნობაა შესაძლებელი. იგულისხმება ის, რომ, ბუდიზმისა და შინტოიზმის მსოფლმხედველობის დამსახურებით, იაპონიაში დღემდე ღრმად სწამთ, რომ ბუნება და მისი თითოეული გამოვლინება თუ ობიექტი ცოცხალია და რომ მათ აქვთ სული, იგივე კამი. ანიმაციაში ჩაქსოვილი ბუნებისადმი ამგვარი მოწიწებული დამოკიდებულება ადამიანებს, ფაქტობრივად, ახსენებს, რომ კაცობრიობის გადარჩენის ერთ-ერთი მთავარი წინაპირობა ბუნების მოფრთხილებაა. აქვე უნდა ითქვას, რომ პრინცესა მონონოკეში არსებული ზებუნებრივი არსებებიც, რომელთაც კოდამა ეწოდებათ, ერთგვარი კამია და ისინი ტყეს ბოროტი არსებებისგან იცავენ. მეტიც, ძველად იაპონელებს ისიც კი სწამდათ, რომ თუკი ტყეში ხის წაქცევისას უჩვეულო ხმას გაიგონებდნენ, ეს კოდამების სულისშემკვრელი ტირილი იყო.

ანალოგიური შეიძლება ითქვას ტყის უძველეს მფარველ სულზე, შიშიგამიზეც, რომელიც ანიმაციაში ბუნების მასულდგმულებელ წყაროს წარმოადგენს და სხვადასხვა არსებისთვის შეუძლია როგორც სიცოცხლის შთაბერვა, ისე მისი წართმევაც. შიშიგამის დღის განმავლობაში ირმის სხეული და ადამიანისმაგვარი სახე აქვს, ხოლო ღამით უზარმაზარ ქმნილებად გარდაიქმნება და ღამის მოსიარულედ იწოდება. უნდა აღინიშნოს, რომ ამგვარი ღვთაება იაპონურ მითოლოგიაშიც არსებობს და იაცუკამიძუმიცუნო ეწოდება, რომელსაც ასევე მისტიური ირმის გარეგნობა აქვს და პლანეტის შექმნის მაგიურ ძალას ფლობს.

სხვათა შორის, იაპონიაში, კერძოდ, კაგოშიმას პრეფექტურაში, არსებობს კუნძული იაკუშიმა, რომელიც პრინცესა მონონოკეზე მუშაობისას მიაძაკის შთაგონების წყარო გახლდათ. ეს ტერიტორია 1993 წლიდან იუნესკოს მემკვიდრეობის სიაში შედის და უამრავ ტურისტს მასპინძლობს. ასე რომ, თუკი პრინცესა მონონოკეს თაყვანისმცემელი ხართ, შესაძლებლობა გაქვთ, რომ კოდამებისა და შიშიგამის სამყაროში იმოგზაუროთ.

2. ჩემი მეზობელი ტოტორო და ბავშვობის წარმოსახვითი მეგობრები

შეგიძლიათ, კონკრეტულად დაასახელოთ, ვინ არიან ტოტორო და კატა, რომელსაც ავტობუსის ფორმა აქვს? ან რა არსებები არიან მეისა და საცუკის ახალ სახლში მცხოვრები ჭვარტლის გამავრცელებლები? ამ შეკითხვებზე მხოლოდ და მხოლოდ სუბიექტური პასუხების გაცემაა შესაძლებელი ერთი მარტივი მიზეზის გამო: არ არსებობს წინასწარდათქმული მოცემულობა, მიაძაკიმ თქვენს ფანტაზიას მიანდო პასუხებამდე მისვლა.

