ბენდი Soft Eject თბილისში 1990 წელს შეიქმნა. მისი პირველი წევრები გია ქარჩხაძე, ვახო ბაბუნაშვილი, ნოდარ მანჩხაშვილი, ოთარ ყარალაშვილი და ირაკლი ჭელიშვილი იყვნენ. დასავლური პოპისა და ფოლკ ელემენტებით გაჯერებული, ინგლისურენოვანი რეპერტუარით, ბენდმა მალევე მიიქცია ქართველი მსმენელის ყურადღება. 1992 წელს კი ბედის საცდელად მუსიკოსები გერმანიაში გაემგზავრნენ, სადაც 4 წელი გაატრეს. Soft Eject-ის შემადგენლობა რამდენჯერმე შეიცვალა, 2004 წელს კი ბენდი სრულიად დაიშალა და ყველანაირი აქტივობა შეწყვიტა. თუმცა ეს ყველაფერი მაინც არ აღმოჩნდა დასასრული და Soft Eject მსმენელის წინაშე 2017 წელს, Tbilisi Open Air-ზე ძველი შემადგენლობით და ახალი გეგმებით გამოჩნდა.

28 დეკემბერს კი ჯგუფი ერთგული მსმენელის წინაშე წინასაახალწო კონცერტით წარსდგება.

მოგვიყევით, როგორ დაიწყო ყველაფერი? წევრები ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავებული ადამიანები ხართ, სად გაიცანით ერთმანეთი და რამ გაგაერთიანათ?

თავიდან ვიყავით ხუთნი - ჩვენი ოთხეული, რომელიც იცით და მეხუთე წევრიც გვყავდა - ოთარ ყარალაშვილი, რომელიც ორი წელი უკრავდა ჩვენთან ერთად. ხუთივე თითქმის ბავშვობის მეგობრები ვართ, მე და ნოდარი კურსელები ვიყავით ფიზიკის ფაკულტეტზე, დანარჩენებს იქამდე ვიცნობდი, თინეიჯერობისას. ჩვენ სამნი - მე, ნოდარი და ოთარი მანამდეც ვუკრავდით, სანამ Soft Eject დაგვერქმეოდა, ჩვენი ჯგუფი გვქონდა. ვახო და პეჩო ჩვენზე რამდენიმე წლით უმცროსები არიან, მაშინ სკოლის მოსწავლეები იყვნენ. ვახო რეპეტიციებზე მოდიოდა ხოლმე და გვისმენდა "უფროსებს". მერე რაღაც დრო გავიდა და როგორც ხდება ხოლმე, ასაკიც უფრო დაახლოვდა. 1989 წელს ჩვენს გაერთიანებას Soft Eject დაერქვა, პირველი ჩანაწერი გავაკეთეთ, უკვე სცენაზე გამოვედით შეკრული რეპერტუარით და ამიტომ ვითვლით ჯგუფის არსებობას ამ თარიღიდან. ხუთი წევრიდან ოთხნი სიმღერებს ვწერდით და ვმღეროდით, რაც ძალიან იშვიათი რამეა. ოთხივეს ხელწერა განსხვავებული, ამავე დროს კი ერთმანეთთან თავსებადი იყო, ამიტომ შედეგი ძალიან მრავალფეროვანი გამოდიოდა.

როგორ პირობებში გიწევდათ მუშაობა, თუ გქონდათ თქვენი სტუდია, აპარატურა? ძალიან მძიმე პერიოდი იყო და რამდენად ახერხებდით, რომ ეს ყველაფერი მუსიკალური თვალსაზრისით თქვენს ნამუშევრებს არ დატყობოდა და მუდმივად ფორმაში ყოფილიყავით?

რასაც მუდმივად ვახერხებდით, იყო ის, რომ ყოველთვის გვქონდა ჩვენი სტუდია. სწორედ სტუდიას ვეძახდით და არა სარეპეტიციოს, იმიტომ, რომ რეალურად იქ სულ თავიდანვე ჩანაწერების გაკეთებას ვცდილობდით. ჩვენ არ ვიყავით დიდად ლაივზე ორიენტირებული ბენდი, უმეტესწილად ჩანაწერებზე ვიყავით კონცენტრირებული. როდესაც ამ გზით მიდიხარ, თავს უფლებას აძლევ და აკეთებ უამრავ ისეთ ექსპერიმენტს, რომელსაც სცენაზე ვერასდროს დაუკრავ. მაგრამ ჩანაწერებში ამ ყველაფრის გაკეთება შესაძლებელია. საბოლოოდ აღმოჩნდა რომ მე საუნდ-ინჟინრადაც ჩამოვყალიბდი. მაგალითად, რომ ავიღოთ ალბომი Wanderer, აქ სამი სიმღერა გერმანიაშია ჩაწერილი, ხოლო დანარჩენები ჩემი ხელითაა ჩაწერილი ჩვენს სტუდიაში. წელს გავაკეთე მთელი ჩვენი ჩანაწერების დიგიტალიზაცია. მთელი ზამთარი ვიჯექი და გავაციფრულე ჩანაწერები, რომლებიც გვქონდა ძველ ფირებზე, კასეტებზე, "ბაბინებზე". ადრე ხელში რაც მხვდებოდა, ყველაფერზე ვიწერდი, ამიტომ სტუდიაც და ჩაწერაც მორგებული გვქონდა იმ ტექნიკაზე, რომლის პატრონებიც ვიყავით.

