თინეიჯერობის ასაკში ბევრს გვიოცნებია მსოფლიოს განადგურებაზე, ზოგს კი დღემდე არ გვასვენებს იმაზე ფიქრი, თუ როგორ შეიძლება ადამიანების და, საერთოდ, მათი არსებობის კვალის გაქრობა. ამ სტატიაში დედამიწის განადგურებას გასწავლით და თითქმის დარწმუნებულები ვართ, რომ არ გამოგივათ. მაგრამ იქნებ ამ მეთოდების ცოდნა სამეცნიერო ფანტასტიკის ჟანრში თავის დამკვიდრებაში დაგეხმაროთ (როგორც ჩვენს ერთ-ერთ რედაქტორს დაეხმარა). მათთვის, კი ვინც აქედანვე მამუნათებს და ვერ ხვდება, ნორმალური ადამიანი ასეთ თემაზე რატომ უნდა ფიქრობდეს, გეტყვით, რომ არანაირი სიძულვილი არ გვამოძრავებს, უბრალოდ შესაძლებლობებს ვიკვლევთ და პასუხები გვაინტერესებს.

პლანეტის განადგურება მარტივი საქმე არაა. რა თქმა უნდა, შეიძლება დროის მანქანა გამოიგონოთ, ქვის ხანაში გაემგზავროთ და კაცთა მოდგმა ბომბით გაანადგუროთ, ან ნანომანქანა შექმნათ და მისი საშუალებით მთელი ბიოსფერო გააქროთ. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენი პლანეტა სიცოცხლის გარეშეც გააგრძელებს მზის გარშემო ბრუნვას მომავალი მილიარდობით წლის მანძილზე და რა ვიცით, რომ აქ თავიდან არ გაჩნდება სიცოცხლე, ან რომელიმე მეტეორიდან არ გადმოსახლდებიან ცოცხალი ორგანიზმები? ასე რომ, თუ მსოფლიოს განადგურება გინდათ, ეს საქმე ბოლომდე უნდა მიიყვანოთ, მაგრამ ამასთანავე, თქვენთვის ცუდი ამბავი გვაქვს — საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ, ეს არც ისე მარტივი საქმეა.

1. ანიჰილაცია

ამისთვის დაგჭირდებათ: ანტიმატერიისგან შექმნილი მთელი დედამიწა — ანტიდედამიწა.

ანტიმატერია დედამიწაზე არსებულ ნივთიერებებს შორის ყველაზე ფეთქებადია — მეცნიერებს მისი მიღება ნაწილაკების დიდ ამაჩქარებელში მხოლოდ ძალიან მცირე რაოდენობით და მოკლე დროის მანძილზე შეუძლიათ. საჭირო რაოდენობის ანტიმატერიის მიღება უდიდეს დროს მოითხოვს. იმ შემთხვევაში, თუ შესაბამის ტექნოლოგიას შექმნით, შესაძლოა, მისი საშუალებით იპოვოთ ან შეაგროვოთ დაახლოებით დედამიწის ზომის სხეული, რომელსაც შემდეგ უბრალოდ ანტიმატერიად აქცევთ.

მეთოდი: მას შემდეგ, რაც საჭირო რაოდენობის ანტიმატერიას მიიღებთ, სავარაუდოდ კოსმოსში, უბრალოდ გამოუშვით იგი დედამიწის მიმართულებით. მატერიისა და ანტიმატერიის ანიჰილაციის შედეგად გამოთავისუფლებული ენერგია იმ ენერგიის რაოდენობის ტოლი იქნება, რომელსაც მზე 89 მილიონ წელიწადში გამოსცემს. მეტიც, თუ თქვენი მატერიის შემცვლელი მანქანა ცოტა უფრო მოხერხებულია, შეგიძლიათ უბრალოდ დედამიწის ნახევარი გადააქციოთ ანტიმატერიად, რომელიც მეორე ნახევართან ურთიერთქმედების შედეგად ანიჰილაციას განიცდის და მთელი დედამიწისგან მხოლოდ ენერგია დარჩება.

