2013 წლის 17 მაისს თბილისში დარბეული გეი აღლუმის თემით ინსპირირებული კინოსურათი დღეს კანის კინოფესტივალის იმ სექციაში უჩვენეს, რომელშიც სხვადახვა დროს მონაწილეობდნენ რაინე ვერნერ ფასბინდერი, აკი კაურისმიაკი, ჟან პიერ და ლუკ დარდენები. გასულ წელს კი Director’s Fortnight-ის გამარჯვებული გასპარ ნოეს გახმაურებული კლიმაქსი გახდა.

ქართულ-შვედური ფილმი და ჩვენ ვიცეკვეთ შვედეთში მცხოვრები ქართველი კინორეჟისორის ლევან აკინის სურათია. პირველი ქართული სასიყვარულო გეი დრამა, არა მხოლოდ მეწყვილეების, არამედ ყველა ჩვენგანის ამბავს ყვება: ჩვენი თავგადასავალი კინტაურიდან ბასიანამდე.

მერაბი (ლევან გელბახიანი) ქართული ცეკვის ანსამბლში მარის (ანა ჯავახიშვილი) მეწყვილე და შეყვარებულია. რეპეტიციების შემდეგ ის რესტორანში მიმტანად მუშაობს, რომ სახლში საჭირო ფული მიიტანოს. მერაბის ცხოვრება მაშინ იცვლება, როდესაც ანსამბლში ირაკლი (ბაჩი ვალიშვილი) მოდის. ირაკლი მერაბის მეტოქე ხდება. მეტოქეობა ერთმანეთთან მიზიდულობაში გადაიზრდება. საბოლოოდ კი თამამი სასიყვარულო სცენები წინწყაროს, სადღეგრძელოების და ქვევრის ფონზე ვითარდება.

ტრადიციული ქართული ცეკვა, რომელიც, მასწავლებლის თქმით, სექსუალურობასა და სინაზეს გამორიცხავს, ტრადიციული ქართული სუფრა, რომელიც მხოლოდ სადღეგრძელოში მოიაზრებს პრობლემის არსის შესახებ საუბარს (რუსეთი რომ ოკუპანტია), უკიდურესი სოციალური ფონი, როდესაც თანხის გადაუხდელობის გამო ელექტროენერგიის გარეშე რჩებიან ოჯახები, - ეს მოვლენების გააზრების ერთი ფენაა. მეორე კი იმ ახალგაზრდების სცენებია, რომლებიც საკუთარი თავის, როლისა და სურვილების გამორკვევაში არიან და არსებულ რუტინულ უძრაობას კლუბებში და ერთმანეთის სახლებში ემალებიან.

ესაა ფილმი მსხვერპლის შესახებ. მსხვერპლია გუნდი, ყველა ერთად, რადგან გამიჯნურებულ ბიჭს თავდასხმის მოგერიება უწევს, მისი ყოფილ შეყვარებული მარი, რომელიც ძალიან საინტერესო და მნიშვნელოვანი პერსონაჟია ფილმში, რეალობას ეგუება და, ტკივილის მიუხედავად, თანაგრძნობის უნარს იჩენს. მსხვერპლია ცეკვის მასწავლებელიც, რადგან ტრადიციად ასაღებს ფსევდო ტრადიციას, მსხვერპლია ლევანის ძმა, რომელსაც ცოლის შერთვა უწევს. ესაა ჩვენი კოლექტიური ტკივილები, რომლებიც გამორიცხავს სიტყვას თავისუფლებას და მას სუროგატით, ტყუილით ანაცვლებს.

იუმორით გამყარებულ ქართული ცეკვის რომანსს (მსახიობებმა სამ თვეში ისწავლეს ქართული ცეკვა), აუდიტორიამ მხურვალე აპლოდისმენტებით უპასუხა. მაყურებელი კითხვა-პასუხის ნაწილში მადლობას უხდიდა შემქმნელებს შესანიშნავი ნამუშევრის გამო.

რაც შეეხება ფრაგმენტულ კლიშეებს, რომლებიც ქართველი მაყურებლისთვის შესამჩნევი და საგრძნობია, ისინი ერთგვარად სქოლიოს ფუნციას ასრულებენ და დამატებით ინფორმაციას იძლევიან ჩვენი ისტორიისა თუ ტრადიციების შესახებ.

დიდი ალბათობით, სწორედ ამ "ტრადიციების" სახელით გააკრიტიკებენ ლევან აკინის კინოსურათს სამშობლოში.

რა გამოხმაურებაც არ უნდა მოჰყვეს ფილმს საქართველოში, პრემიერის ემოციებს ვერაფერი ჩაანაცვლებს: მაყურებელი ცრემლმორეულია, ფილმი 25 კინოსურათს შორის გამარჯვებისთვის იბრძვის, ჟურნალი SCREEN-ის დღევანდელი ნომრის ყდაზე კი ქართულ-შვედური ფილმის პოსტერია.