ამის შესახებ მან სოციალურ ქსელში დაწერა.

რატომ არის მნიშვნელოვანი: 13 თებერვალს, მას შემდეგ, რაც სალომე ზურაბიშვილმა კულტურის სამინისტრო გააკრიტიკა, უწყების გენერალური ინსპექცია პრეზიდენტის სასახლეში შევიდა და იქიდან ნახატები წამოიღო.

  • 4 თებერვალს, ეროვნულ გალერეაში, კულტურის ცენტრ ათინათის გამოფენის გახსნაზე მხატვარმა, სანდრო სულაბერიძემ საკუთარი ნამუშევარი ჩამოხსნა და მის ნაცვლად, კედელზე დატოვა წარწერა — "ხელოვნება ცოცხალი და დამოუკიდებელია".
  • ზურაბიშვილის კრიტიკა სამინისტროს მიმართ სწორედ სულაბერიძის საქმეზე ქურდობის მუხლით დაწყებულ გამოძიებას მოჰყვა.
  • 12 თებერვალს, ხელოვანის მხარდასაჭერად გამართული აქციის შემდეგ, რომელსაც ათობით პოლიციელი იცავდა, ზურაბიშვილმა დაწერა, რომ პოლიციის 20 მანქანა ცისფერი გალერეის უკანა ეზოში სხვა ეპოქას გვახსენებს და თანამედროვე საქართველოს არცხვენს.
  • "მხატვარი ესოდენ საფრთხეს უქმნიდეს სახელმწიფოს?" — კითხულობდა ზურაბიშვილი.

დეტალები: დადიანის თქმით, პრეზიდენტის სასახლე თანამედროვე ქართული ხელოვნების ტირაჟირებისთვის საუკეთესო ადგილია.

  • იგი სხვა მხატვრებსაც მოუწოდებს, პრეზიდენტს თავიანთი ნამუშევრები აჩუქონ.
  • "ამ სივრციდან შეგვიძლია, თანამედროვე სამყაროს ველაპარაკოთ ჩვენს აწმყო ენაზე და პრობლემებზე".

წერილში დადიანი თავისი ნამუშევრის შინაარსზე საუბრობს, ყურადღებას "მოკლე მეხსიერებაზე" ამახვილებს და ამბობს, რომ ყველა ახალი ხელისუფლება ერთსა და იმავე შეცდომას უშვებს.

  • "მოკლე ისტორიული მეხსიერება" დავიწყებულ წარსულზეა, რომელიც წინსვლის საშუალებას არ გვაძლევს. საქართველოს ეს სამფეროვანი დროშა 2004 წელს შეიცვალა, თუმცა დღეს ჩვენ ირგვლივ არიან მოქალაქეები, რომლებიც ამ ობიექტში შეცდომას, თეთრი და შავი ფერის არასწორ წყობას, ვერ ამჩნევენ, ეს პატარა დეტალი კი მცირედით ამხელს ჩვენს დამოკიდებულებას საკუთარ წარსულთან.
  • ობიექტზე ე.წ. ცრემლები "პერესტროიკის" დროინდელი საკულტო ჭაღებიდანაა, რომლებიც თბილისურ ბინებს გასაბჭოებამდე ანათებდა, მერე ყვავილებმა და გეომეტრიულმა ფიგურებმა ჩაანაცვლა ისინი, 90-იან წლებში კი ეკონომიური ულუფის ხარჯზე შეძენილი ცრემლებიანი ჭაღები თითქმის ყველა ოჯახში გაჩნდა თავიდან, რაც საბჭოთა კავშირის განდევნისა და გამოგლოვის მცდელობას ჰგავს იმ ქალებისგან, რომლებიც 1989 წლის 9 აპრილიდან მიტინგებზე დგანან, ცრემლებს და ხშირად სისხლს ღვრიან ქვეყნის ახალი მომავლისთვის და ის ცრემლებიც მინდა, გავიხსენო".