ეს მეთოდი ყველაზე რთული, თუმცა ყველაზე საიმედოა, რადგან მატერია, რომლისგანაც დედამიწაა აგებული, საერთოდ შეწყვეტს არსებობას და არსებითად შეუძლებელი გახდება მისი თავიდან აწყობა.

იქიდან გამომდინარე, რომ მსგავსი ტექნოლოგია საერთოდ არ არსებობს და არ ვიცით, ოდესმე იარსებებს თუ არა, სანაცვლოდ, შეგიძლიათ, შედარებით მცირე რაოდენობის ანტიმატერიით მთელი დედამიწა ააფეთქოთ, თუმცა პლანეტის ბოლომდე გაქრობა ამ მეთოდით შეუძლებელი იქნება (იხ. მეთოდი 5).

2. გახლეჩვა

ამისთვის დაგჭირდებათ: გახლეჩვის მანქანა (მაგალითად, ნაწილაკების ამაჩქარებელი) და წარმოუდგენლად დიდი რაოდენობით ენერგია.

მეთოდი: აიღეთ დედამიწაზე არსებული თითოეული ატომი და ინდივიდუალურად გახლიჩეთ ისინი, სანამ საბოლოოდ მხოლოდ წყალბადი და ჰელიუმი არ დაგრჩებათ. მძიმე ელემენტების წყალბადად და ჰელიუმად დაშლა იმ თერმობირთვული რეაქციების საპირისპირო პროცესია, რომლებიც მზეში მიმდინარეობს და რომლებიც ვარსკვლავებს ენერგიით ამარაგებს. სანაცვლოდ, გახლეჩვის დროს ენერგია კი არ წარმოიქმნება, არამედ პირიქით, თვითონ ამ პროცესზე იხარჯება უდიდესი ენერგია.

იუპიტერი, სატურნი და ნეპტუნი აირის გიგანტები არიან, რომლებიც უმეტესად წყალბადისა და ჰელიუმისგან შედგებიან, თუმცა ისინი საკმარისად მასიურები არიან და, შესაბამისად, აქვთ საკმარისად მძლავრი გრავიტაციული ველი იმისთვის, რომ თავიანთი აირადი ატმოსფეროს შენარჩუნება შეძლონ. რაც შეეხება დედამიწას, მას მზის სისტემის აირის გიგანტებთან შედარებით ბევრად ნაკლები მასა აქვს და იმ შემთხვევაში, თუ ამ გეგმას სწორად შეასრულებთ, დარჩენილი აირები მალე გაიფანტებიან მთელ კოსმოსში და საბოლოოდ, პლანეტის ადგილას აირის ღრუბელი დაგრჩებათ.

3. მიკროსკოპულ შავ ხვრელში გაუჩინარება

ამისთვის დაგჭირდებათ: მიკროსკოპული შავი ხვრელი.

1974 წელს სტივენ ჰოკინგმა თეორიულად დაამტკიცა, რომ შავი ხვრელები რადიაციას გამოასხივებენ. ჰოკინგის რადიაციის შედეგად კი, დროთა განმავლობაში ისინი კოსმოსში იფანტებიან და ქრებიან. ჩვეულებრივი შავი ხვრელისთვის ეს წარმოუდგენლად დიდ დროს მოითხოვს, მიკროსკოპული შავი ხვრელი კი, შესაძლოა, წამიერად გაიფანტოს. იქიდან გამომდინარე, რომ აორთქლების დრო ხვრელის მასაზეა დამოკიდებული, ასეთ სხეულს დაახლოებით ევერესტის მთის მასის ეკვივალენტური მასა უნდა ჰქონდეს.

