12 თებერვალს, დევნილთა, ეკომიგრანტთა და საარსებო წყაროებით უზრუნველყოფის სააგენტოსთან აქცია — "მოვითხოვთ გამჭვირვალე საბინაო პოლიტიკას" გაიმართა.

აქციის მონაწილეებმა გამჭვირვალე საბინაო პოლიტიკა და ღირსეული პირობები მოითხოვეს. მათი თქმით, დროა მიიღონ ღირსეული პირობები, რასაც საქართველოს მთავრობებისგან 32 წელია ითხოვენ.

მწერალმა, ზურაბ ჯიშკარიანმა, აქციის მონაწილეებს სიტყვით მიმართა და დევნილთა ფიზიკური, ეკონომიკური და ფსიქოლოგიურ სირთულეებზე ისაუბრა. მისი თქმით, საქართველოში დევნილებზე "გათელილი და ღირსება აყრილი სოციალური ჯგუფი არ არსებობს".

"ბევრს გონია, რომ დევნილები არის ხალხი, რომელსაც ომი დაემართა. რა მძიმე უნდა იყოს იმის თქმა, რომ ომი იყო ყველაზე მარტივი რამ, რაც ჩვენ დაგვემართა. ომის დროს რაღაცები არის გარკვეული, ჯერ ერთი, იცი რომ, საგანგებო მდგომარეობაა და ყველა საგანგებო მდგომარეობაში ვართ და ვიცით რომ არანორმალური მოვლენები მოხდება. მეორე იცი, რომ მტერი და მოყვარე გყავს გარჩეული, აქეთ ვართ ჩვენ, იქით არიან ისინი და ვჩხუბობთ. იცი, რომ მტერია იქით არის, მოყვარე აქეთ არის.

მაგრამ, ომი, რომ დამთავრდა ამის მერე დევნილები სახლის გარეშე, საშინელ პირობებში, ამაზე ღირსება აყრილი, ამაზე გათელილი სოციალური ჯგუფი საქართველოში, სადაც უამრავი სოციალური ჯგუფი საშინელ მდგომარეობაშია, ამაზე ღირსება აყრილი და გათელილი სოციალური ჯგუფი არ არსებობს. გაიცანით დევნილები და ნახეთ რა პირობებში ცხოვრობენ, არამარტო ფიზიკური და ეკონომიკური პირობები, ეს არის სულიერი მდგომარეობა — ასეთი "დაჩმორებული" სახელმწიფოს მიერ და სხვა ხალხის მიერ.

მე ძალიან ბევრი მეგობარი მყავს, რომელიც მეუბნება : “ზურა ვიცნობ დევნილებს, ნათესავები მყავს და ჩემზე კარგად ცხოვრობენ” და ამ ფრაზის საძაგლობას ეს ადამიანი ვერ ხვდება. ესე იგი თუ ვინმე დევნილი კარგად ცხოვრობს, ღმერთმა ხელი მოუმართოს,ესე იგი შეძლო და გააკეთა და იცხოვროს. მაგრამ, შენ, რომ ადარებ აქ თბილისში, ჩემზე კარგად ცხოვრობსო, ესე იგი შენ უკვე მეორე ხარისხოვნად განიხილავ მას, რომ ის თუ შენზე კარგად ცხოვრობს, ესე იგი დააშავა.

მე ვამბობ დევნილებზე “ჩემი ხალხი” — მე პირველად ვგულისხმობ დევნილებს და მერე დანარჩენს საქართველოს, რადგან მე ამ ხალხთან მაკავშირებს ძალიან დიდი საერთო ტკივილის განცდა, რომელიც რატომღაც საქართველოს დანარჩენმა საზოგადოებამ ვერ გაიგო და რატომღაც დღეს ამ სასტიკ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, სადაც ერთმანეთის გრძნობებს და ტკივილს ვერ ვიგებთ, დავცინით.

ვხედავთ ადამიანის შიმშილობას და ვეუბნებით “მოინანიე”. ეს ყველაფერი ყველაზე მეტად ჰგავს ბატონყმობას, აი ბატონყმობაო გადავარდაო, რომ თქვეს, არანაირი ბატონყმობა საქართველოში არ გადავარდნილა," — განაცხადა ზურა ჯიშკარიანმა (სტილის დაცვით)