ერთი თვის წინ On.ge-ს რეზიდენტმა ავტორმა, გიორგი მუზაშვილმა სტატია დაწერა: "7 რჩევა, თუ როგორ გავუმკლავრდეთ ტელეფონოფობიას". გიორგი ჩვენი გამორჩეული ავტორია, სტატიასაც პოზიტიური გამოხმაურება ჰქონდა — უამრავი მკითხველიდან ალბათ ერთადერთი ვიყავი, ვისაც სტატია საშინლად არ მოეწონა! რატომ? იმიტომ, რომ ვერ ვხვდები, საერთოდ რატომ უნდა გავუმკლავდეთ ტელეფონოფობიას?!

კი, ტელეფონებმა თავის დროზე ძალიან ააჩქარა ადამიანებს შორის კომუნიკაცია: აღარ იყო საჭირო დღეების გატარება ფოსტის მოლოდინში, არც ქალაქში ორი ფაქსის აპარატიდან ერთ-ერთის პოვნა. მონატრებულ ადამიანთან პირისპირ შეხვედრას სატელეფონო ზარი ანაცვლებდა, ასევე ცალკე აღვნიშნოთ ჩვენი ბნელი 90-იანების მთავარი გასართობიც: სხვის სატელეფონო საუბრებში შემთხვევით ჩართვა და დიდხანს სმენა, ისევე, როგორც ახლა ვუსმენთ პოდკასტებს.

ამ ყველაფერმა დრო დაგვიზოგა. დრო, რომელიც ავდექით და ისევ გავფლანგეთ: ამჯერად უაზრო სატელეფონო საუბრებში.

ჰოდა, ჩემო გიორგი, არა, არ გავუმკლავდები ტელეფონოფობიას და აი, რატომ:

1. შეუთანხმებელი სატელეფონო ზარები უზრდელობაა

ფოტო: Dmitry Moiseenko

როცა ვინმე მირეკავს, მაიძულებს, რომ ყველაფერი შევწყვიტო, რასაც ვაკეთებ: ამ დროს შეიძლება კონცენტრირებული ვიყო საქმეზე, ვესაუბრებოდე ვინმეს პირისპირ, ვისვენებდე ან ვჭამდე. უცებ ამ ჩემს მიმდინარე საქმეში უნდა გავაჩინო დროის ფანჯარა, არსაიდან, ვიღაცის მოთხოვნით და დავუთმო ჩემი ყურადღების 100%. თან დედლაინის ცოდნის გარეშე: ისიც არ ვიცი წინასწარ, 20 წამი გაგრძელდება საუბარი თუ 20 წუთი, ჩემთვის სასიამოვნო თემაზე იქნება თუ უსიამოვნოზე, ამაფორიაქებს თუ დამამშვიდებს. მაიძულებს, მოვერგო მის დღის წესრიგს, მის სურვილს, რომ ამწუთას მიიღოს ჩემი დრო.

ჩემი აზრით, ეს ისეთივე უზრდელური საქციელია, როგორიც წინასწარ შეთანხმების გარეშე სახლში სტუმრობა: აქაც ზუსტად ისევე, როგორც დაუგეგმავ სატელეფონო ზარისას, ელოდებიან, რომ მათთვის ყველა კარი გაიხსნება და მასპინძლის ყურადღებას სურვილისამებრ მიიღებენ.

2. სატელეფონო ზარები არაა პროდუქტიული

ფოტო: Studiocat

მრავალწლიანმა საქმიანმა გამოცდილებამ მაჩვენა, რომ თუ ადამიანთან რამეზე შეთანხმება გსურს, სატელეფონო ზარი ყველაზე ცუდი არჩევანია. ყველაფერი, რაც ზარის დროს ითქმება, ღიაა ინტერპრეტაციისთვის და, როგორც წესი, მომავალში ბევრი გაუგებრობის მიზეზი ხდება. ყოველ სატელეფონო ზარს აუცილებლად უნდა მიჰყვეს მესიჯი ან იმეილი, სადაც დეტალურად არის გაწერილი, რაზე შეთანხმდით: პირობები, დრო, პასუხისმგებელი პირები. ამ შემთხვევაში ინტერპრეტაციის ნაკლები შანსია და სამომავლოდაც არსებობს დოკუმენტი, რომელიც ყველა დავას გადაწყვეტს.
და თუ მაინც წერილობით უნდა მოხდეს ეს შეთანხმება, რაღა საჭიროა დამატებითი ნაბიჯი ზარის სახით?

3. სატელეფონო ზარები არაა პრივატული

ფოტო: MOWE

როდესაც გვირეკავენ, თუ ირგვლივ სხვა ადამიანები არიან, ავტომატურად ხდებიან ამ დიალოგის მონაწილეები. შეიძლება მათ არ ესმოდეთ ხმა, რომელიც ტელეფონიდან ისმის, მაგრამ ნამდვილად ესმით ჩემი პასუხები. მაშინაც კი, როდესაც პირადულ თემაზე არ ვსაუბრობ, ძალიან მეჩოთირება მთელი ოთახის ჩართვა ჩემს პრივატულ საუბარში.

