2010 წელს კრის რედლიცმა კალიფორნიაში სან-ქუენტინის ციხის პატიმრებისთვის პროგრამა The Last Mile შექმნა, რომელიც მათ რეაბილიტაციაში ეხმარება. პატიმრები პროგრამირებას სწავლობენ და ტექნოლოგიური უნარები უვითარდებათ. დეპარტამენტი, რომელიც პროგრამას ახორციელებს, მიიჩნევს, რომ კოდის წერა პატიმრების ინტელექტსა და ემოციურ მდგომარეობაზე დადებითად მოქმედებს.

კრის რედლიცი Ted.com-ზე თავის 6-წლიანი გამოცდილებისა და წარმატების შესახებ ყვება:

"6 წლის წინ სან-ქუენტინის ციხეში პირველად შევაბიჯე. მანამდე არასდროს ვყოფილვარ ციხეში და არც ისეთი საშიში რეპუტაციის მქონე ადგილას, როგორიც სან-ქუენტინია. სანამ მთავარ ეზოს მივადგებოდით, ციხეში პოლიციის ესკორტმა რამდენიმე შესასვლელი გამატარა. ჩემგან მარცხნივ იყო განყოფილება, სადაც სიკვდილმისჯილი პატიმრები, კალიფორნიის ყველაზე საშიში კრიმინალები, ცხოვრობენ. მარჯვნივ იყო ლამაზი ბაღით გარშემორტყმული კათოლიკური სამლოცველო. შესასვლელს, რომელშიც მე ვიყავი, სან-ქუენტინში ჯოჯოხეთისა და სამოთხის გასაყარს ეძახიან.

მზის ჩასვლისას მოკირწყლული ბილიკის გავლით მივადექით მეორე ეზოს, სადაც ლურჯებში გამოწყობილი ასობით მამაკაცი დამხვდა. მათგან ზოგი ვარჯიშობდა, ზოგი - ჭადრაკს თამაშობდა ან უბრალოდ სეირნობდა. იმ მომენტში, იქ მისვლის გადაწყვეტილების სისწორეში პირველად დავეჭვდი.

წამიყვანეს საკლასო ოთახში, სადაც, ჩემი გრაფიკის მიხედვით, მათთან უნდა მესაუბრა ბიზნესსა და მეწარმეობაზე. როდესაც საუბარი დავიწყე, შევნიშნე, რომ ისინი ჩემს თითოეულ სიტყვას ყურადღებით ისმენდნენ. გარშემო არაფერი იყო, რაზეც ყურადღების გადატანა შეიძლებოდა. ციხეებში არაა მობილურები. როდესაც საუბარი დავასრულე, ჰაერში უამრავი ხელი აიწია. ჩემი 30-წუთიანი ლექცია 2-საათიან განხილვაში გადაიზარდა. ეს ადამიანები მომზადებულნი იყვნენ, მათ ჰქონდათ მოტივაცია და იცოდნენ, რომ მისჯილი დროის მოხდის შემდეგ ახალი ცხოვრება უნდა დაეწყოთ.

იმ ღამით ციხე აღფრთოვანებულმა დავტოვე და სახლში მისულმა ჩემს ცოლს, ბევერლის, გავანდე მომავალი გეგმები. ვთხოვე, სან-ქუენტინის ციხეში ჩემთან ერთად შეხვედროდა პატიმრებს.

მისი პირველი რეაქცია უარყოფითი იყო. "ციხეში დროის დახარჯვას არ ვაპირებ", - მითხრა ბევერლიმ.

ვთხოვე, რომ საკითხს გახსნილი გონებით მიდგომოდა და წინასწარ არ განესაჯა ვითარება. ციხეში მომავალ ვიზიტამდე ჩვენ ამერიკელების ციხეში მოხვედრის შესახებ სხვადასხვა ინფორმაცია მოვიძიეთ.

ის რაც ციხის სისტემის შესახებ შევიტყვეთ, შოკისმომგვრელი იყო:

• 1972 წლიდან 2010 წლამდე ამერიკის ციხეებში პატიმრების რაოდენობა 700%-ით გაიზარდა;
• მსოფლიო პატიმრების 25% ამერიკელია;
• კალიფორნიაში პატიმრობა უფრო ძვირი ღირს, ვიდრე უმაღლესი განათლება;
• კალიფორნიაში 1 პატიმრის 1 წლით ციხეში შენახვა სახელმწიფოს $47,000 უჯდება;
• 2005 წელს გათავისუფლებული პატიმრების 67% მომავალ 3 წელიწადში ციხეში დაბრუნდა.