და მაინც, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი მეზობელი ტოტორო, ერთი შეხედვით, ასეთი ჩახლართული და ბუნდოვანია, იგი ერთ-ერთ ყველაზე პოპულარულ ანიმაციად მიიჩნევა არა მხოლოდ იაპონიაში, არამედ — მთელ მსოფლიოში. სიუჟეტი მოგვითხრობს ორი დის, მეისა და საცუკის ისტორიას, რომლებიც მამასთან ერთად ახალ სახლში გადადიან საცხოვრებლად. სახლი კი, მათდა გასაკვირად, უცნაური არსებებითაა დასახლებული. პირველი ასეთი გასაოცარი ქმნილება სუსუვატარის სახელითაა ცნობილი, რომელიც ერთგვარი ჭვარტლიანი არსებაა და მხოლოდ ძველ, მიტოვებულ სახლებში ბუდობს. აღსანიშნავია, რომ მიაძაკიმ იგივე არსებები ჯიბლის სხვა ანიმაციაშიც, მოჩვენებების მიერ გატაცებულნი, გამოიყენა, თუმცა ამ შემთხვევაში განსხვავებული უნარები უბოძა. ჩემი მეზობელი ტოტორო სუსუვატარების გარდა კიდევ უამრავ გამორჩეულ არსებას აერთიანებს. ანიმაციის მთავარი ხიბლიც სწორედ ის არის, რომ იგი ადამიანებისა და მაგიური ქმნილებების არაერთგვაროვან ურთიერთბებზე გვიყვება.

ცალკე აღნიშვნის ღირსია ფილმის ყველაზე დასამახსოვრებელი სცენა, სადაც ქოლგამომარჯვებული მეი და საცუკი ტოტოროსთან ერთად ავტობუსის გაჩერებასთან მამას ელოდებიან. როგორც წესი, ჯიბლის მაყურებელთა უმეტესობას ტოტოროს ხსენებისთანავე სწორედ ეს კადრი ახსენდება ხოლმე. თუმცა ამ ეპიზოდში განსაკუთრებით საინტერესო ის არის, რომ ასეთი ავტობუსის გაჩერება ნამდვილად არსებობს იაპონიაში, საიკის გარეუბანში, სადაც, ყველაფერთან ერთად, მეის, საცუკისა და ტოტოროს გამოსახულებებიც დაგხვდებათ.

მაგიური არსებების გახსენებისას არანაკლებ საინტერესოა კატა, რომელსაც ავტობუსის ფორმა აქვს. სავარაუდოა, რომ ამ შემთხვევაში მიაძაკის ინსპირაციას იაპონური მითლოგიური პერსონაჟი, ბაკენეკო წარმოადგენდა. ბაკენეკო იაპონურად შეცვლილ კატას ნიშნავს. პრაქტიკულად, ეს არის მაგიური ქმნილება, რომელსაც ადამიანების დაწყევლაც კი შეუძლია. თუმცა მიაძაკიმ ის სრულიად ახალ და უცნაურ არსებად გარდაქმნა და ავტობუსის ფორმასთან ერთად მთვარისებრი თვალებიც მიანიჭა.

რაც შეეხება თავად ტოტოროს, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, მისი წარმომავლობა ბუნდოვანია, შესაბამისად, რთულია იმის გარკვევა, ის ტყის სულია თუ უბრალო მოჩვენება. მის შესახებ დანამდვილებით მხოლოდ იმის თქმა შეიძლება, რომ უცნაურ ხმებს გამოსცემს, რაც მეის ჩაესმის როგორც ტოტორო. ამგვარად, ამ უკანასკნელის სახელიც სწორედ ამ უცნაური ჟღერადობის ბგერებისგან მომდინარეობს.

ანიმაციის მთავარი სათქმელი, შესაძლოა, მოხუცი ბებიის ბავშებისადმი ნათქვამ სიტყვებში იმალებოდეს, რომელიც სუსუვატარებს მიემართებათ: "როდესაც პატარა ვიყავი, მათი დანახვა შემეძლო, ახლა თქვენც შეგიძლიათ". მართლაც, ვინ იცის, იქნებ ტოტოროც და დანარჩენი მაგიური არსებებიც მხოლოდ და მხოლოდ ბავშვების გონებაში არსებობენ და წარმოსახვითი მეგობრების როლს ასრულებენ, რათა მეისა და საცუკის დედის ავადმყოფობით გამოწვეული ნაღველი გაუქარვდეთ? ან იქნებ მხოლოდ უმანკო ბავშვებს აქვთ სულების დანახვის მაგიური ნიჭი? ვინ იცის?! ფაქტია, სწორედ ბავშვების დამსახურებაა ის, რომ ჩვენც შევძელით ტოტოროს ჯადოსნურ სამყაროში მოგზაურობა.

