როცა ბავშვები ცხოვრების სასწაულები არ არიან, ანუ პოსტპარტუმ დეპრესია

"თითქოს ჩაბნელებულ ოთახში ხარ შეკეტილი, მოსჯილი გაქვს დედობა სამუდამოდ და განცდა გაქვს, რომ აქედან ვერსად ვეღარ წახვალ: თუ შეგიძლია, რომ დაშორდე შეყვარებულს, ქმარს, წახვიდე სხვაგან საცხოვრებლად, გაიქცე, ბავშვს ვერ დაშორდები..." — ასე იხსენებს დოდი ხარხელი საკუთარ გამოცდილებას პოსტპარტუმ დეპრესიასთან ბრძოლაში. დოდი მარტო არაა. პოსტპარტუმ დეპრესია ქალების 12-20%-ს ემართება და მიუხედავად მისი ასეთი სიხშირისა, მაინც ტაბუდადებული თემაა.

ის, რომ ბავშვი დანახვისთანავე უნდა შეგიყვარდეს და მყისიერი კავშირი იგრძნო, საკმაოდ გავრცელებული მოლოდინია, თუმცა ყველა ქალი ნამდვილად არ გრძნობს თავს ასე, რასაც დანაშაულის მწვავე შეგრძნება ახლავს. ქალების ერთ ნაწილს ბავშვის გაჩენიდან მალევე ეწყება ემოციური ქარიშხალი, რომელიც არსაიდან მოდის და მათ ცხოვრების რამდენიმე კვირას, თვეს, ყველაზე ცუდ შემთხვევაში კი რამდენიმე წელიწადსაც ართმევს.

On.ge-ის პოდკასტში სიმშვიდის ლაბორატორია ნინიკო და ანინა დოდი ხარხელთან ერთად საუბრობენ პოსტპარტუმ დეპრესიაზე: დოდი საკუთარ გამოცდილებას უზიარებს მსმენელებს და ყვება, როგორი რთულია პოსტპარტუმ დეპრესიასთან გამკლავება, მაშინაც კი, როცა იცი, რომ სწორედ ეგ გჭირს.