დაახლოებით თვენახევრის წინ დაიწყო ჩემი სასამართლო დავა, სადაც მოსამართლეს ვუჩივლე სქესის ნიშნით დისკრიმინაციის კუთხით და დავასაბუთე, რატომ ვთვლიდი ასე. მაგის მერე დაიწყო ჩემი თვალთვალი, უამრავი უცხო ნომრიდან ზარების გამოშვება, ხმას არ იღებდნენ, რომ ვუპასუხებდი; პოლიციაში დაბარებები, ღამის 2 საათზე დაკითხვები და რა აღარ ხდებოდა. მერე ავდექი და გავეცალე ქვეყანას, საზღვარგარეთ წავედი იმ განწყობით, რომ მოკლე დროში უკან აღარ დავბრუნდებოდი.
მერე ამ პერიოდს დაემთხვა საპროტესტო აქციების დაწყება, გულმა აღარ მომითმინა, ასე ვთქვათ და დავბრუნდი. აქციებზე ჩამოვაყალიბე პატარა ჯგუფი, სადაც იყვნენ გაწევრიანებული მედიკები, ახალგაზრდები.
აქედან ამომიღეს მიზანში ე.წ. სამართალდამცავებმა და რომ ჩავთვალე და ამ ყველაფერმა ჩაიარა და წარსულში იყო, კიდევ დაიწყო ჩემს ტელეფონზე რეკვა, ბევრი ზარი შემოდიოდა, ყოველდღიურად, ზედიზედ ალბათ, 10 სხვადასხვა ნომრიდან. დღეს ჭიჭინაძის ქუჩაზე, არ ვიცი, ისინი რა სამსახურის წარმომადგენლები იყვნენ, ნიღბები ეკეთათ, შავებში იყვნენ ჩაცმულები და მითხრეს, რატომ არ ვჩერდებოდი, როცა ამხელა შარში ვიყავი გახვეული.
ამომიცნეს და მისაყვედურეს, რატომ არ ვჩერდებოდი და კალაპოტში რატომ არ ვდგებოდი. მოხდა შელაპარაკება, ფიზიკური ანგარიშსწორება, მაგრამ არავის დავუკავებივარ. 5-6 ადამიანი იყო. ვისთვის უნდა მიმემართა, ისიც არ ვიცოდი. მე მარტო ვიყავი.
რადგან ვაქტიურობდი აქციაზე, მითხრეს, რომ მე არ მეკუთვნოდა აქ ყოფნა, იმიტომ რომ ისედაც შარში ვიყავი და ის არ მქონდა მოგვარებული, რომ სხვა დავიწყე — ამას ვუკავშირებ მე.
[დავა] სამოქალაქო იყო, პირველი ინსტანციის სასამართლომ უსამართლო გადაწყვეტილება მიიღო და დამოუკიდებელ ინსპექტორთან ვუჩივლე, მერე მათი იმედიც რომ არ მქონდა, ჩავრიე სახალხო დამცველი და ამას მოჰყვა ყველაფერი, ჩემი ქვეყნიდან წასვლაც
კომენტარები