სხვათა შორის, ჩემი მეზობელი ტოტორო ერთადერთი ანიმაცია არაა, სადაც ამ უსაყვარლესი ოჯახის ისტორიაა მოთხრობილი. 2002 წელს გამოვიდა მიაძაკის კიდევ ერთი, 13-წუთიანი მოკლემეტრაჟიანი ფილმი, მეი და კნუტავტობუსი, რომელიც უმცროსი დის, მეისა და ბაკენეკოს მოგზაურობას აღწერს. მოვლენები ფილმში მას შემდეგ ვითარდება, რაც ოჯახში საცუკისა და მეის დედა ბრუნდება. თუმცა ფილმი ყველასთვის არ არის ხელმისაწვდომი, ვინაიდან მას მხოლოდ სტუდია ჯიბლის მუზეუმში აჩვენებენ ხოლმე დროგამოშვებით.

3. ჰოულის მოსიარულე კოშკი და სიყვარულის ძალა

ჰოულის მოსიარულე კოშკი უნიკალური ანიმაციაა იმდენად, რამდენადაც მან შეძლო და თაყვანისმცემლებს თავი ერთდროულად რამდენიმე მიზეზით დაამახსოვრა: გამორჩეული საუნდტრეკებით; ღვთაებრივი პეიზაჟებით, რომელთა ინსპირაციაც რეალური ადგილები გახდა; ჯიბლისეული მადისაღმძვრელი კერძებით; გასაოცარი ფანტასტიკური პერსონაჟებითა და ზღაპრული სიყვარულის ისტორიით. ყველა ამ სიკეთესთან ერთად ფილმმა ისიც მოახერხა, რომ საზოგადოებისთვის მნიშვნელოვანი შეტყობინებები დაეტოვებინა.

2004 წელს გამოსული ანიმაცია დაფუძნებულია დიანა უინ ჯოუნსის ამავე სახელწოდების ტრილოგიაზე, რომელიც 18 წლის სოფიასა და ჯადოქარი ჰოულის სიყვარულის ისტორიის შესახებ მოგვითხრობს. თუმცა ანიმაციის სიუჟეტური ხაზი მხოლოდ ამ ამბის განვითარებით არ შემოიფარგლება. ალქაჯის წყევლის შედეგად მოხუც ქალად გადაქცეული სოფია ფიქრობს, რომ ჩვეულ ცხოვრებას ვეღარ გააგრძელებს და ქალაქიდან წასული, თავს გზად დანახულ ჰოულის მოსიარულე კოშკს შეაფარებს. მას შემდეგ, რაც სოფია აღმოაჩენს, რომ უზარმაზარ სასახლეს ერთი შეხედვით სუსტი ცეცხლის დემონი გადააადგილებს, იგი იაზრებს, რომ გარეგნობა მეორეხარისხოვანია და მასზე მეტად ძლიერი გული ფასობს.

კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი მინიშნება, რომლის ამოკითხვაც ანიმაციაშია შესაძლებელია, ისაა, რომ სიყვარულის გრძნობა ადამიანებს აკეთილშობილებს. ამის შესანიშნავი მაგალითია ჰოული, რომელიც სიყვარულის წყალობით გამბედავ პერსონაჟად გარდაიქმნება: "მაპატიე, მე საკმარისად დიდხანს გავრბოდი სოფია, ახლა კი მაქვს რაღაც, რისი დაცვაც მინდა და ეს რაღაც შენ ხარ", — ამბობს ის ამბის მიწურულს.

არანაკლებ საყურადღებოა ომის საკითხი, რომელიც ანიმაციას, ფაქტობრივად, ლაიტმოტივად გასდევს. ფილმში ასახული დაუსრულებელი შეტაკებები, მსხვერპლად შეწირული უდანაშაულო ადამიანების სისხლი და ქმედებები, რომლებსაც საზოგადოებისთვის მხოლოდ ტკივილი მოაქვს, ომის ამაოებაზე გვაფიქრებს. ამბის დასასრულს ჯადოქარი სალიმანის სიტყვა, რომ დროა, ომი დასრულდეს, შესაძლოა, სამყაროსთვის ერთგვარ მოწოდებადაც ჩაითვალოს.

