დიდობაში გადაბიჯების შემდეგ ჩვენი ცხოვრება უწყვეთ რბოლას ემსგავსება — შესრულებული ან ვერ შესრულებული ვალდებულებების გრძელ სიას. მნიშვნელობა არ აქვს, მისია მარტივი და მოკრძალებულია თუ მასშტაბური და თამამი, სამყაროს შეცვლა გვინდა თუ იმითაც კმაყოფილი ვართ, მორიგ დღეს რომ საღ-სალამათი ვასრულებთ. ყველა შემთხვევაში, ჩვენი გონება მუდმივად "ოპტიმიზაციის" რეჟიმშია, შესაბამისად დაღლილი და გამოფიტულიც.

თუ გიფიქრია, ბოლოს როდის გააკეთე რაღაც, მხოლოდ იმიტომ, რომ პროცესით მიგეღო სიამოვნება?

ფოტო: Pinterest

არადა, ბავშვობის დიდი ნაწილი ეგ არ იყო? ხატვა იმიტომ, რომ პროცესი მოგვწონდა. კლასობანა, დაჭერობანა, ველოსიპედით სეირნობა, თავსატეხების ამოხსნა და შუადღის ძილთან დაუსრულებელი მტრობა — იმიტომ, რომ თამაშის დროს გვპარავდა. მაშინ, შეიძლება, იმ თამაშის მოგება ძალიან გვინდოდა, მაგრამ არასდროს გვიფიქრია იმაზე, თუ რაში "გამოგვადგებოდა" ეს ყველაფერი. არც იმაზე გვიდარდია, რამდენად პროდუქტიულად გაგვყავდა დრო. სიამოვნებას ვიღებდით პროცესით და ეს სრულიად საკმარისი იყო.

დღეს თითქოს დაგვავიწყდა, როგორია, უბრალოდ რომ ხარ. სინამდვილეში როგორ სჭირდება ტვინს ეს "უსარგებლო" მდგომარეობა.

ფოტო: The Bookroom Art Press

როდესაც ბავშვობის გასართობებს ვუბრუნდებით, მნიშვნელობა არ აქვს, ლეგოს აწყობაა ეს თუ ფერადი ფანქრებით ხატვა, გონება საინტერესო პროცესს გადის. ტვინი იმ ნეირონულ გზებს პოულობს, რომლებიც უსაფრთხოებასთან, სიმშვიდესთან და ახლის აღმოჩენასთან ასოცირდება — იმ შეგრძნებებში გვაბრუნებს, დიდურ პასუხისმგებლობებამდე რომ გვქონდა. ამ დროს გამოყოფილი დოფამინი (ე.წ. ბედნიერების ჰორმონი) რაიმე მიღწევაზე კი არაა მიბმული, ბუნებრივი სიხარულია, რომელიც ჩვენს გადაღლილ ნერვულს სისტემას ამშვიდებს.

და სულაც არ არის ეს დროის კარგვა, პირიქით, ბევრი სასიკეთო რამ მოაქვს ჩვენი ტვინისთვის:

  • მოლოდინებთან და მათ შესრულებასთან დაკავშირებულ სტრესს ანეიტრალებს;
  • მედიტაციას ჰგავს;
  • გვახსენებს, ვინ ვიყავით მანამ, სანამ ამას სამყარო განგვისაზღვრავდა.

ამიტომ, პერიოდულად მაინც, დაუბრუნდი ხოლმე ბავშვობას! სულ რაღაც 20 წუთი იმას დაუთმე, რაც არაფერში "გამოგადგება". გარდა იმისა, რომ ეს პროცესი გაგაღიმებს, შენს გამოფიტულ ორგანიზმს შვებასაც მოჰგვრის.