თინეიჯერობის დროს გაგონილი ამბავი გამახსენდა: თითქოს, დედაქალაქის ერთ-ერთ საავადმყოფოში, რიგითმა მოქალაქემ ავტოავარიაში სასტიკად დაშავებული, უგონო მდგომარეობაში მყოფი ახალგაზრდა მამაკაცი მიიყვანა. ამბობდნენ, მოქალაქემ ექთნებს უთხრა - მიხედეთ, სანამ ვინმე მოაკითხავს. უპატრონოს არ ჰგავს, ძვირფასი საათი უკეთიაო. ექთნებს ექიმისთვის უთქვამთ, პაციენტი მოიყვანესო. ყვებოდნენ, თითქოს ექიმი არ ჩქარობდა საოპერაციოში შესვლას. სანამ მამაკაცამდე მიაღწია, პაციენტი გარდაცვლილა. ამბობდნენ: ექიმს საკუთარი შვილი შერჩაო.

ეს ამბავი თუ მოგონილია, არაფერი ისე ზუსტად არ გამოხატავს იმედგაცრუებული, მოტყუებული, დათრგუნული და უსამართლობისგან გამწარებული საზოგადოების მდგომარეობას, რომელიც ისე მიახრჩო 90-იანი წლების განუკითხაობამ, რომ ბოროტის/ბოროტების მხილებისთვის ასეთი “იგავი” მოიგონა. მოიგონა იმიტომ, რომ ხვალინდელი დღის ეშინოდა. მოიგონა იმიტომ, რომ რაღაც გვესწავლა ამ ამბიდან. ერთმანეთს რომ დავხმარებოდით. რადგან ასე გამოვიდა-ყველაზე მძიმე დროს ყოველთვის მარტონი ვრჩებით. იგავებიც ჩვენი მოსაფიქრებელია და საჭმელ-სასმელი და თბილი ტანსაცმელიც ჩვენ უნდა გავუნაწილოთ ერთმანეთს. არა? ასე არაა? რამდენ ადამიანს ეხმარებით? რამდენი ადამიანი სარგებლობს თქვენი და თქვენი შვილების გამოცვლილი ტანისამოსით?

ჩვენ არ ვჩუქნით საყურეს ხელმოკლე ნათესავს, რადგან გააზრებული გვაქვს - პრობლემებისგან დამძიმებულს, მას სარკეში ჩახედვაც კი სძულს. არ ვჩუქნით დეკორატიულ ვაზას ან ზარდახშას, იმიტომ რომ ვიცით, მას ფუნქციური ჭიქა ჭირდება. ჩვენი დახმარებები გულწრფელი და ნაღდია.

ბრიტანული თეატრის, როიალ ქორთის თანამედროვე დრამატურგიის ვორქშოპზე, მთავარი გმირის "გახსნისთვის" ასეთი დავალება მოგვცეს - ჩამოგვაწერინეს დაახლოებით ამ ტიპის ორმოცდაათამდე კითხვა: "რამდენი წლისაა?"; "რა არის მისი განუყრელი ნივთი? "რა აწუხებს?", "იმედი რამ გაუცრუა?".. ამის შემდეგ შესაბამისი პასუხები უნდა დაგვეწერა… ამ პრინციპით, შენი პიესის მთავარ გმირს უფრო ახლოს გაიცნობ, გეცოდინება, მაგალითად, როგორი სიარულის მანერა აქვს, როგორია მისი რეფლექსი, როდესაც, ვთქვათ, კარი ხმაურით იღება. რომელ საათზე დგება დილით, რისი სჯერა, რა შეიძლება აიტანოს და რას არ გაპატიებს.

პიესას, ისე როგორც ნებისმიერ ნაწარმოებს, ყოველთვის ეტყობა, კარგად იცნობს თუ არა ავტორი საკუთარ პერსონაჟს.

რა იცის დღევანდელმა ხელისუფლებამ ჩვენ შესახებ?

არაფერი.

მათ არ იციან ჩვენი სახელები. არ იციან, რა გვწყინს ან რა გვიხარია. სამაგიეროდ, იციან, როგორ მოატყუონ დიდები, პატარები და როგორ მოატყუონ მკვდრები.

