ნებისმიერი სიჯიუტე მგონია ქვეყნისთვის დამღუპველი. კანონის ინიციატორებს ზოგს, ალბათ, არც ემახსოვრება ის, რომ ერთხელ ეს უკვე გავლილი გვაქვს 90-იანების დასაწყისში. პირველი, რამაც ქვეყანაში ყველაზე დიდი განხეთქილება გამოიწვია, ეს იყო კრემლის აგენტების ძებნა და მათზე ნადირობა, რაც სულაც არ იყო სინამდვილეს მოკლებული, მაგრამ ამან ნამდვილი პარანოია გამოიწვია... ბოლომდე გააგიჟა ხალხი. ტელევიზიიდან მარტო ეს გვესმოდა, ვინ ვისი აგენტია.
ამ რეჟიმში ცხოვრება წარმოუდგენელია და მით უმეტეს, როცა კანონი გაძლევს ინტერპრეტაციის საშუალებას. რატომ გამორიცხავთ, რომ ერთ მშვენიერ დღეს შესაძლებელია ისეთმა ადამიანმა მოიგდოს ხელში ეს კანონი, რომ სააკაშვილის პერიოდი სანატორიუმად მოგვეჩვენოს.
არტურ მილერის "სეილემის პროცესი" გენიალური პიესაა. ის არ კარგავს აქტუალობას. სულაც არ აქვს მნიშვნელობა ჯადოქრების ძებნას დავიწყებთ თუ აგენტების. მთავარი ამ რეჟიმში და მოცემულობაში ყოფნაა, ამ გარემოებაში არსებობა. ნუ გვაცხოვრებთ ამ პარანოიაში, იმას თუ ვერ შიფრავს შესაბამისი უწყება, რა თანხები საიდან და რატომ ირიცხება, მაშინ ასეთი სამსახურები უბრალოდ დასახურია.
ამ რთულ პერიოდში მთავარი ამოცანა გაერთიანება და ჩვენი ერთობლივი გეგმის ბოლომდე მიყვანაა და არა განხეთქილება და ახალი დაძაბულობის შექმნა.
კომენტარები