როგორც ამ ქვეყანაში დასაქმებული ყველა სხვა ადამიანი, საზაფხულო შვებულების აღებას მეც მოთმინებით ველოდი და დიდი იმედი მქონდა, რომ ბათუმში კარგად დავისვენებდი. როგორც აღმოჩნდა, ზედმეტად ოპტიმისტურად ვყოფილვარ განწყობილი და თუ რატომ - მალე გაიგებთ.

ვაშა! ეს ბედნიერი დღეც დადგა, ბარგი ჩავალაგე, მატარებლის ბილეთები ავიღე და 18 აგვისტოს, მეგობრებთან ერთად "ზურმუხტ მშვენებასა" და "სიცოცხლის ედემისაკენ" გავემგზავრე.

გამთენიისას ჩვენი ვაგონი უკვე ქალაქის რკინიგზის სადგურზე ჩამომდგარიყო და გამოუძინებელი მგზავრებისგან იცლებოდა და მე ჯერ კიდევ ვფიქრობდი, რომ ბათუმს თუ დასჭირდებოდა, სულსაც უეჭველად გავატანდი. სინამდვილეში კი ყველაფერი პირიქით მოხდა.

ახლა სექტემბერია და ჩემი ბათუმური შვებულების შემდეგ საკმაოდ დიდი დრო გავიდა, თუმცა მაინც ვერ ვივიწყებ იმ სინანულსა და წყენას, რომელიც იმ 10 დღის განმავლობაში თან მდევდა და რომელმაც მაიძულა, ჩემი გულწრფელი წუხილი თქვენთვისაც გამეზიარებინა. მჯერა, ამ საკითხში მარტო არ ვარ.

ქალაქი

ფოტო: თამუნა გეგიძე / On.ge

ქაოსური და უსახური მშენებლობები თუ ქალაქის განვითარებად შეიძლება ჩაითვალოს, მაშინ ჯანდაბას, ვთქვათ, რომ ქალაქი აგრძელებს განვითარებას. ისინი, ვინც ჩემსავით ერთწლიანი პაუზის შემდეგ ეწვიეთ ბათუმს, ნამდვილად შეამჩნევდით ახლადწამოჭიმულ, მაგრამ ჯერ დაუსრულებელ შენობებს, ზოგი პოტენციურად ლამაზი რომ არის და ზოგიც უშნოდ რომ გედება თვალებში.

სამწუხარო ფაქტი, რომ ბათუმის მხოლოდ პატარა ნაწილი ვითარდება, შენდება და ლამაზდება, ადვილად შესამჩნევია და ნებისმიერი ტურისტი, რომელსაც 10-15 წუთზე დიდხანს შეუძლია სეირნობა, აუცილებლად ამოჰყოფს თავს გადათხრილ ქუჩაზე.

გზაზე გადასვლაც სახალისო რამ გამოდგა, რადგან შუქნიშანს მიმდგარი დამსვენებლები, ვითარცა მოქალაქეობრივი თვითშეგნებით განმსჭვალული და კანონმორჩილი ადამიანები, შუქნიშანსვე თუ დავუჯერებდით, გზის ერთ ნაპირზე საათობით უნდა ვმდგარიყავით. დიახ, გინდ ხელი დაადოთ და გინდ - არა, ბათუმში თითქმის ყველა შუქნიშანზე სამუდამოდ წითელი გენთებათ. ასეა და მორჩა.

ტურისტები

ტურისტების ნაკლებობას ბათუმი ნამდვილად არ უჩივის, თუმცა მათი დიდი ნაწილი რუსია, რაც თავის მხრივ იმასაც ნიშნავს, რომ სერვისიც სწორედ მათზეა მორგებული. ყოველ ნაბიჯზე გამოკრული "ჩაჩა" და "აჩარული ხაჩაპური" სასიამოვნო სანახავი სულაც არაა.

სახელმწიფო სიმბოლიკით დამშვენებულ მაისურებსა და ქუდებში გამოწყობილი რუსი ტურისტები ამაყად მიაბიჯებენ ქალაქის ქუჩებში და შუქნიშანზე სამუდამოდ ანთებული წითელის გაყვითლებას და მერე გამწვანებას შენზე მშვიდი სახით ელიან.

გასაკვირი არაა, თუ ბიზნესის მფლობელები კლიენტის კმაყოფილებაზე ზრუნავენ, მაგრამ გამყიდველები თუ მიმტანები სხვა ეროვნების სტუმრებს სულაც არ ექცევიან ისეთი პატივისცემით, როგორითაც - რუსებს და არც მათსავე ენაზე ესაუბრებიან ხოლმე.

