მოზარდების სარისკო ან პროტესტის გამომხატველ საქმიანობაში ჩართვის მიზეზი შესაძლოა, საკუთარი თავის მიმართ ნაკლები სიყვარული ან მშობლისგან/აღმზრდელისგან სიყვარულის მიღების მოლოდინის არგამართლება იყოს. ასეთია UNICEF-ის კვლევის მიგნებები, რომელიც მოზარდების სარისკო აქტივობის ჩართვის მიზეზებს შეეხება.

კვლევიდან გამოიკვეთა, რომ მშობლები, რომლებიც ზრუნავენ მოზარდების ფსიქოსოციალურ კეთილდღეობაზე, საგანგებოდ მიუთითებენ, რომ საჭიროა ბავშვის ემოციურ მდგომარეობაზე ყურადღების გამახვილება და პირველი რისკის ნიშნების შემჩნევისთანავე, რეაგირება.

"ასეთი მშობლები მოზარდებს არწმუნებენ, უფრო გულახდილები იყვნენ და ესაუბრონ უფროსებს და მათ მოსასმენად უსაფრთხო გარემოსაც უქმნიან", — აღნიშნულია კვლევაში.

კვლევამ გამოავლინა, რომ მოზარდები, რომლებსაც არ აქვთ ემოციური კავშირი მშობლებთან და მათთვის მნიშვნელოვან უფროსებთან, ნაკლები თავდაჯერებულობა და ოპტიმიზმი აქვთ. როცა მშობელი ვერ ასრულებს მოვალეობას, ვერ ხდება შვილის მთავარი მრჩეველი, მეგობარი, და ვერ უწევს მას თანმიმდევრულ მეგზურობას მოზარდობისას, მოზარდის თვისებები: თავდაჯერებულობა, კონტროლის მექანიზმები და უსაფრთხოება, სუსტდება ან მცირდება. ამით კიდევ უფრო ანელებენ მათი "გამძლეობის" უნარების განვითარებას.

"...მშობლებმა შვილებს უნდა გამოჰკითხონ, რამე ხომ არ აწუხებთ, იმიტომ, რომ ამ გზით მათ საკუთარი თავისთვის დაზიანებების (ხელების გაჭრა, სხვ.) მიტანის პრევენციას შეძლებენ" (ფოკუს ჯგუფი, 14-17 წლის გოგოები; ეთნიკური უმცირესობა; ბათუმი, საქართველო, 21 ოქტომბერი 2017).

გამოკითხული ფსიქოლოგის თქმით, ხშირად მშობლები ვერ აცნობიერებენ, რომ მათი აღზრდის სტილი საზიანოა ბავშვისთვის.

"არის შემთხვევები, როდესაც მშობლებს ესმით, თუ რა შედეგები შეიძლება მოჰყვეს მათ მიერ არჩეულ საზიანო აღზრდის მეთოდებს, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, არ აქვთ უნარი, ალტერნატიული მიდგომების გამოყენებით გაუმკლავდნენ სიტუაციას", — განმარტავს ფსიქოლოგი.

ამავე თემაზე: