მშობელი, რომლის ვაჟსაც კაბების ჩაცმა უყვარს, საზოგადოებას მიმართავს

ქრისთალ კილსი თავისი ხუთი წლის შვილის ქეინის შესახებ მოგვითხრობს, რომელსაც სუპერ გმირების ფორმების გარდა, კაბების ჩაცმაც უყვარს. ქრისთალი, ვრცელ წერილს აქვეყნებს, რომელშიც მშობლებს და საზოგადოებას მოუწოდებს, შვილების ბედნიერებას ხელი შეუწყონ და რომ მთავარი მხოლოდ ბავშვების ბედნიერებაა.

გთავაზობთ ქრისთალის წერილის თარგმანს და ქეინის ფოტოებს:

ჩემს ვაჟს ქიენი ჰქვია და მას კაბების ჩაცმა უყვარს

იმის შესახებ, თუ როგორი უნდა იყოს კარგი მშობელი, ადამიანებს განსხვავებული მოსაზრებები აქვთ. თუმცა რას ნიშნავს თავად ჩემთვის ვიყო მშობელი? ეს ის მომენტია როდესაც, რაღაცას ან ვიღაცას ჩემს თავსა და ინტერესებზე მაღლა ვაყენებ. ნიშნავს გიყვარდეს მთელს მსოფლიოში ყველაზე მეტად.

მშობელი ვალდებულია გაზარდოს შვილი ისე რომ, მან საკუთარი თავის მაქსიმალური რეალიზება მოახერხოს. ამისათვის კი აუცილებელია გაამხნევოს, დააფასოს, შთააგონოს და აღზარდოს, რადგან ჩვენ არ ვხდებით მშობლები ჩვენი თავისთვის, არამედ მათთვის.

მე მშობელი 2012 წელს გავხდი, რამაც ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი შეცვალა, შემცვალა მეც. ეს კარგია რადგან მე მისაბაძი მაგალითი ვარ ჩემი ვაჟისათვის. როდესაც წამოიზრდება, მინდა იყოს თავდაჯერებული და ესმოდეს რომ ამ სამყაროში შეუძლებელი არაფერია, და რომ ჩვენს ნამდვილ სურვილებს წინ ვერავინ და ვერაფერი აღუდგება. მე ყველაზე დიდი მხარდამჭერი და გულშემატკივარი ვიქნები მისთვის, მას კი ყოველთვის ექნება ჩემი იმედი.

თუმცა ეს ყველაფერი არ არის, მას მოსწონს სუპერ გმირის თამაში, მოსწონს რკინის კაცი, მოგზაურობა, სათამაშო მანქანები და მოკლე ვარცხნილობის ტარება. ის ბიჭია და მან იცის ეს, რადგან ჩვენ ავუხსენით, რომ გოგოებს აქვთ ვაგინა ბიჭებს კი პენისი. თუმცა მისი სქესი სულაც არ განსაზღვრავს მის გემოვნებას, სურვილებსა და მისწრაფებებს. ჩვენ ვცდილობთ რომ ქიენი გენდერულმა სტერეოტიპებმა ნაკლებად შეზღუდონ.

ჩვენ ვცდილობთ მას საკუთარი თავის გამოხატვაში დავეხმაროთ. ვიცი, რომ ეს ბევრისთვის მიუღებელია. მე არ ველი, რომ ხალხი ჩვენს დამოკიდებულებას მოიწონებს. მაგრამ მე თქვენგან პატივისცემას ველი. მინდა, რომ ხალხმა დაინახოს, რომ ჩემი შვილი ბედნიერია და მიხვდეთ, რომ ეს არის ყველაზე მთავარი. მე ვარ მშობელი, რომელიც მას სჭირდება, მან იცის, რომ შეუძლია იყოს ის ვინც უნდა და ამის არ რცხვენოდეს.

მე და ჩემი ქმარი არასდროს ვამბობთ რომ "ეს გოგოსთვის არის, ეს კი ბიჭს შეეფერება" რატომ? რადგან განსხვავებები არ ცვლის რეალობას. ჩვენ უბრალოდ ვაფასებთ და ვიღებთ მას ზუსტად ისეთს, როგორიც ის არის.

ხანდახან ის ამბობს, რომ უნდა გოგო იყოს. ჩვენ ვეუბნებით, რომ როდესაც სრულწლოვანი გახდება, შეეძლება თავადვე მიიღო გადაწყვეტილება იმაზე, უნდა თუ არა სქესის შეცვლა. ის ჯერ მხოლოდ ხუთი წლის არის, ხანდახან ქალთევზობა, ხანაც კი რკინის კაცობა უნდა.