პარაგლაიდინგი ექსტრემალური სპორტის ერთ-ერთი ყველაზე სათავგადასავლო და შთამბეჭდავი სახეობაა, რომელიც ამავდროულად ყველაზე პორტატული საავიაციო საშუალებაცაა მთელს პლანეტაზე - ყველაფერი, რაც საფრენად გჭირდებათ დიდ ზურგჩანთაში თავსდება.

პარაპლანით ფრენა, შეიძლება ითქვას, რომ საპარაშუტო სპორტის გაგრძელებაა - იგი პარაშუტის სამხედრო მიზნებისთვის მრავალჯერადი გაუმჯობესების შედეგია.

სპორტის პოპულარობა შესამჩნევად გაიზარდა 1970-იანი წლების შემდეგ, დღეს კი ერთ-ერთი ყველაზე სწრაფად განვითარებადი სახეობაა ევროპაში, განსაკუთრებით: შვეიცარიაში, გერმანიაში, იტალიასა და საფრანგეთში. დღეს მსოფლიოში 200 ათასზე მეტი პარაგლაიდერი პილოტია.

ორ ათწლეულზე მეტია, მფრინავები საქართველოშიც გამოჩნდნენ. მათ შორის ერთ-ერთი პირველი ჩვენი რესპონდენტი, გიორგი შავერდაშვილი იყო:

„უკვე 20 წელიწადია პარაპლანით დავფრინავ. ფრენა აქ ვისწავლე, რამდენიმე დამწყებთან ერთად, შეიძლება ითქვას, საკუთარ შეცდომებზე და ერთმანეთის დახმარებით. მალე უცხოელი მფრინავების დაინტერესებაც დაიწყო, ჩამოდიოდნენ, ერთმანეთისთვის საკუთარი გამოცდილების, ცოდნის გაზიარებით აქამდე მოვედით. მერე უცებ სწრაფი ტემპით დავიწყეთ ზრდა.“

ცალკეული სპორტსმენების ინტერესი 2010 წლიდან საქართველოს პარაგლაიდინგის ფედერაციის შექმნაში გადაიზარდა, რომელიც დღეს უკვე 40-ზე მეტ პროფესიონალ პილოტს აერთიანებს. მათ საქმიანობაზე, უკან მოტოვებულ გამოწვევებზე და სამომავლო პერსპექტივებზე სწორედ გიორგი გვესაუბრება:

„დასაწყისში სამი მფრინავი ვიყავით. პილოტების სიმცირე და თვითდაფინანსებით გამოწვეული პრობლემები გადალახვადი აღმოჩნდა და დღეს, 7 წლიანი მუშაობის შემდეგ, ნამდვილად შეიძლება ითქვას, რომ გვყავს კარგი, პროფესიონალი პილოტები, გვაქვს საკმაოდ დიდი გამოცდილება და ცოდნა შემდეგი თაობებისთვის გადასაცემად.“

გიორგის თქმით, საქართველოს აქვს პოტენციალი, კონკურენცია გაუწიოს ევროპის ბევრ ქვეყანას და გახდეს პარაგლაიდინგისთვის ერთ-ერთი საუკეთესო ადგილი მსოფლიოში. ამას ისიც მოწმობს, რომ საქართველოს ხშირად სტუმრობს ბევრი გერმანელი, პოლონელი, იაპონელი, ნორვეგიელი პილოტი. ფედერაციას ჰყავს უცხოელი მფრინავები. საუბრისას, გიორგიმ აღნიშნა, რომ სწორედ ახლა მასპინძლობს მსოფლიოს ურთულესი ჩემპიონატის, Red Bull x Alp-ის ერთ-ერთ ათლეტს პოლონეთიდან, რომელმაც უკვე იფრინა გუდაურიდან ყაზბეგში.

ფრენები ძირითადად თბილისის ზღვაზე, ყაზბეგში, საგარეჯოში, სვანეთსა და ქობულეთში ეწყობა. პილოტთან ერთად ფრენა კი ტანდემი-პარაპლანით ნებისმიერ მსურველს შეუძლია: ქვედა ასაკობრივი ზღვარი 12 წელია, წონა კი - 40 კილოგრამი.

როგორც ჩანს, პარაპლანით ფრენა მართლაც მომავლის სპორტია საქართველოსთვის - გიორგის თქმით, უამრავ ახალგაზრდას აქვს პარაგლაიდინგის შესწავლის სურვილი. მოსწავლეების რიცხვი წელს 30-ზე მეტია. პილოტის ლიცენზიის აღება მსურველებს ერთთვიანი სასწავლო კურსის გავლის შემდეგ შეუძლიათ, თუმცა „სრულფასოვან მფრინავად“ მხოლოდ ხანგრძლივი და აქტიური ვარჯიშის შემდეგ ითვლებიან.

ისევე, როგორც, ნებისმიერი სხვა ექსტრემალური სპორტი, პარაგლაიდინგიც გარკვეულ რისკებთან და საფრთხესთან არის დაკავშირებული. გადამწყვეტი მნიშვნელობა პილოტის გადაწყვეტილებებს აქვს და უნარს - სწორად „წაიკითხოს“ ამინდი.

როგორც გიორგიმ გვითხრა, მფრინავები ამბობენ: „ჯობია, იყო მიწაზე და ნატრობდე ჰაერში ყოფნას, ვიდრე იყო ჰაერში და ნატრობდე მიწაზე ყოფნას.“ რაც შეეხება ფრენის ხანგრძლივობას, ბევრ ფაქტორზეა დამოკიდებული: პილოტი, ამინდი, ფრთა - ყველა დეტალი მნიშვნელოვანია. მსოფლიო რეკორდი ამჟამად 564 კილომეტრია.

2013 წელს შშმ პირებმა, ამიერკავკასიის ისტორიაში პირველად, საქართველოს პარაგლაიდინგის ფედერაციის მფრინავებთან ერთად, თბილისის ზღვაზე პარაპლანით იფრინეს: „ინიციატივა, რომელიც, თავდაპირველად, ერთ-ერთ მსურველს ეკუთვნოდა, ყოველწლიურ ტრადიციად იქცა. მომავალშიც, დაინტერესების შემთხვევაში, ნებისმიერი ინიციატივისა და შემოთავაზებისთვის მზად ვართ.“

რა გეგმები აქვთ ქართველ მფრინავებს მომავალში?

გიორგი ასე გვპასუხობს: „გუდაური პარაგლაიდინგით, შეიძლება ითქვას, ყველაზე განვითარებული და პოპულარულია, ყველაზე მეტი ადამიანი სწორედ იქ დაფრინავს. ვცდილობთ ასეთივე გახდეს თუშეთი, სვანეთი, კახეთი.. ასევე, ვგეგმავთ საერთაშორისო ჩემპიონატის ჩატარებას საქართველოში, რომელშიც ბევრი მფრინავი მიიღებს მონაწილეობას, სხვადასხვა ქვეყნიდან.“