გურამ კაშია

6 Nov. 2018, 22:32

მე სკოლაში რომ დავდიოდი, ბუფეტში ჩასვლა მეშინოდა ხოლმე. "ბულკები" იყო, ის რომ გეყიდა და შეგეჭამა... იქ "კაი ბიჭები" იდგნენ, ოთხი-ხუთნი და "შემაყენებდნენ" და "ხურდა მომე, ბიჭო". ამ ბავშვების მართლა მეშინოდა იმიტომ, რომ მე ვიყავი პატარა...

ამ პრობლემას გავურბოდი, არავის ვეუბნებოდი... მე მინდოდა, რომ არ შემერცხვინა ჩემი ძმა. პირიქით, ჩემი ძმისთვის უნდა მეთქვა, რომ ასეთ შიშს განვიცდიდი. ეს ვიღაცას უნდა გაუზიაროთ, რომ გეშინიათ. ეს შეიძლება, მარტო ჩაგვრა არ იყოს. თუ რამის გეშინიათ, აუცილებლად ისეთი ადამიანი უნდა მონახოთ ვისაც ეტყვით, ვისაც გაუზიარებთ თქვენს შიშს.

სახლში მეუბნებოდნენ, რომ ბიჭო, "არავინ არ დაგჩაგროს", "არ იტირო". არადა, ერთი კვირის წინ ვბღაოდი, ისე ვტიროდი, მამაჩემია საავადმყოფოში და ძალიან მძიმედ არის. არ არის სირცხვილი, რომ ადამიანმა და კაცმაც იტიროს.


კომენტარები

კვირის ტოპ-5

გირჩევთ

ახლა კითხულობენ

გადახედვა

მდინარაძე: როცა ქალი ამბობს, "არ ვარ დაოჯახებული, მაგრამ მინდა მყავდეს შვილი", ამის უფლება უნდა ჰქონდეს თუ არა, საკამათოა

შარშან ჩვენ, წლის ბოლოს – ნოემბერ-დეკემბერში, დიდი მსჯელობა და კამათიც, არ დაგიმალავთ, გვქონდა და დიდი ხანი…