მოვა დღე, როცა ჩვენს თავს ვკითხავთ ჩრდილის ზეობაში ნათელი სადაა?

დანაკარგი, რომელიც გვაქვს, ზღვა, რომელიც უნდა გავკვეთოთ.

მხეცის მუცელი გავფატრეთ.

ვისწავლეთ, რომ სიჩუმე ყოველთვის მშვიდობას არ ნიშნავს

და იმასაც მივხვდით, რომ აწმყოს ნორმები და მნიშვნელობა სამართლიანობას შეიძლება არც აღნიშნავდეს.

და მაინც, აისი უცაბედად წამოგვეწია.

როგორღაც შევძელით.

როგორღაც განვჭვრიტეთ და ვიხილეთ ერი, რომელიც დაცემული კი არა — დაუსრულებელია.

დრო ქვეყნის კეთილისმყოფელთა და დრო, რომელშიც მონობის წიაღში დაბადებულ, მარტოხელა დედის გაზრდილ გამხდარ, შავკანიან გოგოს პრეზიდენტობაზე ოცნება შეუძლია და ამის თქმას ბედავს.

დიახ, უნაკლო და ურყვნელი არ ვართ, მაგრამ სრულყოფილი ერთობისკენ კვლავაც ვისწრაფვით.

ჩვენ საერთო მიზნისთვის ანთებულ ერს ვეძიებით, რათა ყველა კულტურის, კანის ფერის, ხასიათის, ყველა მდგომარეობის ადამიანის ქვეყანა შევქმნათ.

ჩვენი მზერა მიმართულია წინ და არა ერთმანეთისკენ.

ჩვენ ურთიერთდაყოფას ვასრულებთ, რადგან მომავალაზე ფიქრი, განსხვავებების დავიწყებას ითხოვს.

იარაღს ვყრით, რათა ერთმანეთს მივწვდეთ.

ვეძებთ, ზიანს არავისთვის, ჰარმონიას ყველასთვის.

დაე მშობელმა მიწამ თქვას, სხვამ თუ არავინ, რაც მართალია:

ვიგლოვეთ და ზრდა არ შევწყვიტეთ.

გვტკიოდა და იმედი არ დაგვიკარგავს.

დავიღალეთ და ცდა არ დაგვიკლია.

და მუდამ ერთად, გამარჯვებით ვივლით.

მარცხს კვლავაც ვიხილავთ, დანაწევრებას აღარ.

წმინდა წერილი გვასწავლის, საკუთარი ვენახი და ლეღვის ხე დაიცავი და არავინ დაგაფრთხოს.

თუ დროს ჩვენ ვჭედავთ, გამარჯვება მახვილით კი არა, აგებული ხიდებით მოვიპოვოთ.

თუ მოვინდომებთ, ამ პირობის მცველნი ვიქნებით, ამ მთის გადავლას შევძლებთ.

რადგან ამერიკელად ყოფნა სიამაყის დამემკვიდრება კი არა,

წარსულში გადაბიჯება და გამთელებაა.

ვიხილეთ ძალა, რომელმაც თანაზიარ ერს დანაწევრება ამჯობინა.

დემოკრატიის შეფერხება ქვეყნის განადგურების ფასად უღირდა

და მიზანს თითქმის მიაღწია.

მაგრამ დემოკრატია მძიმე ჟამს გაუძლებს და საბოლოოდ არ დამარცხდება.

ამ სიმართლის, ამ რწმენის გვჯერა

და სანამ მომავალს იმედით შევყურებთ, არ გვშორდება წარსულის მზერა.

ხსნის დრო დადგა და საწყისმა შეგვზარა.

მძიმე დროის მესაჭედ თავი არავის წარმოგვედგინა.

მაგრამ იმედისა და სიხარულით სავსე ახალი თავის დაწერა ვიტვირთეთ.

და დასმულ კითხვას, "შევძლებთ კი კატასტროფაზე აღზევებას?"

დღეს ახალი ცვლის, "კატასტროფა ჩვენზე როგორ უნდა აღზევდეს?"

უკან დარჩენილს აღარასდროს დავუბრუნდებით, ვივლით იმისკენ, რაც უნდა შეიქმნას:

ქვეყანა ნაგვემი, მაგრამ ერთიანი,

მოწყალე, მაგრამ შეუპოვარი,

გულადი და თავისუფალი.

შიში ვერასდროს გეზს ვერ შეგვიცვლის,

რადგან ვიცით, რომ დღევანდელი უმოქმედობის ინერცია

მომავალ თაობას მემკვიდრეობად ექცევა.

ჩვენი უგუნურება კი მათი ტვირთი გახდება.

არსებობს ერთი ჭეშმარიტება:

თუ მოწყალებას ქმედებით გავამაგრებთ, ქმედებას სიმართლით,

სიყვარული ჩვენს მონაპოვრად იქცევა და ახალ თაობათა ბედს შეცვლის.

