ანდრო ჭიჭინაძე: "შეიძლება უცნაურად ჟღერდეს, 12 წლის ასაკში, პერიოდია, როცა სანდრო გირგვლიანი მოკლეს, ჩემი ოჯახის ახლობელი, ერთ-ერთი მიზეზი და გაურკვევლობა უკავშირდებოდა იმას, რომ მაღალჩინოსნები არ ისჯებოდნენ, ვერ ვხვდებოდი რატომ და მეორე იყო, რატომ არ გამოხატავდა საზოგადოება პროტესტს საკმარისად?
ამას აქვს მარტივი პასუხი და ჰქვია შიში, მთავარი მიზეზი იყო შიში.. ზუსტად ამ პერიოდში დავპირდი საკუთარ თავს ბავშვურად, რომ ნებისმიერ რამეს რაც საჭირო იქნება ვიტყვი და არ შემეშინდება, ჩემს მტერს ჩემს თავზე არ გავამარჯვებინებ მეთქი, ამის შემდეგ ბევრჯერ დავმარცხდი და ბევრჯერად გავიმარჯვე და ეს ბრძოლა გაგრძელდება ყოველთვის...
იმ პერიოდის მერე ძალიან ბევრჯერ გახდა საჭირო საკუთარი აზრის გამოხატვა ქუჩაში თუ სხვა ფორმით, როგორც წინა ისე ახლანდელი ხელისუფლების დროს.. თუმცა იყო შემთხვევები, როცა სოლიდარობამ შედეგი მოიტანა, თავში მომივიდა აქონდროპლაზიის შესახებ მშობლების სოლიდარობა...
რა შეიძლება არ უხდებოდეს დემოკრატიას ყველაზე მეტად? — ჩემი აზრით ეს არის კმაყოფილება.
ვერ ვიტყვი რომ ძალიან აქტიური ვიყავი ამ წლების განმავლობაში, თუმცა არც პასიური,"
კომენტარები