იმედია, გამოსცემთ ამ გაციფრულებულ მასალასაც.

ამ ყველაფერს ნელ-ნელა გამოვცემთ, იმიტომ რომ ზოგს დამუშავება სჭირდება, ზოგს გაწმენდა, ზოგს პატარა მოდიფიკაცია,ზოგსაც დასრულება. არის სიმღერები, რომლებიც დაუსრულებელია, და რაკი ასე წავიდა საქმე, ავდგებით და დავასრულებთ კიდეც... ამდენი წლის შემდეგ. ძალიან საინტერესოა, როდესაც, მაგალითად, 1993 წელს დაწყებულ ჩანაწერს დაასრულებ 2017-ში. ჩემთვის შემოქმედებითად ეს მართლა საინტერესოა.

ძალიან კარგია, რომ ამდენი ხნის შემდეგ შეკრება არ გამოვა წარსულის გახსენება. საუბრიდანაც ასეთი დასკვნა გამომაქვს, რომ ეს Soft Eject-ის ახალი ეტაპი იქნება, რომელიც წლების შემდეგ ძველ მასალაზე დაყრდნობით გააგრძელებს ახალ ტალღას.

ზუსტად აღნიშნე. თავიდან მეც ვფიქრობდი, რომ ყველაფერი შესაძლოა ცოტა ნოსტალგიური განწყობისკენ წასულიყო, თან ასე ყველა ერთად არ შევკრებილვართ უკვე 15 წელია. თუმცა პირველსავე დღეს რომ ლაპარაკი პირდაპირ მუსიკაზე წავიდა - კი არა და, გაგრძელდა, თითქოს არც შეწყვეტილაო - უკვე ცხადი გახდა, რომ სახეზეა ცოცხალი პროცესი, რომელსაც საკმაოდ საინტერესო განვითარება შეიძლება ჰქონდეს.

საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ ძალიან კარგი მუსიკოსები წავიდნენ საზღვარგარეთ, მათ შორის Soft Eject-იც. თუმცა, ბევრი სამწუხაროდ დარჩა და დღემდე აღარც ჩამოსულა საქართველოში, მაგრამ თქვენ დაბრუნდით.

დარჩენის საშუალება ჩვენც გვქონია არაერთხელ, მაგრამ ჩვენი მყარი გადაწყვეტილება იყო, რომ აქ ვცხოვრობთ და ამ ქვეყნის ნაწილი ვართ. აქაურობის მიტოვება რეალურად დღის წესრიგში არასდროს დამდგარა.

მინდა გერმანიაზეც ვისაუბროთ. ერთ-ერთ პოდკასტში ვახო (ბენდის ბასისტი) ყვებოდა, რომ დაკვრა ქუჩიდან დაიწყეთ, შემდეგ კი უკვე გადაინაცვლეთ კლუბებში და ა.შ. რამდენად გაგიჭირდათ ასეთი ახალი ინდუსტრიისთვის ფეხის აწყობა და ასე ვთქვათ, თავის დამკვირდება?