გარდა ამისა, ყველა მაღაზიაში ორი ფასი არსებობს: ერთი - ქართველებისთვის, მეორე - უცხოელებისთვის, რაც მათ გაყვლეფას ემსახურება.

სანაპიროს დასუფთავება პირად გამოწვევად სულ ტყუილად მივიღე

უკვე ვთქვი, რომ ქალაქში ტურისტების მატება შეინიშნება, რაც ბევრ ნაგავსაც ნიშნავს.

კარგ ამინდში ერთი შეხედვით მშვიდი ზღვა უეცრად მოსულმა წვიმამ თუ ააღელვა - მტრისას, შეიძლება პოლიეთილენის ბოთლებმა წაგლეკოს. ეს სწორედ ის პოლიეთილენია, არასდროს რომ არ იშლება და ზღვის მაცხოვრებლებსაც რომ აზიანებს.

თავიდან სანაპირო ზოლის დასუფთავება პირად გამოწვევად აღვიქვი და საკუთარ ნარჩენებთან ერთად, სხვის დაყრილსაც გავაყოლებდი ხოლმე ხელს, მაგრამ მალევე მივხვდი, რომ მე ამდენი ნაგვის წინააღმდეგ ვერაფერსაც ვერ გავხდებოდი.

მწვანე კონცხიდან ბათუმამდე

ფოტო: იოსებ ლალიაშვილი / On.ge

ეროვნების მიხედვით დაწესებული ფასები ზემოთაც ვახსენე და აქაც გავიმეორებ, რომ მსგავსი მიდგომა საკმაოდ უსამართლოდ ჩავთვალე, მაგრამ სადაც გავაპროტესტე, ყველა ქვეყანაში ასეაო - მიპასუხეს. რთული დასაჯერებელია, მაგრამ იყოს.

მეც სხვა გამოსავალი არ დამრჩა და ჩემი ქართული სისხლით დამსახურებული პრივილეგიების მიღება წარბშეუხრელად იქამდე გავაგრძელე, სანამ მე თვითონაც არ გავხდი ეკონომიკური დისკრიმინაციის მსხვერპლი.

მწვანე კონცხზე გატარებული სასიამოვნო დღის შემდეგ, ჩემს დროებით სახლში სამარშრუტო ტაქსით რომ ვბრუნდებოდი, შევამჩნიე, რომ მძღოლი ადგილობრივ, ანუ ბათუმელ მგზავრებს 50 თეთრს, ხოლო (ჰაბიტუსით) არაიქაურებსა და უცხოელებს 80 თეთრს ართმევდა.

ეს უსამართლობა ჩემმა მეგობარმაც შეამჩნია, ბევრი ვითმინეთ და ბოლოს კონფრონტაცია გადავწყვიტეთ: დავინახეთ, როგორ ართმევდით მგზავრებს 50 თეთრს, ჩვენ გვადებილებთ თუ რა ხდება?! ვუთხარით მძღოლს. მან კი უარყო და გვითხრა, ფასი ყველასთვის ერთიაო, თითქოს მანამდე ჩვენი თვალით არ დაგვენახოს, რამდენს იხდიდნენ სხვა მგზავრები.

მუსიკა, რომელიც ან დაგანგრევს, ან აგაშენებს

ბათუმი

ბათუმი

ფოტო: Shutterstock

და ბოლოს, ნიავი რა მოსატანია, როდესაც საღამოობით ზღვაზე ცურვით ოდნავ დაღლილი და ცოტა გამოწკეპილიც გარეთ გასართობად გადიხარ და ამჩნევ, რომ მთელ ქალაქში შანსონები ისმის.

ეს მუსიკა ან დაგანგრევს, ან აგაშენებს და თუ გაინტერესებთ, მე მაგრად მაწუხებდა. ერთადერთი ვარიანტი ის იყო, ზღვის ხმაურზე ვკონცენტრირებულიყავი, რომელიც მთელი ძალით ცდილობდა ამ მუსიკალური გაუგებრობის გადაფარვას.

მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ნანატრი შვებულება, ბათუმურ "ოტპუსკად" მექცა და ჩემი სულიც არავისთვის გამიტანებია, ვიცი, რომ შემდეგ წელს ისევ გამიჩნდება იმედი, იქნებ რაიმე შეიცვალოს. ბოლოს და ბოლოს, ბათუმს ნამდვილად აქვს ამოუცნობი ხიბლი, რის გამოც ამ ქალაქში გამუდმებით ვბრუნდებით ხოლმე და არა, აჭარულ ხაჭაპურს არ ვგულისხმობ, მაგრამ ეს უკვე სხვა სტატიის თემაა.