ცალკე აღნიშვნის ღირსია ანიმაციაში არსებული სუნთქვისშემკვრელი პეიჟაზები, რომელთა ინსპირაციასაც რეალური ადგილები წარმოადგენდა. მაგალითისთვის, სოფიას საცხოვრებელი ადგილისთვის მიაძაკიმ, როგორც ჩანს, საფრანგეთის ერთ-ერთი ქალაქი, კოლმარი გამოიყენა, სადაც ფრანგული ლანდშაფტისა და გერმანული არქიტექტურის შესანიშნავ ნაზავს ვაწყდებით. ასევე, ვარაუდობენ, რომ სალიმანის სასახლის შთაგონების წყარო ვენაში არსებული ჰოფბურგის სასახლეა. სხვათა შორის, საინტერესოა ის ფაქტიც, რომ მიაძაკიმ თავის ერთ-ერთ ნამუშევარში, ლაპუტა: სასახლე ცაში, სვანეთის კოშკები გამოიყენა.

ჰოულის მოსიარულე კოშკზე საუბარს რომ მივუბრუნდეთ, შეუძლებელია, არ ვახსენოთ მისი ამაღელვებელი დასასრული, სადაც პრაქტიკულად მონსტრად გარდაქმნილ ჰოულს სოფია ბავშვობაში დაკარგულ გულს უბრუნებს და სიყვარულის ძალით მას ადამიანურ საწყისებს უღვიძებს. ცხადია, ასეთი ტიპის ბედნიერი დასასრული ჯიბლის ანიმაციების კიდევ ერთი სავიზიტო ბარათია. საერთოდაც, საბოლოო ჯამში სწორედ ასეთი განმეორებითი მახასიათებლების ერთობლიობა აქცევს მიაძაკის ნამუშევრებს ყველანაირი აუდიტორიისთვის გათვლილ საკულტო ანიმაციებად.

4. კიკის მიტანის სერვისი და საკუთარი თავის რწმენა

1989 წელს გამოსული ანიმაცია, კიკის მიტანის სერვისი მოგვითხრობს 13 წლის გოგოს ისტორიას, რომელიც, ტრადიციის მიხედვით, სავსე მთვარის დადგომისას საკუთარ ოჯახს ტოვებს და ახალი გამოცდილებების შესაგროვებლად, სრულიად მარტო, სხვა ქალაქში მიემგზავრება დროებითი საცხოვრებლის საპოვნელად. ცხადია, ისევე როგორც ჯიბლის სხვა ანიმაციებში, აქაც ვხვდებით მაგიურ არსებებს. გარდა იმისა, რომ თავად კიკი ჯადოქარია, მისი შავი კატა, ჯიჯიც სულაც არაა რიგითი შინაური ცხოველი. მეტიც, იგი პროტაგონისტის მფარველ მეგობრად გვევლინება.

სხვა ჯადოქრებისგან განსხვავებით, რომლებიც მრავალმხრივი შესაძლებლობებით არიან დაჯილდოებულები, კიკის მხოლოდ და მხოლოდ ცოცხით ფრენის ნიჭი აქვს. თუმცა ეს მას წარმატების მიღწევაში ხელს არ უშლის. იგი მისთვის ჯერ კიდევ უცნობ ქალაქში საკუთარი მიტანის სერვისს ქმნის, რაც შესანიშნავი მაგალითია იმისა, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია საკუთარი თავის რწმენა და იმ რესურსების მაქსიმალურად გამოყენება, რაც ხელთ გვაქვს.