რა ფეხის აწყობაზეა ლაპარაკი, როდესაც ჩვენ პირდაპირ გავიქეცით. საზღვრები რომ გაიხსნა, თუ სწორად მახსოვს, გერმანიის საელჩო იყო პირველი, რომელიც თბილისში გაჩნდა და ჩვენი ვიზები პირველი ტალღის ასეულში იყო. გერმანიაში წავედით საერთოდ უფულოდ, ინსტრუმენტები ავიკიდეთ და ერთი გზის ბილეთი ავიღეთ, მითუმეტეს იქ არავინ არ გვყავდა. ჩავედით ალალ ბედზე, ქუჩა-ქუჩა დაკვრით, ხელის ცეცებით. სხვათა შორის, ეს იყო ყველაზე მაგარი გამოცდილება ჩემს ცხოვრებაში, იმიტომ, რომ ეს იყო აბსოლუტურად ნულზე დაჯდომა. წარმოიდგინეთ, 1992 წელი, აშენებული, დამშვენებული, კომფორტული გერმანია, სადაც ადამიანები თავისი ყოველდღიური ცხოვრებით ცხოვრობენ. და შენ, ვიღაც უცხო სხეული, მოდიხარ, უნდა შეეჩხირო თვალში, უნდა მიიქციო ყურადღება, და იმდენად უნდა დააინტერესო, რომ ფული ამოიღოს ჯიბიდან და გადაგიხადოს. არის მომენტები, როცა გრძნობ, არავის სჭირდები, მარგინალი ხარ, სასოწარკვეთაში ვარდები, და მეორე მომენტში კი ხედავ, რომ მთავარია სწორი ნაბიჯი გადადგა და ისეთივე წარმატებით, როგორც ახლა ეს ადამიანი მოახედე შენკენ, შეგიძლია მოახედო დიდი პუბლიკაც. ამიტომაა, რომ როდესაც ნულიდან იწყებ, ნათლად და შიშვლად ჩანს თუ რაზე დგას საერთოდ ეს ყველაფერი. სწორედ აქ ჩნდება უცნაური, უცხო იმპულსები, რომლებიც არ არის დამოკიდებული შენს წარსულ ცხოვრებაზე, შენს სანაცნობო წრეზე და ა. შ. სწორედ აქ იკრებ მინი პუბლიკას და პრაქტიკულად, ასევე გრძელდება ბოლომდე. ასე რომ, გერმანიის ქუჩის გამოცდილება ძალიან მაგარი იყო. დავდიოდით ახლომახლო ქალაქებშიც, ერთი ქალაქით არ ვიფარგლებოდით. თავიდან ასე დავიმკვიდრეთ თავი, მერე მართლა როგორც ფილმებშია, მოდის ადამიანი და გეკითხება რატომ უკრავ აქ, აგერ ბარი მაქვს, მოდი აქ დაუკარი და ა.შ, როგორც ხდება ხოლმე.

თუ საიდუმლო არ არის, რა იყო პირველი სერიოზული ჰონორარი Soft Eject-ისთვის? სერიოზულში არ ვგულისხმობ რაღაც დიდ თანხას, არამედ უბრალოდ ქუჩის შემდეგ, უკვე დახურულ სივრცეში მოღვაწეობას.

არ ვიცი, ასე ვერ ვიტყვი. ალბათ ქუჩაში იყო პირველი სერიოზული ჰონორარი. როცა დავსახლდით, ხალხი გავიცანით, ერთ მომენტში დინამიკები ვენათხოვრე მეგობარს, სახლის დინამიკები, და ამით ავაწყე მინი გახმოვანების სისტემა. მერე ქუჩის ერთ კუთხეში ვიღაცას დენი ვთხოვეთ და შევაერთე. პირველად დავუკარით ასე, ბასიც ჩაერთო, იქ გიტარა, მიკროფონები და უცებ ამან გამოიწვია დიდი ყურადღება. იქაურებიც დაგვეხმარნენ, ქუდებით დადიოდნენ და საერთოდ ძალიან გვგულშემატკივრობდნენ. ჰოდა მაშინ აიკრიბა დიდი ფული, თან სულ ხურდებით. ეს ხურდები წავიღეთ ბანკში, რათა მსხვილ კუპიურებზე გადაგვეცვალა. გამოგვიტანეს რამდენიმე პლასტმასის დაფა - სპეციალურად ხურდა ფულის ჩასალაგებლად და დასათვლელად, დაგვიწყეს წინ და ბანკის თანამშრომელმა გვკითხა გაცისკროვნებული სახით: "ქუჩის მუსიკოსები ხართ, ალბათ, ხო?"

გერმანიაში 4 წელი დავყავით. პერიოდულად ჩამოვდიოდით, ვქირაობდით სტუდიას, ახალ სიმღერებს ვამზადებდით და მაგ პერიოდში მოხდა გარდატეხაც. გერმანიაში ჩასვლიდან ერთი წლის შემდეგ უცებ წამოვიდა ის მუსიკა, რომელიც თქვენ ძალიან კარგად იცით, ეს არის Wanderer-ის ალბომიდან Please Just Carry On, On My Way, Down by the Stream. მანამდე ცოტა უცნაური სტილი გვქონდა, გრძელი, ცოტა დეპრესიული, რაღაც წუხილი ეტყობოდა. როგორც ჩანს, ეს ჩამოვიბერტყეთ და მერე უფრო კომპაქტურ, გაცილებით ცოცხალ მუსიკაზე გავედით. ეს მოხდა გერმანიაში ყოფნის პირველსავე ეტაპზე.

ეტყობა, სწორედ ეს იყო რამაც ჩამოსვლის მერე უკვე საქართველოში ასე აკრიფა მსმენელი და პოპულარობაც მოიტანა. მაგალითად, Please Just Carry On -ს თუ ავიღებთ, დროსაც ეხმიანება. ტექსტს თუ დავაკვირდებით, პირდაპირ იმ პერიოდის მოკლე შინაარსად შეიძლება განვიხილოთ, თუმცა სხვანაირი მუხტი აქვს, იმედიანი.

