მსოფლიო ლიტერატურის ისტორიაში ვლადიმირ ნაბოკოვი ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული ავტორია თავისი წინააღმდეგობრივი ბუნებით. ოღონდ ეს არა მხოლოდ მისი შემოქმედების მიმართ საზოგადოების საკამათო დამოკიდებულებაში გამოიხატება (მარტო ლოლიტას მიმართ დღემდე არსებული ურთიერთსაწინააღმდეგო წარმოდგენები რად ღირს), არამედ მის პიროვნულ თვისებებსა და ხასიათშიც.

საქვეყნოდ ცნობილია, რომ ნაბოკოვი, რბილად რომ ვთქვათ, ენამწარე იყო თავისი კოლეგების მიმართ: ის კლასიკოსებსა თუ დღეს საკულტო ავტორებად აღიარებულ თავის თანამედროვეებს მწერლებადაც კი არ თვლიდა და ამის თამამად გამოხატვის არც არასდროს ერიდებოდა.

ახლა სწორედ მის რამდენიმე ასეთ ცნობილ მოსაზრებას შემოგთავაზებთ მრავალი მკითხველისთვის ძვირფას და საყვარელ ავტორებზე.

ბერტოლტ ბრეხტის, უილიამ ფოლკნერის, ალბერ კამიუსა და ეზრა პაუნდის შესახებ:

"ბევრი აღიარებული მწერალი ჩემთვის უბრალოდ არ არსებობს. ისინი მხოლოდ ცარიელ საფლავებზე ამოტვიფრული სახელები არიან, მათი წიგნები ხელოვნურია და ჩემი ლიტერატურული გემოვნებით, ისინი არარაობები არიან. ბრეხტი, ფოლკნერი, კამიუ და კიდევ ბევრი სხვა საერთოდ არაფერს ნიშნავს ჩემთვის და ამის გამო მიწევს ჩემი გონების წინააღმდეგ განხორციელებულ შეთქმულებას შევებრძოლო, როცა ლედი ჩეტერლეის კოპულაციას, ბატონი პაუნდის უაზრობებს და მთელ ამ სიყალბეს "დიდ ლიტერატურას" უწოდებენ", — 1967 წელი, ინტერვიუ The Paris Review-სთან.

თომას მანის, უილიამ ფოლკნერისა და ბორის პასტერნაკის შესახებ:

"ის, რომ მაგალითად, მანის იდიოტური სიკვდილი ვენეციაში, პასტერნაკის მელოდრამატული და საშინლად დაწერილი ექიმი ჟივაგო და ფოლკნერის უშინაარსო ქრონიკები შეიძლება ვინმემ "შედევრად", ან ჟურნალისტების მსგავსად "დიდებულ წიგნებად" მიიჩნიოს, ისეთივე აბსურდული ბოდვაა, როგორც დაჰიპნოზებული ადამიანის სექსი სავარძელთან", — 1965 წელი, ინტერვიუ რობერტ ჰიუზთან.

ნიკოლაი გოგოლის შესახებ:

"ძალიან ფრთხილად ვიყავი, რომ მისგან არაფერი მესწავლა. ის საეჭვო და საშიში მასწავლებელია. ყველაზე ცუდი ისაა, რომ თავისი უკრაინული ხარახურით ყოვლად უვარგისი მწერალია; ყველაზე კარგი კი ის ახასიათებს, რომ ამაშიც უნიკალური და შეუდარებელია", — 1967 წელი, ინტერვიუ The Paris Review-სთან.

ერნესტ ჰემინგუეისა და ჯოზეფ კონრადის შესახებ:

"ამ ორს შორის ჰემინგუეი უდაოდ უკეთესია: სხვა თუ არაფერი, თავისი ხმა მაინც აქვს და ისეთი მშვენიერი და უაღრესად ორიგინალური მოთხრობის ავტორია, როგორიცაა მკვლელები. ასევე საუცხოოა ჭრელი თევზისა და რითმული მოშარდვის აღწერა თავის თევზის შესახებ დაწერილ ცნობილ მოთხრობაში. მაგრამ ატანა არ მაქვს კონრადის სუვენირების მაღაზიის მსგავსი სტილის, რომელიც სავსეა რომანტიკოსის კლიშეებით. ამ ორი ავტორიდან ვერც ერთის შემოქმედებაში ვიპოვე ის, რისი დაწერაც თავად მომინდებოდა. მენტალურად და ემოციურად ისინი უიმედო არასრულწლოვნებს ჰგვანან", — 1964 წელი, ინტერვიუ Playboy-სთან.

ფიოდორ დოსტოევსკის შესახებ:

"არარუსულენოვანი მკითხველები ორ რამეს ვერ იგებენ: ყველა რუსს სულაც არ უყვარს დოსტოევსკი ისე, როგორც ამერიკელებს და იმ რუსების უმეტესობას, ვისაც უყვარს, პატივს სცემს როგორც მისტიკოსს და არა — ხელოვანს. ის იყო წინასწარმეტყველი, ყბედი ჟურნალისტი და თავზეხელაღებული კომიკოსი. ვაღიარებ, რომ მის წიგნებში ზოგიერთი მონაკვეთი ძალიან სასაცილოა. მაგრამ მისი ემოციური მკვლელები და გულის ამაჩუყებელი მეძავები ყოვლად აუტანლები არიან", — 1964 წელი, ინტერვიუ Playboy-სთან.