The New York Times საქართველოში მიმდინარე მოვლენების შესახებ ვრცელ სტატიას აქვეყნებს. სტატიაში საუბარია ბოლო პერიოდში საქართველოს ხელისუფლების მიერ მიღებული ორი ახალი კანონის, კერძოდ, რუსული კანონისა და ჰომოფობიური კანონის შესახებაც. ამასთან, აქცენტი გადატანილია იმაზე, რომ არჩევნების შედეგები და აღნიშნული კანონები ქართველ ხელოვანებს აფიქრებთ იმაზე, თუ რამდენად შესაძლებელია ამ პირობებში ქვეყანაში დარჩენა და აქ მოღვაწეობა.

"საქართველოს, ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკას, სადაც თითქმის 3.7 მილიონი ადამიანი ცხოვრობს, სტალინის სამშობლოსა და აბრეშუმის გზის განუყოფელი ნაწილს, თავის ფართობთან შედარებით უდიდესი წონა აქვს ვიზუალურ ხელოვნებაში, კინოში, ლიტერატურაში, მოდასა და მუსიკაში. საერთაშორისოდ ცნობილი ფიგურები არიან დემნა გვასალია, Balenciaga-ს კრეატიული დირექტორი, მწერალი ნინო ხარატიშვილი და კინორეჟისორი სალომე ჯაში.
რუსეთს, აზერბაიჯანს, სომხეთს, თურქეთსა და შავ ზღვას შორის მოქცეული საქართველო ათწლეულების მანძილზე იყო რუსეთისა და დასავლეთის სტრატეგიული ინტერესების სადავო საყრდენი. 2003 წლის ვარდების რევოლუციის შემდეგ, რომლის დროსაც ფართოდ გავრცელებულმა არაძალადობრივმა პროტესტებმა საბჭოთა ეპოქის ლიდერის გადადგომა გამოიწვია, ქვეყანა აქცია დასავლეთის მთავარი მოკავშირე რეგიონში. მაგრამ ბოლო წლებში, განსაკუთრებით რუსეთის უკრაინაში შეჭრის შემდეგ, მმართველი პარტია ქართული ოცნება სულ უფრო მეტად აკრიტიკებს დასავლურ პოლიტიკას", — ვკითხულობთ სტატიაში.

სტატიაში საუბარია ანდრო დადიანის შესახებაც, რომლის თქმით, ბოლო წლებში არაერთმა ხელოვანმა დატოვა ქვეყანა პოლიტიკური სიტუაციის, მათი სექსუალური ორიენტაციის ან ქართულ მართლმადიდებელ ეკლესიასთან კონფლიქტის გამო.

ქართველი ხელოვანებისთვის ეს კანონები არის უახლესი მაგალითი იმისა, რასაც მთავრობამ კულტურის სექტორის "რეორგანიზაცია" უწოდა.

ანდრო დადიანი ერთ-ერთ საპროტესტო აქციასაც იხსენებს, სადაც სცენაზე იდგა და მღეროდა:

"ვტირი ამ სიმღერაზე და მათთვის, ვინც ამ პოლიტიკის გამო იძულებულია ჩემოდანი ჩაალაგოს და ვინც უკვე დატოვა ქვეყანა ერთი ჩემოდნით".