პირდაპირ ეგ არის, ამასწინათ მე და ვახოც ვლაპარაკობდით ამაზე. რატომღაც ყველას საშობაო სიმღერა ჰგონია, რაკი თოვლია და თბილი გარემო. ამ დროს არც საახალწლოა, არც საშობაო, ლავ სონგიც კი არ არის, მიუხედავად იმისა რომ ეს სიმღერა პეჩომ თავის ცოლს დაუწერა. We Can Go Through This Time - ეს არის მთავარი სათქმელი - რომ გავუძლებთ ამ დროს და გავაღწევთ, და რომ ყველაფერი რიგზე იქნება როცა ერთად ვართ. ისე იმ პერიოდს თითქოს ვერც აღვიქვამდით, აბსოლუტურად სხვაგან ვიყავით მენტალურ-შემოქმედებითი კუთხით და სიმღერებსაც ისეთს ვწერდით, არაფერი საერთო რომ არ ჰქონდა იმ დროის რეალობასთან. როგორც ჩანს, ჩვენს შინაგან სამყაროზე გაცილებით უფრო ორიენტირებული ვიყავით, ვიდრე გარემომცველ სამყაროზე, ამიტომაც ჩვენს მუსიკას სულ სხვა ემოცია მოაქვს, პოზიტიურია, იმედიანი. ეტყობა მსმენელზეც იმოქმედა ამ იმედიანობამ.

სულ მიჩნდება ხოლმე განცდა, რომ რაღაც მხრივ თქვენი მუსიკა დროს უსწრებს, თუმცა ამავდროულად მგონია, რომ უფრო ადრინდელი პერიოდისაა, რამდენადაც იგრძნობა 60-იანი წლების გავლენა. კონკრეტულად თავის თანამედროვე დროსთან და გარემოსთან კი, ვერ ახერხებს თანხვედრას.

90-იანები მსოფლიოში "ალტერნატივის" დრო იყო. როდესაც პირველად გერმანიაში რექორდ კომპანიებთან მივედით და საუბრები წამოვიწყეთ, გვეუბნებოდნენ რომ მეინსტრიმი მორჩა და ალტერნატივაზე იღებდნენ აქცენტს. მაშინ საერთოდ არ გვესმოდა ეს - რას ნიშნავს "ჩარტები", რა არის მეინსტრიმი და რა ალტერნატივაზეა ლაპარაკი. აბსოლუტური უღრანი ტყე. ალტერნატივა რას ერქვა ვერაფრით ვერ გავიგეთ. პეჩო იყო ხოლმე განსაკუთრებით გაბრაზებული, ეკითხებოდა: "რისი ალტერნატივა, მუსიკის?!" ძირითადად არ მოგვწონდა ის ტალღა, რომელიც 90-იანი წლების დასაწყისში შემოვარდა. თუმცა იქაც ბევრი შენაკადი იყო. ისე, ჩვენი მუსიკა მართლა ყველაფერს შიძლება მიუსადაგო და მაგ დროს კი - არა. 60-იანთან კავშირს იპოვი, 70-იანთანაც, თანამედროვე ინდი-როკის ელემენტებსაც წააწყდები, აი 90-იანისას - ალბათ ვერა.

ბოლო ალბომი ძალიან განსხვავებულია წინა ალბომებისგან, რამ გამოიწვია ფოლკისადმი ესეთი გამძლავრებული ინტერესი?

- არ ვიცი, რაღაც მოვიდა თავისით. ერთი მხრივ, ინსტრუმენტებმა, რომლებიც შემოგვემატა - ფლეიტა, ვალტორნა, აკორდეონი - თავისთავად გააჩინა ახალი შესაძლებლობები. ფოლკი საერთოდ ისეთი რამეა, რომელიც ერთხელ მაინც უნდა დაგემართოს. ძალიან ძლიერია, იმხელა რესურსი ახლავს, რომ თუ შენც გახსნილი ხარ, აუცილებლად დაგემართება. ამის შედეგია ალბომი Nine Mountains Away. თუმცა ჩემი აზრით აქ გაცილებით დიდი მასშტაბის სამუშაო იყო წამოწყებული, და შემდეგ გარკვეულ ეტაპზე გაჩერებული. დღემდე ვთვლი, რომ ამ მუსიკას აქვს განვითარების ძალზე დიდი დიაპაზონი, და ვფიქრობ, სწორად განვითარების შემთხვევაში წინ რამდენიმე სერიოზული მუსიკალური აღმოჩენა შეიძლება იყოს.