იციან ისიც, რომ ფულს ვუხდით უსაქმურობაში, მეტიც - მათი უზრუნველი სიბერეც ჩვენს კისერზეა.

არ ცხვენიათ, რომ დღეს ჩვენ პატარა ქვეყანაში პედოფილიის სასტიკად მაღალი მაჩვენებელია, რომ ბავშვები უპასუხისმგებლო უფროსების გაუმართავ საქმეებს ეწირებიან. არ რცხვენათ, რომ უამრავ სკოლაში ზამთარში ცივა, გაზაფხულზე ჭერიდან წვიმა ჩამოდის.

ვითომ არ იციან სტატუსშეჩერებული სტუდენტების საგანგაშო სტატისტიკა რომ გვაქვს. არ იციან სკოლის ტუალეტებში “რაზბორკების” შესახებ? იმავე ტუალეტებში საპონის და ქაღალდის დეფეციტის შესახებ? სკოლებთან ახლოს ისევ იყიდება თამბაქო და მოზარდის ჯანმრთელობისთვის საშიში ენერგეტიკული სასმელი. ზუსტად სკოლის წინ ბავშვს ავტომობილი ეჯახება. ამ ამბების შესახებ იცოდა განათლების იმ საეჭვო მინისტრმა? ყოველ დილით სულელივით რომ კისკისებდა - ნაცარქექიაო, ვაშლებიო...

იციან, რომ საერთო უბედურების ფონზე ჩვენ ბედნიერები ვერ ვიქნებით?!

რამდენი წლის ვართ?

იმედი რამ გაგვიცრუა?

იცით რატომ ვართ უმადურები? რატომ არ მოგვწონს მშვენიერი საახალწლო დეკორაცია? ან რატომ არ გვახარებს კონცერტის გასამართად ჩამოსული მსოფლიო ვარსკვლავების სტუმრობა... იმიტომ, რომ ეს იმას ჰგავს - პედოფილი მსხვერპლს სათამაშოებით რომ ანებივრებს.

მეორე მსოფლიო ომის დროს ადამიანებმა, რომლებმაც ზუსტად იცოდნენ, რომ მათი ქმედების გაშიფვრის შემთხვევაში კანის გაძრობა და გაზის კამერა არ ასცდებოდათ, მაინც მოახერხეს ათასობით ებრაელი ბავშვის გადარჩენა.

თქვენ რა გიშლით ხელს უკეთესი დღეებისთვის იბრძოდეთ, მოქმედებდეთ, მუშაობდეთ?

ჯართის შესაგროვებლად სახლიდან გასული ბიჭის ტრაგიკული შემთხვევა უდანაშაულო მსხვერპლთა სერიების ერთგვარი კულმინაციაა. შეშფოთებული საზოგადოება დაუცველობის და სასოწარკვეთის განცდამ გადაყლაპა.

ჯართის შემგროვებელი ბიჭის ამბავში იმდენი შრეა, იმდენი შეცდომა და ტკივილია, გინდა სინანულით გულთან მიიხუტო შეციებული და დამცირებული პატარა სხეული.

გინდა, რომ ლუკმა გაგეჩხიროს ყელში; არ იყო კარგ გუნებაზე; საკუთარ შვილებს დაბადების დღე არ გადაუხადო. არაფერი აღარ გინდა. არც იმ იგავისებრი ამბის მოფიქრება, დასაწყისში რომ ვახსენე.

ქუჩაში გინდა თანამოაზრეებთან ერთად! და იქ ერთი ბანალური, მარტივი, თუ ცოტა გოიმური ზღაპრისთქმა: იყო და არა იყო რა, - იყო საქართველოს მთავრობა, რომელიც საკუთარ ხელმოცარულობას გამუდმებით წინა ხელისუფლებას აბრალებდა. საახალწლოდ ქუჩებში ბავშვებისთვის ბრჭყვიალა სათამაშოებს ფენდა და კონცერტებს აწყობდა, მაგრამ იმ ქუჩებში ბავშვები აღარ იყვნენ.