რამდენნაირი შეიძლება იყოს ადამიანის ბუნება, ხასიათი, არსება... ალბათ, ყველანაირი ადამიანური სისუსტის, ბუნებისა და ხასიათის შესახებ დაწერა ჯემალ ქარჩხაძემ. მწერალს სათითაოდ განხილული აქვს ადამიანური ვნებები, ყოველდღიური თუ ზოგადსაკაცობრიო თემები, სისუსტეები და ადამიანად ყოფნის ზოგადი სირთულეები. სწორედ ესაა მიზეზი, რომლის გამოც ჯემალ ქარჩხაძე უკვე დიდი ხანია ქართველი მკითხველის რჩეულია, მისი მოთხრობები თუ რომანები მუდამ ბესტსელერთა სიაშია და ახალბედა თუ გამოცდილი მკითხველები ყოველთვის სიამოვნებით ურჩევენ ერთმანეთს ქარჩხაძის ამა თუ იმ ნაწარმოების წაკითხვას.

ოსტატი ჯემალ ქარჩხაძის ერთადერთი ნაშრომია, რომელიც მწერალს სპეციალურად აქვს ხელით გადაწერილი ისე, რომ მკითხველისთვის ადვილად წასაკითხი ყოფილიყო.

მოთხრობის არსი მარადიულ პრობლემას — ბოროტების განგრძობითობის მექანიზმს ეხება, და შესაძლოა, ჩვენს თანადროულობას ყველაზე მეტად ეხმიანებოდეს.

მოთხრობაში აღწერილია მხარე, რომელიც არსებობს და თანაც არ არსებობს, “ვინაიდან იქაურობა ვეება მდინარითაა დაფარული, რომლის ულმობელი ტალღები დიდი სიჩქარით მიქრიან არსებობის თავდაღმართში და, რაც კი არსებობს, ყოველივე თან მიაქვთ, რის გამოც ყველაფერი, რაც არსებობს, არსებობს კიდეც და იმავდროულად არც არსებობს...“ და სწორედ ამ მხარეში არის ერთი ისეთი ქვეყანა, სადაც კაცს არავინ კლავს და ადამიანები მხოლოდ ბუნებრივი სიკვდილით ასრულებენ მრავალწლიან სიცოცხლეს. ამ მხარის დიადი ხელმწიფე უკმაყოფლო ასეთი შემაშფოთებელი ფაქტის გაგებისთანავე, მოიწვევს თათბირს და დიდხანს ბჭობენ, თუ რა შეიძლება გაკეთდეს, რათა კაცის კვლის კანონი ამ ურჯულო მხარეში მცხოვრებლებმაც აითვისონ და კეთილსინდისიერად შეასრულონ.

დიდი ბჭობის შემდეგ მეფე ჯერ კიდევ უკმაყოფილოა, “თქვენთვის იოლია ლაპარაკიო, ბრძანა, თქვენ ოღონდ საქმე ფორმალურად მოაგვაროთ და მეც კუდი გამისწოროთ, სხვა არა გენაღვლებათ რა, მე კი ხელმწიფე ვარ და მეტი მომეთხოვება“ — მეფის ამ სიტყვებს გულგრილად ვერ მოისმენს ქვეყნის ერთ-ერთი უხუცესი, გამოცდილი, მკვლელობის საქმეთა განთქმული ოსტატი და მოითხოვს, რომ იმ უცნაური მხარის ხელმწიფის ვაჟი აღსაზრდელად მიაბარონ. ოსტატი დიად ხელმწიფეს ჰპირდება, რომ შვიდ თვეში ამ სათნო, უცნაური და თვინიერი ვაჟისგან სახელგანთქმულ მკვლელს გამოწვრთნის.

გადის დრო, დათქმული ვადა იწურება, ვაჟი კი კვლავ გაუწვრთნელია. ოსტატი წუხს, მსგავსი შემთხვევა არასდროს ჰქონია. ხელმწიფესთან სასოწარკვეთილი მიდის და სთხოვს, რომ კიდევ შვიდი დღეც ადროვოს, უკანასკნელ მეთოდსაც გამოსცდის ვაჟზე და იქნებ ასე მაინც მიაღწიონ სასურველ შედეგს...

„ადამიანი განა რასმე სწავლობს! ადამიანი მხოლოდ იხსენებს იმას, რაც იმთავითვე იცოდა და მერე დაავიწყდა...“ — ბოროტებად ვიბადებით, მაგრამ მხოლოდ ხელსაყრელი პირობების შემთხვევაში ვავლენთ ჩვენს თანდაყოლილ სისასტიკეს? ყველა ადამიანს შეუძლია მკვლელობა? ბოროტების დასწავლა შესაძლებელია? შესაძლებელია, არსებობდეს თუნდაც ერთი ადამიანი, რომელიც არც ბოროტია და არაფერი, არასდროს გააბოროტებს? თუ ყველაზე სპეტაკ, უბოროტო, უკეთილშობილეს არსებასაც შეიძლება ასწავლო სისასტიკის უკიდურესი ფორმა — ადამიანის მკვლელობა...

მოთხრობა, რომელიც ადამიანის ბუნებას საოცრად ეხება, აღწერს და აკვირდება. მოთხრობა, რომელიც მკითხველს აუცილებლად დააფიქრებს და დაადუმებს.

აღსანიშნია ის ფაქტიც, რომ ახლახან ცალკე ნაწარმოებად გამოცემული ოსტატი ჯემალ ქარჩხაძის რომან განზომილებაშიც გვხვდება. რომანში წაკითხვისას მკითხველს სულ სხვა განწყობა ექმნება და სულ სხვა აზრები, ფიქრები შეიძლება გამოიწვიოს. ცალკე წიგნად გამოცემული ნაწარმოები კი უფრო მეტად ემსგავსება იგავს, რომელიც ზოგად ადამიანურ ბუნებას განიხილავს.

ოსტატის გამოცემა გაფორმებულია ავტორისეული გრაფიკული მონახაზებითა თუ სახეებით, რომლებიც ხელნაწერებშია გაბნეული და, რომელთა დანიშნულებაც, ალბათ მხოლოდ ფიქრის პროცესში მიხმარება უნდა ყოფილიყო. ვფიქრობთ, ქარჩხაძის ერთგული მკითხველისთვის ეს ავტორისეული მონახაზები, ფურცელზე დატანილი სახეები განსაკუთრებულ მნიშვნელობას აუცილებლად შეიძენს.