აუცილებელი არაა, პროფესიონალი ინვესტორი იყო, რომ მიხვდე, თუ რა ძვირი უჯდება გადასახადის გადამხდელს ეს სისტემა.

რეციდივის თუნდაც 5%-ით შემცირებით, მომავალი 10 წლის განმავლობაში მილიარდობით დოლარს დაზოგავდა ქვეყანა. თუმცა რეაბილიტაციის პროგრამის გარეშე ეს პრობლემები მუდმივად გაგრძელდება.

2010 წელს, California Department of Corrections and Rehabilitation-თან და California Prison Industry Authority (CalPIA)-თან ერთად, ბიზნესის და მეწარმეობის შემსწავლელი პროგრამა შევქმენით და მას The Last Mile დავარქვით. სწორედ ეს პროგრამა დაგვეხმარებოდა დასახული მიზნის მიღწევაში.

ჩვენ ვმუშაობდით იმ პატიმრებთან, რომლებმაც მრავალი დანაშაული ჩაიდინეს, მათ შორის ძალადობრივი კრიმინალური წარსულის მქონე მსჯავრდებულებთან. ჩვენს პროგრამაში არ მონაწილეობდნენ სიკვდილმისჯილი პატიმრები და ისინი, ვისი დანაშაულებრივი ქმედებაც ბავშვების წინააღმდეგ იყო მიმართული.

The Last Mile-ის კურსდამთავრებულებიდან ციხეში არავინ დაბრუნებულა.

ჩვენ ვთხოვეთ პატიმრებს, საკუთარი ინტერესებიდან გამომდინარე მოეფიქრებინათ ბიზნესი, რომლის გეგმის შედგენაშიც ჩვენ დავეხმარებოდით.

ერთ-ერთ დამამთავრებელ კურსზე ჯეიმს ჰიუსტონმა შექმნა ბიზნეს-გეგმა, რომელიც პოზიტიურ გავლენას იქონიებდა რისკის ქვეშ მყოფ ახალგაზრდებში. ჯეიმსის იდეა იყო, შეექმნა ახალგაზრდების ტექნო-ჰაბი, სადაც 10-დან 14 წლამდე მოზარდები სკოლის შემდეგ მივიდოდნენ და კოდის წერას ისწავლიდნენ.

ციხეში გატარებული 18 წლის შემდეგ ჯეიმსი მშობლიურ რიჩმონდში (კალიფორნია) დაბრუნდა, სადაც მან თავისი ოცნებების განხორციელება შეძლო. ის დაასაქმეს და 2016 წლის შემოდგომიდან თინეიჯერების ტექნო-ჰაბის იდეას ფრთებს შეასხამს.

2014 წელს ჩვენ დავიწყეთ Code.7370-ის განხორციელება სან-ქუენტინში. ეს იყო კომპიუტერული პროგრამირების პირველი კურსი ამერიკის ციხეში. საოცარი შედეგი გვქონდა. ჩვენი პროგრამის რამდენიმე კურსდამთავრებული წელს ტოვებს ციხეს და ჩვენ გვჯერა, რომ ისინი პროგრამულ ინჟინრებად დასაქმდებიან.

ამ პატიმრებმა თავიანთი სიბეჯითით სერიოზული დაბრკოლებები გადალახეს და შექმნეს პოზიტიური ხაზი საკუთარი მომავლისთვის.

წელს კალიფორნიის კიდევ 5 ციხეში დავიწყებთ The Code.7370-ის პროგრამის განხორციელებას, მათ შორის ქალთა ორი ციხეა. გვსურს, რომ მომავალ 5 წელიწადში ეროვნული პროგრამა შევქმნათ.

მე და ბევერლი სამუდამო პატიმრები გავხდით. პროგრამა The Last Mile ჩვენთვის ცხოვრების ვალდებულებად იქცა. ჩვენ იღბლიანებად ვგრძნობთ თავს, რადგან უამრავმა საოცარმა ადამიანმა დაგვითმო დრო, რომ ეს პროგრამა ასეთი კარგი ყოფილიყო. ვამაყობთ, რომ პატიმრობიდან გათავისუფლებული ჩვენი კურსდამთავრებულები აღარასდროს დაბრუნებულან ციხეში"

The Last Mile-ში მონაწილე ჯეიმს ქევიტის სიტყვა TED2016-ზე ჯონ ლეჯენდის პერფორმანსის ფარგლებში საზოგადოებამ მოისმინა.