"27 წლის ვარ. ახლა მეორე უმაღლეს სასწავლებელში ვსწავლობ. ჩემს მშობლებს სოფელში ყველა იმას ეკითხება, რატომ არ მათხოვებენ და როდემდე უნდა ვისწავლო", – ამბობს გულპარი მაჰმუდოვა. ის თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტის სტომატოლოგიის ფაკულტეტის მე–4 კურსზე სწავლობს.

როდესაც გულპარი ბოლნისის მუნიციპალიტეტის სოფელ ტალავერიდან თბილისში ჩამოვიდა სასწავლებლად, 19 წლის იყო. იმ დროისთვის ტალავერიდან თბილისში მის გარდა არავინ სწავლობდა: "10 წლის წინ ჩვენი სოფლიდან უმაღლესი განათლების მისაღებად ყველა ბაქოში მიდიოდა. როცა თბილისში გადავწყვიტე სწავლა და მშობლებმაც მხარი დამიჭირეს, ახლობლებს და მეზობლებს გაუკვირდათ. ჩემს მშობლებს ეუბნებოდნენ, რომ თბილისში ჩემი გაშვება და ქართველებთან და ზოგადად, ქრისტიანებთან ერთად სწავლა ცუდი გადაწყვეტილება იყო. ჩემი მშობლები ასე სტერეოტიპულად არ აზროვნებენ და თანასოფლელების კრიტიკას ყურადღება არ მიაქციეს," - ამბობს გულპარი.

ახლა ტალავერიდან საქართველოს უმაღლეს სასწავლებლებში რამდენიმე ათეული ახალგაზრდა სწავლობს. თუმცა, გოგონა მათ შორის ძალიან ცოტაა. „ბევრი ეთნიკური აზერბაიჯანელი უმაღლეს განათლებას რომ ვერ იღებს, ამას აქვს თავისი მიზეზი: სკოლებში განათლების ხარისხი ძალიან დაბალია. ქართული ენა კარგად არ ისწავლება. გარდა ამისა, ბევრ ოჯახს მატერიალურად უჭირს. უმაღლეს განათლებას ცოტა ეთნიკური აზერბაიჯანელი ქალი რომ იღებს, ეს იმის ბრალია, რომ ბევრ ოჯახში დღემდე მიაჩნიათ, რომ მხოლოდ ვაჟს უნდა ასწავლონ, ქალიშვილი კი ადრეულ ასაკში გაათხოვონ".

გულპარი იმ დაბრკოლებებზე საუბრობს, რასაც ეთნიკურია აზერბაიჯანელი ახალგაზრდები უმაღლესი განათლებისაკენ მიმავალ გზაზე აწყდებიან: "სკოლაში ქართულ ენას ძალიან ცუდად ასწავლიან. ბოლო წლებში საერთოდ არ გვყავდა ქართული ენის მასწავლებელი. ქართული ენის არცოდნის გამო ვერ ჩავირიცხე სახელმწიფო უნივერსიტეტში. ამიტომ სწავლა თავიდან ერთ-ერთ კერძო უნივერსიტეტში დავიწყე. იქ ვისწავლე ქართული და შემდეგ სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტში ჩავაბარე. ახალგაზრდების უმრავლესობისთვის ქართული ენის არცოდნა სერიოზული დაბრკოლებაა. თბილისში სწავლაც არ არის იაფი. ბინის ქირა ძვირია და ცხოვრებაც დღითიდღე ძვირდება. პროდუქტების დიდ ნაწილს სოფლიდან მიგზავნიან. მიუხედავად ამისა, თვეში მინიმუმ 300 ლარი მეხარჯება. ბევრ ოჯახს ამის საშუალება არ აქვს".

გულპარი ამბობს, რომ თბილისში ცხოვრებამ ისიც და მისი მსოფლმხედველობაც რადიკალურად შეცვალა: "მე უკვე შემიძლია ვთქვა, რომ საკუთარი ქვეყნის ცხოვრებაში სრულად ვარ ინტეგრირებული. საკუთარი თავის რწმენა გამიჩნდა. მიუხედავად იმისა, რომ ეთნიკური უმცირესობის წარმომადგენელი ვარ, ახლა უკვე ვიცი, რომ სხვა მოქალაქეების თანასწორი ვარ. ქართული ენის ცოდნა ძალიან მეხმარება საკუთარი უფლებების დაცვაში. ეთნიკურ აზერბაიჯანელთა დიდი ნაწილი სახელმწიფო ენის არცოდნის გამო სახელმწიფო ორგანოებში ხშირად აწყდება უსამართლობას. როდესაც რომელიმე ნაცნობის უფლებები ირღვევა, ვცდილობ ისიც დავიცვა. ახლა უკეთ ვიცი, რამხელა მნიშვნელობა აქვს ქალის განათლებას. ეთნიკურ აზერბაიჯანელ მშობლებს მინდა ვუთხრა, რომ პირველ რიგში გოგონებს უნდა მისცენ განათლება. განათლება ნიშნავს მათ გადარჩენას. მათ პროფესია უნდა ჰქონდეთ იმისთვის, რომ უზრუნველყონ საკუთარი ეკონომიკური თავისუფლება და ოცნებები არ წაართვან".

გულპარი რამდენიმე წელში ყველაზე დიდ ოცნებას აისრულებს და ექიმი გახდება. საქართველოში მცხოვრები ასობით ეთნიკური აზერბაიჯანელი ახალგაზრდისთვის მსგავსი ოცნება დღემდე აუხდენელ ოცნებად რჩება.