ალექსანდრე ქობულეთში, გელაურის დასახლებაში ცხოვრობს და საქართველოში მცხოვრებ ბოშათა თემს წარმოადგენს. სამუშო დღეებს სხვა სამსახურში — ქობულეთის სანდასუფთავებაში ატარებს. კვირაობით კი საყვარელ საქმიანობას ახალ თაობას უზიარებს.

"ჩემთვის ჩემი ცეკვა ჰობია. ჩემი მთლიანი ცხოვრება, რაც მე ახლა ვცოცხლობ 26 წელია, ამ ცეკვას თავს არ ვანებებ. სადაც მივდივარ ყველგან ვცეკვავ. ბავშვებს რომ ვასწავლი ჩემთვის უკვე ისეთი რაღაცაა, რომ მე ნდობა მაქვს, ძალიან მინდა რომ ვასწავლო და მეც ვისწავლო. გადაცემა მინდა — ბავშვებმა გააგრძელონ ცეკვა. სხვები რომ იტყვიან, 'ალექსანდრე დაბერდება და ვეღარ იცეკვებსო', ჩემი მოსწავლეები იტყვიან: 'ალექსანდრე ცეკვავდა და მაგარი მოცეკვავე იყოო", — სიცილით ამბობს თვითნასწავლი მოცეკვავე ალექსანდრე, მეტსახელად "ბებე", რომელიც კვირაობით სკოლაში ბრეიქდანსს ასწავლის.

ალექსანდრემ ცეკვა 5 წლისამ დაიწყო. კარგად ახსოვს, როგორ მიიქცია მისი ყურადღება მამის ხელით გაკეთებულმა "ტალღებმა". ზუსტად ერთ წელიწადში შეძლო ბებემ იმავე მოძრაობის გამეორება და მას შემდეგ აღარც გაჩერებულა. ცეკვავდა ყველგან: შეჯიბრებებზე, ქორწილებში, სკოლაში, კლუბებში, სახლში. კონკურსებიც მოუგია. ბოლო ექვსი წელია, ცოდნას მშობლიური სკოლის მოსწავლეებს უზიარებს, პარალელურად კი ქობულეთის დასუფთავებაზე ზრუნავს. ქალაქის სანდასუფთავების სამსახურს, მეზობელი ბოშების რჩევით, სამი წლის წინ შეუერთდა. მას შემდეგ ცეკვისთვის ნაკლები დრო რჩება, თუმცა სანდასუფთავებაში გატარებული ყველა დამღლელი კვირის ბოლოს იცის, რომ სკოლაში საყვარელი საქმე და ბავშვები ელოდებიან. მიუხედავად სურვილისა, ცეკვის მთავარ შემოსავლის წყაროდ გადაქცევას ჯერ-ჯერობით ვერ ახერხებს.

წაიკითხეთ ვრცლად

ბოშები საქართველოში

სტატია მომზადებულია USAID/საქართველოს მხარდაჭერით ეთნიკური უმცირესობის ინტეგრაციის კამპანიის #ჩვენვართსაქართველო ფარგლებში.