მოდი, იმაზე უკეთესი ქვეყანა დავტოვოთ, ვიდრე გვერგო.

ჩემი ფოლადით ნაჭედი მკერდის ყოველ ამოსუნთქვას დავდებ პირობად, რომ დაჭრილ მსოფლიოს საოცარ ადგილად ვაქცევთ.

დასავლეთის ოქროსფერი მთებიდან აღვსდგებით,

ჩრდილო-აღმოსავლეთის მოტირალი ქარებიდან,

სადაც ჩვენმა წინაპრებმა რევოლუციის გემო პირველად იგემეს.

აღვსდგებით შუა დასავლეთის ტბებით დასერილი ქალაქებიდან.

აღვსდგებით მზით დამწვარი სამხრეთიდან.

ხელახლა ავაშენებთ, აღვსდგებით და გავმთლიანდებით.

ჩვენი ერის ყოველი კუნჭული, ყველა კუთხე, რომელსაც ქვეყანად ვიხმობთ,

ნაგვემი, მაგრამ მშვენიერი, განსხვავებული და ლამაზი ხალხი კვლავ შეერთდება.

მოვა დღე, ჩრდილიდან გამოვაბიჯებთ, ცეცხლით ნაწრთობნი და უშიშარნი.

ახალი აისები კვლავაც აყვავდება, სინათლე კი ყოველთვის არის.

თუკი დანახვის გამბედაობა გვეყოფა,

თუკი ამად ყოფნის სიმამაცე შეგვრჩა.

ამანდა გორმანი

When day comes, we ask ourselves where can we find light in this never-ending shade?
The loss we carry, a sea we must wade.
We’ve braved the belly of the beast.
We’ve learned that quiet isn’t always peace,
and the norms and notions of what “just” is isn’t always justice.
And yet, the dawn is ours before we knew it.
Somehow we do it.
Somehow we’ve weathered and witnessed a nation that isn’t broken,
but simply unfinished.
We, the successors of a country and a time where a skinny Black girl descended from slaves and raised by a single mother can dream of becoming president, only to find herself reciting for one.

And yes, we are far from polished, far from pristine,
but that doesn’t mean we are striving to form a union that is perfect.
We are striving to forge our union with purpose.
To compose a country committed to all cultures, colors, characters, and conditions of man.
And so we lift our gazes not to what stands between us, but what stands before us.
We close the divide because we know, to put our future first, we must first put our differences aside.
We lay down our arms so we can reach out our arms to one another.
We seek harm to none and harmony for all.
Let the globe, if nothing else, say this is true:
That even as we grieved, we grew.
That even as we hurt, we hoped.
That even as we tired, we tried.
That we’ll forever be tied together, victorious.
Not because we will never again know defeat, but because we will never again sow division.

Scripture tells us to envision that everyone shall sit under their own vine and fig tree and no one shall make them afraid.
If we’re to live up to our own time, then victory won’t lie in the blade, but in all the bridges we’ve made.
That is the promise to glade, the hill we climb, if only we dare.
It’s because being American is more than a pride we inherit.
It’s the past we step into and how we repair it.
We’ve seen a force that would shatter our nation rather than share it.
Would destroy our country if it meant delaying democracy.
This effort very nearly succeeded.
But while democracy can be periodically delayed,
it can never be permanently defeated.
In this truth, in this faith, we trust,
for while we have our eyes on the future, history has its eyes on us.
This is the era of just redemption.
We feared it at its inception.
We did not feel prepared to be the heirs of such a terrifying hour,
but within it, we found the power to author a new chapter, to offer hope and laughter to ourselves.
So while once we asked, ‘How could we possibly prevail over catastrophe?’ now we assert, ‘How could catastrophe possibly prevail over us?’

We will not march back to what was, but move to what shall be:
A country that is bruised but whole, benevolent but bold, fierce and free.
We will not be turned around or interrupted by intimidation because we know our inaction and inertia will be the inheritance of the next generation.
Our blunders become their burdens.
But one thing is certain:
If we merge mercy with might, and might with right, then love becomes our legacy and change, our children’s birthright.

So let us leave behind a country better than the one we were left.
With every breath from my bronze-pounded chest, we will raise this wounded world into a wondrous one.
We will rise from the golden hills of the west.
We will rise from the wind-swept north-east where our forefathers first realized revolution.
We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states.
We will rise from the sun-baked south.
We will rebuild, reconcile, and recover.
In every known nook of our nation, in every corner called our country,
our people, diverse and beautiful, will emerge, battered and beautiful.
When day comes, we step out of the shade, aflame and unafraid.
The new dawn blooms as we free it.
For there is always light,
if only we’re brave enough to see it.
If only we’re brave enough to be it.

Amanda Gorman