ეროვნული ბიბლიოთეკის დირექტორი გიორგი კეკელიძე ქვეყანაში განვითარებულ მოვლენებს ასე ეხმაურება:

"ეს უნდა დავწერო. დიდი ხანია უნდა დამეწერა.

მხოლოდ ჩემს სფეროში რამდენიმე მნიშვნელოვანი ამბავი მქონდა სათქმელი: ბრიტანეთის საელჩო და ეროვნული ბიბლიოთეკის მოძრაობა დამეგობრდნენ და დღეს ოკუპაციის ხაზთან, სოფელ შამგონაში ბიბლიოთეკა მოვაწყვეთ. აქ, სადაც ახლა ვარ, ანუ კენიაში, ნაირობის სამიტზე, ჩვენს დელეგაციას შესანიშნავი გამოსვლა ჰქონდა. ბიბლიოთეკაში მალე ორ ახალ დარბაზს გავხსნით. მაგრამ რომელი გითხრათ ხმამაღლა? ჩემს ქვეყანაში ყველა სხვა ამბავი მეორეულია. რაც თავი მახსოვს, სულ ეს კითხვა მიღვიძებს უცნაურ სირცხვილს: რა დროს ეგ არის?! რა დროს ეგ არის?!

და ყველაზე ცუდი ის არის, რომ ყოველ ჯერზე, ეს კითხვა, სწორი კითხვაა. ზუსტი კითხვა. და ცუდი ისიც არის, რომ წესით სწორედ ასეთი ამბების დრო უნდა იყოს. ცხადია, სხვადასხვა სფეროდან.

გადაიყოლეს ეს ქვეყანა პოლიტიკოსებმა და პოლიტიკამ. ოღონდ უმეტესწილად ბრჭყალებში უნდა მოვათავსოთ ორივე სიტყვა და სწორედ ამიტომ გადაიყოლეს.

თქვენ გგონიათ ჩემს მეგობრებს, რომლებიც რუსთაველზე იდგნენ და დგანან, სრულიად უპარტიო მეგობრებს, მანდ დგომა უხარიათ? არა, ყველას საკუთარი საქმის კეთება უნდა. უბრალოდ, ისიც უნდათ, ამ გაუგებარ პოლიტიკურ ხლართებს გადაყოლილი ქვეყანა უკეთესი იყოს. სულ ეს უნდოდათ. ათწლეულებია. ის ილეთი, რომ იქ ვიღაც პოლიტიკოსებიც არიან (რომელთა უმეტესობა არც მე მომწონს) და არ უნდა მივიდნენ — გაცვდა. სად წავიდნენ? ახალი რუსთაველი გამოიგონონ?

შენ რას უცდი? — მკითხავთ თქვენ — რატომ არ მოდიხარ იქ, სადაც პოლიტიკაა? იმიტომ რომ, არ არის ჩემი ვნება ეგ საქმე და ვერ გავაკეთებ. ის, რომ შეიძლება კარგად ვლაპარაკობ ან კონკრეტული საქმის მთლად მაჩანჩალა მენეჯერი არ ვარ, არ ნიშნავს, რომ კარგი პოლიტიკოსი ვიქნები. მაგრამ სადაც ვარ, იმ სივრციდან თუ ჩემს სიტყვას ფასი აქვს, ყოველთვის გავაპროტესტებ ნებისმიერ არასწორ ნაბიჯს ნებისმიერისას, რომ ხვალ ჩემს ქვეყანაში, რომელიც მართლა ძალიან მიყვარს, აღარ ისმოდეს კითხვა: რა დროს ეგ არის?!"