მიკროსკოპული შავი ხვრელის შექმნა არც ისე მარტივი იქნება, ვინაიდან ამისთვის საკმაოდ დიდი რაოდენობის ნეიტრონიუმი (ჰიპოთეტური ნივთიერება, რომელიც მხოლოდ ნეიტრონებისგან შედგება) დაგჭირდებათ, თუმცა მაინც შესაძლებელია. ამაზე შეგიძლიათ დამოუკიდებლად ივარჯიშოთ.

მეთოდი: უბრალოდ მოათავსეთ თქვენი მიკროსკოპული შავი ხვრელი დედამიწის ზედაპირზე და დაელოდეთ. მისი მაღალი სიმკვრივიდან გამომდინარე, იგი თავისუფლად გააღწევს ნებისმიერ მატერიაში. შესაბამისად, სხეული ჯერ დედამიწის ბირთვისკენ გაიკვლევს გზას და ზედაპირსა და ბირთვს შორის დაიწყებს ოსცილაციას, როგორც ერთგვარი მატერიის შთამნთქმელი ქანქარა. საბოლოოდ, იგი შენელდება და ბირთვთან გაჩერდება, რის შემდეგაც დარჩენილ დედამიწასაც შთანთქავს.

4. აჩქარებული ბრუნვა

ამისთვის დაგჭირდებათ: რაიმე საშუალება, რომლითაც დედამიწის ბრუნვის აჩქარებას შეძლებთ.

დედამიწის ბრუნვის აჩქარების ერთ-ერთი ხერხი, შესაძლოა, ასტეროიდთან დაჯახება იყოს, თუმცა ამას პლანეტის ბრუნვის ტემპზე მნიშვნელოვანი ეფექტი არ ექნება. დედამიწის ბრუნვის ასაჩქარებლად ეკვატორზე მაგნიტური ქვემეხები და რაკეტები უნდა დააყენოთ და ყველაფერი დასავლეთისკენ, ერთი მიმართულებით გაისროლოთ, ან რამე უფრო საინტერესო და ეფექტიანი მოიფიქროთ.

მეთოდი: თეორიულად, თუ დედამიწას საკმარისად სწრაფად დაატრიალებთ, მისი ნაწილები შეძლებენ გრავიტაციის გადალახვას, რის შედეგადაც პლანეტა ნელ-ნელა დაიშლება და კოსმოსში გაიფანტება. ამისთვის ბრუნვის ტემპის ერთი სრული დღიდან 84 წუთამდე შემცირება სრულებით საკმარისი იქნება. შედარებით ნელ ტემპსაც არა უშავს. მეტიც, სწრაფი ბრუნვის შედეგად დედამიწა თანდათან ბრტყელ ფორმას მიიღებს და რაც უფრო სწრაფად დაატრიალებთ, მით უფრო ადვილად დაიშლება.

5. აფეთქება

ამისთვის დაგჭირდებათ: 25 000 000 000 000 ტონა ანტიმატერია

მეთოდი: მეთოდი მოიცავს უდიდესი ზომის ბომბის აფეთქებას, რომელიც დედამიწას სულ პატარა ნაწილებად დაშლის. თუმცა, დედამიწის აფეთქება იმას არ ნიშნავს, რომ იგი ბოლომდე განადგურდება — აფეთქება საკმაოდ მძლავრი უნდა იყოს იმისთვის, რომ დედამიწის დაშლის შედეგად მიღებულმა ნაწილებმა გადალახონ გრავიტაცია და სამუდამოდ დაემშვიდობონ ერთმანეთს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, თუ დედამიწის ფრაგმენტები ერთმანეთისგან საკმარისად შორს არ აღმოჩნდებიან, ისინი მიზიდულობის ძალით ისევ გაერთიანდებიან და საბოლოოდ გამოვა, რომ დედამიწა კი არ გაანადგურეთ, უბრალოდ თავდაყირა დააყენეთ. შესაბამისად, პლანეტის სამუდამოდ გასანადგურებლად იმაზე მეტი დაგჭირდებათ, ვიდრე უბრალოდ ბომბია.