4. სატელეფონო ზარები სტრესულია

ფოტო: Pavelas Laptevas

მე პირადად სულ მგონია, რომ რაღაცას ვერ გავიგებ, გამომრჩება, არასწორად გავიგებ, ვერ ვუპასუხებ სწორად, არ მექნება დაფიქრების დრო. შეიძლება ეს იმის გამო მოხდეს, რომ ყურში არ მესმის კარგად ან ტექნიკური პრობლემა შეექმნას ჩემს ტელეფონს ან ქსელს, შეიძლება ხმაურიან ადგილას მოვხვდე და შემთხვევით დავეთანხმო რაღაცას, რასაც მოგვიანებით ვინანებ.

5. სატელეფონო ზარები კომუნიკაციის თავსმოხვეული გზაა

მას შემდეგ, რაც გადავწყვიტე, რომ არ დავემორჩილებოდი ამ ჩემთვის სტრესული კომუნიკაციის მეთოდს და დავიწყე ზარებზე უარის თქმა, ძალიან მოულოდნელი რამ მოხდა. აღმოჩნდა, რომ ძალიან ბევრ ადამიანს ასევე არ უყვარს ტელეფონზე საუბარი და ურჩევნია, ერთი მესიჯით მოგვარდეს საქმე. როცა დავიწყე ხმამაღლა თქმა, რომ "არა, ჩემთვის სატელეფონო კომუნიკაცია მიუღებელია, მირჩევნია მომწერო", პასუხად ძალიან ხშირად მივიღე: "მართლა?! ჩემთვისაც! მაშინ მოგწერ!" ამათ შორის იყვნენ არამხოლოდ მეგობრები ან საქმიანი პარტნიორები, არამედ მაგალითად, ექიმებიც კი: ხშირად ისინი სხვა პაციენტთან არიან, მაგრამ მოგვიანებით აუცილებლად ნახავენ მესიჯს.

რატომ ვურეკავთ ერთმანეთს, თუ ორივეს გვძულს კომუნიკაციის ეს მეთოდი?

6. სატელეფონო ზარებს ბევრი დრო მიაქვს

ფოტო: Burnt Toast

როგორ ხარ? რას შვები? რავიცი მეც არამიშავს. დედა როგორაა? ბაბუა? იმ დღეს დაგინახე პარკში. და ასე 3-4 წუთის მერე გადავდივართ საქმეზე, რის გამოც რეკავ: უნდა მთხოვო ან შემომთავაზო რამე. გარდა იმისა, რომ მოვცდი ყველაფერს, რასაც აქამდე ვაკეთებდი და შეიძლება ფოკუსის დაბრუნებისთვის უამრავი დრო დამჭირდეს, ჯერ არც კი გადავსულვართ მთავარ თემაზე.

შეიძლებოდა ამ რევერანსების გარეშე უბრალოდ მოგეწერა: "გამარჯობა, რაღაც უნდა გთხოვო: …"

7. სატელეფონო ზარები ხშირად უბრალოდ სპამია

ფოტო: Alex Chizh

ყოველ ჯერზე, როცა გადავწყვიტე, რომ ეგებ რამე საოცარ ამბავს ვაკლდები-მეთქი და ვუპასუხე უცხო ნომერს, ან გამოკითხვის ნაწილი გავხდი, ან მარცხენა ბიბილოს დაზღვევას მთავაზობენ და ან ჯადოსნურ კოსმეტიკურ პროცედურას, რომელშიც ერთი მანქანის ფული უნდა გადავიხადო, ოღონდ მხოლოდ დღეს — ხვალ უკვე ორი მანქანის ღირებულებაზე ავა.

და მაინც, შეიძლება, რომ სატელეფონო ზარები ატანადი გახდეს?

კი! ამაზე ცალკე სტატიაც შეიძლება დავწერო, თუმცა მოკლედ რომ გაგიზიაროთ: ზარისთვის წინასწარ შეთანხმებული დრო, თემა და ხანგრძლივობა ბევრ პრობლემას ხსნის. როცა ვიცი, რომ ხვალ, 3 საათზე 15 წუთი უნდა დავუთმო საქმიან პარტნიორს მიმდინარე პროექტის შესახებ, აუცილებლად გამოვნახავ ამისთვის დროს, ენერგიას და ენთუზიაზმს.

ზარები ჩვენი ცხოვრებიდან კიდევ დიდხანს არ გაქრება: როცა გვაინტერესებს, სადაა ჩვენი მეგობარი ამდენ ხანს ან როცა კურიერი ცდილობს მოაგნოს ჩვენს სადარბაზოს. თუმცა მაინც, ტელეფონოფობიასთან ბრძოლის ნაცვლად, პირიქით — ვაღიაროთ და ავირჩიოთ კომუნიკაციის უკეთესი გზები. ეგებ მაინც ვცადოთ და შევამციროთ მახრჩობელა სატელეფონო ზარების რაოდენობა ჩვენს ცხოვრებაში.

იმაში დასარწმუნებლად, რომ ჩვენ ბევრნი ვართ, წაიკითხეთ სტატია: