ბოლო დროს სულ უფრო მეტად მიჭირს, ვილაპარაკო გენდერულ თანასწორობაზე, იმდენად მარტივ ჭეშმარიტებად მეჩვენება ეს. ჩვენ ხომ არასოდეს ვკამათობთ იმაზე, რომ 2+2=4.
ყოველთვის ვფიქრობდი, როგორი მამა ვიქნებოდი, მაგრამ როცა მამა გავხდი, უცებ მივხვდი, რომ ფიქრის დრო არაა... თითოეული წამი სავსეა შვილით, იმდენად მინდა ბედნიერი იყოს, ვცდილობ საუკეთესო მამა ვიყო, ასეთ დროს შეფასების დრო არ რჩება, ამიტომ არც კი ვიცი, როგორი მამა ვარ.
ოჯახში იმდენად აუცილებელია თანასწორობა, საქმეების განაწილება, ჰარმონია, ურთიერთპატივისცემა, რომ ამ ყველაფრის გარეშე ჩვენ უბრალოდ ვიტყუებით, ამ ყველაფრის გარეშე გვაქვს რაღაც ვალდებულებები, გაუცნობიერებელი პასუხისმგებლობები, მარწუხები, რომლებსაც ჩვენით ვირგებთ და გაუცნობიერებლად ძალადობრივი სივრცე.
კომენტარები