ხანგრძლივ გამოთვლებს თუ ჩაატარებთ აღმოაჩენთ, რომ ამ რაოდენობის ენერგიის მისაღებად 1 246 400 000 000 ტონა ანტიმატერიის ანიჰილაციაც საკმარისი იქნება. გარდა ამისა, თუ გავითვალისწინებთ ენერგიის დანაკარგს სითბოზე, ნეიტრინოებსა და რადიაციაზე, მაშინ ეს მაჩვენებელი 20-ჯერ მაინც უნდა გავზარდოთ. მას შემდეგ, რაც საკმარისი რაოდენობის ანტიმატერიას შეაგროვებთ, სავარაუდოდ კოსმოსში, უბრალოდ გამოისროლეთ იგი დედამიწისკენ და მატერიისა და ანტიმატერიის ანიჰილაციის შედეგად მიღებული ენერგია სრულებით საკმარისი იქნება დედამიწის ათასობით ნაწილად დასაშლელად.

ამ მეთოდის საინტერესო ვარიაციას ვხვდებით გრეგ ბეარის ნოველა "ღმერთის გაყალბებაში", სადაც ანტაგონისტი ანტინეიტრონიუმს — ზემკვრივ ნივთიერებას ქმნის, რომლის მხოლოდ კუბური სანტიმეტრი მილიარდობით კილოგრამს იწონის. ეს პერსონაჟი ანტიმატერიას დედამიწის ბირთვისკენ გაუშვებს და იქიდან გამომდინარე, რომ ამ ნივთიერებას წარმოუდგენლად დიდი სიმკვრივე აქვს და თავისუფლად აღწევს მატერიის ნებისმიერ ფორმაში, შესაბამისად იგი მაშინვე არ განიცდის ანიჰილაციას. სანაცვლოდ, გარშემო პლაზმის შალითას იკრებს და ასე განაგრძობს ბირთვისკენ გზას.

ამავდროულად, ანტაგონისტი ამავე მიმართულებით უშვებს ნეიტრონიუმს, რომელიც ანტინეიტრონიუმს ზუსტად დედამიწის ცენტრში უნდა შეხვდეს, სადაც ეს ორი ანიჰილაციას განიცდის, შედეგად გამოყოფილი უზარმაზარი ენერგია კი მთელი დედამიწის აფეთქებას იწვევს. ამ მეთოდის უპირატესობა ისაა, რომ ენერგია ზუსტად დედამიწის ცენტრში გამოთავისუფლდება, საიდანაც ყველაზე მეტი ზიანის მოტანაა შესაძლებელი.

ამ ყველაფერთან ერთად, მოთხრობის პერსონაჟი რამდენიმე ოკეანურ ღრმულში ერთდროულად აფეთქებს ასაფეთქებლებს იმისთვის, რომ დედამიწის ქერქი დაასუსტოს და უფრო მარტივი გახადოს პლანეტის სრული განადგურება.

საბოლოოდ, ამ მეთოდის გამოყენების შემდეგ, დედამიწისგან მიღებული ფრაგმენტებისგან მზის გარშემო ასტეროიდების სარტყელი ჩამოყალიბდება.

6. დანაწევრება

ამისთვის დაგჭირდებათ: რაღაც მძიმე, რასაც დედამიწას გამოუქანებთ. მარსიც გამოდგება.

მეთოდი: არსებითად, ნებისმიერი რამის განადგურება შეიძლება, თუ მას საკმარისად ძლიერად დაარტყამთ. მეთოდის არსი მარტივია: იპოვეთ ძალიან დიდი ასტეროიდი ან პლანეტა, ააჩქარეთ იგი მაქსიმალურ სიჩქარემდე და გამოუქანეთ დედამიწას. შედეგად, პლანეტა დიდ ნაწილებად დაიშლება და თუ დაჯახება საკმაოდ ძლიერი იქნება, მაშინ მისი ნაწილები შეძლებენ გრავიტაციის ძალის გადალახვას და აღარასდროს გაერთიანდებიან პლანეტად. ჰოდა, ჩვენც ეგ არ გვინდა?

