სახალხო დამცველის კვლევის თანახმად, გამოკითხული მოსწავლეების 44,3%, (464 მოსწავლე) აღიარებს, რომ ბოლო ერთ წელში ერთხელ მაინც ყოფილან ჩაგვრის ან დაცინვის მსხვერპლნი. ნახევარზე მეტ შემთხვევაში (54,5%) რესპონდენტები უარყოფენ ამას, ხოლო 12,2% პასუხობს: "მიჭირს პასუხის გაცემა".

კვლევის მონაცემების მიხედვით, 661-მა მოსწავლემ თქვა, რომ ბოლო ერთი წლის განმავლობაში, სხვა მოსწავლის მიმართ განხორციელებული ჩაგვრისა და დაცინვის შემთხვევაში არაფერი გაუკეთებიათ.

ომბუდსმენი მიიჩნევს, რომ ეს საკმაოდ მაღალი მაჩვენებელია, იმის გათვალისწინებით, რომ კვლევაში მონაწილეთა კიდევ 21 პროცენტმა საერთოდ უარყო ასეთი ფაქტების არსებობა.

ფოტო: სახალხო დამცველი

კვლევის თანახმად, უმოქმედობის სამი ძირითადი მიზეზი დასახელდა:

  • მოსწავლეებს არ სურდათ ძალადობაში ჩართვა (შემთხვევათა 27,1%);
  • მოსწავლეებმა არ იცოდნენ რა ეთქვათ, ან გაეკეთებინათ (შემთხვევათა
    19,7%);

კვლევის მონაცემების მიხედვით, იმ შემთხვევაში, თუ რესპონდენტმა ბოლო ერთი წლის განმავლობაში შეამჩნია ან გაიგო, რომ სხვა მოსწავლეს ჩაგრავდნენ და დასცინოდნენ:

  • თავად დაეხმარა მოსწავლეს, რომელიც ჩაგვრისა და დაცინვის მსხვერპლი იყო (შემთხვევათა 37%);
  • შემთხვევათა 16,6%-ში დასახელდა მასწავლეების ინფორმირება;
  • შემთხვევათა 11,1% -ში - სკოლის დირექტორის/დირექტორის მოადგილის ან ადმინისტრაციის რომელიმე თანამშრომლის ინფორმირება;
  • შემთხვევათა 12,4%-ში მოსწავლეებს არაფერი გაუკეთებიათ;
  • ამგვარ ფაქტს არ შესწრებია (შემთხვევათა 21,1%).

სახალხო დამცველის დასკვნით, ადამიანის უფლებების, ისევე როგორც საკუთარი უფლებების, შელახვისას მოსწავლეთა ნაწილი ინერტულია.

სახალხო დამცველის შეჯამებით, უმოქმედობის გამომწვევი მიზეზი ხშირად რეაგირების სტრატეგიების უცოდინრობასთან არის დაკავშირებული. ხოლო, რეაგირება ადამიანის უფლებების დარღვევაზე ასოცირდება "ამბის მიტანასთან", რაც მოსწავლეთა ნაწილისთვის მიუღებელია, განსაკუთრებით ბიჭი მოსწავლეების შემთხვევაში.