თუმცა მიაძაკი დიდაქტიკური დამოძღვრისგან შორს დგას და გვაჩვენებს, რომ თავდაჯერების შენარჩუნება არავისთვისაა მარტივი და რომ ისიც ბუნებრივია, თუკი ზოგჯერ ჩვენი შემართება სადღაც ქრება. რა წამსაც კიკის სახეზე ღიმილი უჩინარდება და ის თვითრწმენას კარგავს, მას ჯიჯისთან საუბრისა და ცოცხით ფრენის უნარებიც ერთმევა. "დაფიქრების გარეშე შემეძლო ფრენა, ახლა კი ვცდილობ, საკუთარ თავში ჩავიხედო და გამოვარკვიო, როგორ მოვახერხო ეს", — ამბობს გოგო. როგორც წესი, ადამიანები სწორედ დაკარგვის შემდეგ ვაფასებთ ხოლმე იმას, რასაც იქამდე მნიშვნელოვნადაც კი არ აღვიქვამდით. მთავარი პრობლემა, რაც კიკის აქვს, ისაა, რომ სჯერა, მაგიის გარეშე არაფერს წარმოადგენს. ამგვარი ფიქრებისგან მას ურსულა იხსნის, რომელიც ურჩევს, რომ შეწყვიტოს საკუთარი თავის განსჯა, დიდხანს ისეირნოს, დატკბეს ხედებით, აღარ იფიქროს ფრენაზე და შთაგონება სხვა ყოფით დეტალებში ეძებოს. და მართლაც, კიკი აღმოაჩენს, რომ ცოცხით ფრენის ნიჭს არა თუ მაგია, არამედ შინაგანი სულისკვეთება განაპირობებდა.

კიკის მიტანის სერვისი იდეალური ისტორიაა იმ მშობლებისთვის, რომლებსაც თინეიჯერი შვილები ჰყავთ. მაგიური ამბების გარდა, ანიმაციაში აღწერილია 13 წლის გოგოს ყოფითი პრობლემები — იქნება ეს დამოუკიდებლობისკენ სწრაფვა, მეგობრებისადმი გაუცხოება, დაბალი თვითშეფასების ქონა თუ საზოგადოებაში დამკვიდრების სურვილი. კიკი სწორედ ამ პრობლემების დაძლევის გზით ნელ-ნელა სწავლობს, რომ იგი ნებისმიერი მაგიის გარეშეც თავისთავად განსაკუთრებულია და რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი კეთილი გულის ქონაა.

ამგვარად, ყოველ ჯერზე, როდესაც გადაწყვეტთ, რომ რაიმე სახის კრიზისის გადალახვა არ შეგიძლიათ, გაიხსენეთ 13 წლის ჯადოქარი კიკი, რომელმაც მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი თავის რწმენით დაიბრუნა ცოცხით ფრენის უნარი, და ჯიჯის ოქროს სიტყვები: "პირველი: არა პანიკას! მეორე: არა პანიკას! და მესამე: უკვე ვახსენე, რომ არა პანიკას?"

შეკითხვას, თუ რითია ჯიბლის ანიმაციები გამორჩეული, კონკრეტული პასუხი არ აქვს. ზოგიერთი ამ სამყაროების ხიბლს დაუჯერებელ ფანტასტიკურ ელემენტებში ხედავს; ზოგს მათში დატეული შეტყობინებები მიაჩნია ყველაზე ღირებულად; ზოგს კი, სულაც, გასაოცარი ვიზუალები ესახება უმნიშვნელოვანესად. თუმცა ერთი რამ, რაც ცხადია, ისაა, რომ ჯიბლის ანიმაციების ყურებისას თითქოსდა დრო ჩერდება და ყოფითი პრობლემები ერთმანეთის მიყოლებით უჩინარდება მიაძაკის ჯადოსნური ქმნილებებით დასახლებულ წარმოსახვით სამყაროში.

დღეს უკვე თამამად შეიძლება ითქვას, რომ ჯიბლის ნამუშევრებმა დროს გაუძლეს და მოახერხეს ნებისმიერი ასაკის ადამიანისთვის თავი ერთი ნახვით შეეყვარებინათ. ასე რომ, დაე კიდევ დიდხანს იქროლოს საჰარის ძლიერმა ქარმა მიაძაკის შემოქმედების თაყვანისმცემელთა გულებში.