წამში 11 კმ სიჩქარით მოძრავი სხეული, რომლის ენერგიის დანაკარგი დედამიწისკენ გამოსროლისას ნული იქნება, ჩვენი პლანეტის საერთო მასის 60%-ს მაინც უნდა შეადგენდეს იმისთვის, რომ მისი განადგურება შეძლოს. აღსანიშნავია, რომ მარსი, დაახლოებით, დედამიწის მასის 11%-ს იწონის, ამიტომ, თუ მარსის სროლას გადაწყვეტთ, მაშინ მას 11კმ/წმ-ზე ბევრად მაღალი სიჩქარე უნდა მიანიჭოთ.

საბოლოოდ, დაჯახების შემდეგ დედამიწა დაახლოებით მთვარის ზომის სხეულებად დაიშლება და მზის სისტემაში გაიფანტება.

7. მოქცევის ძალებით გახლეჩვა

ამისთვის დაგჭირდებათ: აღჭურვილობა დედამიწის გადასაადგილებლად და ენერგია

მეთოდი: როდესაც პლანეტა თავისზე ზომით უფრო დიდი და უფრო მასიური სხეულის გარშემო მოძრაობს, რაც უფრო მეტად უახლოვდება იგი ამ სხეულს, მით უფრო იმატებს მისი ბრუნვის სიჩქარე. მაგალითად, მერკური, მზესთან ყველაზე ახლოს მყოფი პლანეტა, დედამიწაზე უფრო სწრაფად ბრუნავს, დედამიწა კი — ნეპტუნზე უფრო სწრაფად.

იმ შემთხვევაში, თუ დედამიწას მზესთან საკმარისად ახლო მანძილზე მივაახლოებთ, აღმოვაჩენთ, რომ პლანეტის ერთი მხარე, რომელიც მზისკენ იქნება მიმართული, უფრო სწრაფად დაიწყებს მოძრაობას, ვიდრე საპირისპირო მხარე. მას შემდეგ, რაც დედამიწას წარმოსახვით საზღვარს — როშის ზღვარს მივუახლოებთ, პლანეტაში მოქცევის ძალებით გამოწვეული დაჭიმულობა იმდენად დიდი იქნება, რომ იგი გაიხლიჩება და მისი ფრაგმენტები მზის გარშემო სატურნის სარტყლის მსგავს ორბიტაზე დაიწყებს მოძრაობას.

ამის მსგავსად შეგვიძლია, მზის ნაცვლად, ჩვენი პლანეტა იუპიტერს მივუახლოოთ და მსგავს შედეგს დაველოდოთ. იმისთვის, რომ დედამიწა ამდენად დიდი გრავიტაციული ველის ობიექტებს მივუახლოოთ, დიდი რაოდენობით ენერგია იქნება საჭირო. ამ მხრივ, იუპიტერთან მიახლოება უფრო მარტივი საქმე იქნება — ამისთვის, მზესთან მიახლოებასთან შედარებით, 38%-ით ნაკლები ენერგია იქნება საჭირო.

ბოლოს კი, მიუხედავად იმისა, რომ ერთი შეხედვით ეს მეთოდები სრულიად გამოუსადეგარია, თეორიულად ყველა მათგანის გამოცდაა შესაძლებელი, ტექნოლოგიური პროგრესის ტემპის გათვალისწინებით კი თამამად შეიძლება ითქვას, რომ ახლო მომავალში, სავარაუდოდ, კიდევ უფრო საინტერესო, ამაღელვებელი და პრაქტიკული მეთოდების გამოჩენას უნდა ველოდოთ. სხვა შემთხვევაში, უბრალოდ, ისე უნდა გავაგრძელოთ ბუნებრივი რესურსების მოხმარება და გარემოს დაბინძურება, როგორც დღეს ვაკეთებთ ამას და იმაზე ადრე ვიხილავთ შედეგს, ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია.