საქართველოს ჟურნალისტური ეთიკის ქარტია აცხადებს, რომ ჟურნალისტების დანიშნულება სწორედ მწვავე და კრიტიკული კითხვების დასმაა და არ აქვს მნიშვნელობა, პოლიტიკოსებს მოსწონთ თუ არა ეს შეკითხვები.

რატომ არის მნიშვნელოვანი: პოლიტიკოსების მხრიდან არაერთხელ გვინახავს მედიის წარმომადგენლებზე ზეწოლის, თავდასხმის, ძალადობისა და აგრესიული რიტორიკის ფაქტები.

დეტალები: ქარტია ჟურნალისტების მიმართ აგრესიული რიტორიკის ორ შემთხვევას განიხილავს.

  • გუშინ ირაკლი კობახიძემ კითხვაზე პასუხის ნაცვლად, მთავარ არხს და მის ჟურნალისტს, თენგო გოგოტიშვილს რუსული სპეცსამსახურების პროპაგანდის გავრცელებაში დასდო ბრალი.
  • მან გოგოტიშვილი "ომში ჩართვისკენ" მოწოდებებში დაადანაშაულა და მსგავსი "პროპაგანდის გავრცელებაში" პოლიტიკოსები, არასამთავრობო ორგანიზაციების წარმომადგენლები, სახალხო დამცველი და ჟურნალისტი ვახო სანაიაც დაადანაშაულა.
  • გუშინვე, საზოგადოებრივი მაუწყებლის გადაცემა დღის თემის სტუმარი გიორგი ვაშაძე აგრესიულად ესაუბრა წამყვანს, თამთა სანიკიძეს და მას კითხვის დასმის საშუალებას არ აძლევდა.
  • ვაშაძემ ჟურნალისტს, არამხოლოდ მისთვის, არამედ წინა სტუმრისთვის დასმული შეკითხვებიც დაუწუნა და კითხვებს "აუტანელი" უწოდა.

ქარტიის საბჭო მიიჩნევს, რომ ორივე შემთხვევაში, სახელისუფლო და ოპოზიციონერი პოლიტიკოსების მხრიდან მედიის წარმომადგენლებზე მსგავსი თავდასხმა შემაშფოთებელია, მით უმეტეს, ჟურნალისტების მიმართ უკვე გამოვლენილი ძალადობის ფაქტების ფონზე.

  • ქარტია პარლამენტის წევრებს ახსენებს, რომ ინფორმაციის საზოგადოებისთვის და მედიისთვის მიწოდება მათი, როგორც ხელისუფლების წარმომადგენლების, არა ნება, არამედ, პირდაპირი მოვალეობაა.
  • საბჭოს განცხადებით, პოლიტიკოსების, მით უფრო, დეპუტატების მხრიდან მედიაზე თავდასხმა აღიქმება ზეწოლად, სარედაქციო დამოუკიდებლობაში ჩარევად და ხელს უწყობს ძალადობასა და აგრესიას ჟურნალისტების მიმართ.
  • ქარტია მოუწოდებს პოლიტიკოსებს, პატივი სცენ გამოხატვის თავისუფლებას და აგრესიული რიტორიკით ნუ ახალისებენ მედიაზე თავდასხმას.
  • ქარტია განმარტავს, რომ საზოგადოებრივი მაუწყებლის ბიუჯეტიდან დაფინანსება სწორედ მისი დამოუკიდებელი სარედაქციო პოლიტიკის გარანტი უნდა იყოს, თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ მის სარედაქციო პოლიტიკაში ჩარევის უფლება აქვთ პოლიტიკურ პარტიებს ან ცალკეულ პოლიტიკოსებს, განურჩევლად მათი პოზიციისა.