დიდი, ხანგრძლივი მეგობრობა

II მსოფლიო ომის მძვინვარე დღეებში, ნოე ჟორდანიამ და მისმა ჯგუფმა იოსებ ელიგულაშვილს შესთავაზეს "ებრაელთა ხსნის გეგმა", რაც გამოიხატებოდა ებრაული გვარებისათვის ქართული გვართწარმოებისათვის დამახასიათებელი დაბოლოებების დართვაში. ამ ხერხით იხსნეს ასობით ებრაელის სიცოცხლე ფაშისტთა კლანჭებიდან", — ეს არის პირველი ისტორია, რომელიც მარინე სოლომონიშვილს ქართულ-ებრაული ურთიერთობების შესახებ ახსენდება. თუმცა, არა ერთადერთი:

"1918 წლის 26 მაისის საქართველოს დამოუკიდებლობის აქტს ხელს აწერს სამი ებრაელი: იოსებ ელიგულაშვილი, მოშე დავარაშვილი, ილია გოლდმანი. სამივე ამ პიროვნებას, ექვთიმე თაყაიშვილთან ერთად, დიდი წვლილი მიუძღვის ქართული ეროვნული განძის გადარჩენის, შენახვის საქმეში, ასევე პარიზში ლევილის მამულის შეძენაში ქართული სათვისტომოსათვის."

ქართველი და ებრაელი ხალხის გამორჩეულ, 26-საუკუნოვან მეგობრობას, ალბათ ათასობით ისტორია ახსოვს. მათ შორის, ალბათ არის ამბებიც, რომლებსაც ტკივილით იხსენებენ. თუმცა, ამ დიდ, ხანგრძლივ მეგობრობაზე, სადაც არ უნდა ვეძებოთ — ადამიანებში, ბიბლიოთეკებში, თუ სამეცნიერო წყაროებში — ბევრია ამბავი, რომელთა მოყოლაც მთხრობელებს ეამაყებათ.

არაერთი ქართულ-ებრაული ორგანიზაციის დამფუძნებელი, ქართულ-ებრაული ურთიერთბების მკვლევარი, ჟურნალისტი, უფლებადამცველი, ტოლერანტობის ქომაგი მარინე სოლომონიშვილი ამბობს, რომ სწორედ ადამიანური ურთიერთობების ისტორიებია, რომელთა სიცოცხლე, თავის მხრივ, აცოცხლებს კულტურათა დიალოგსა და ტოლერანტობას:

"ბევრია ცნობილი თუ უცნობი ისტორიები, რომელთა კვლევა და წარმოჩენა მნიშვნელოვანია, და — გადაცემა მომავალი თაობებისთვის. საწუხაროდ, ახალგაზრდობა ნაკლებად იცნობს ქართულ-ებრაული, თუ სხვა ერებთან თანაცხოვრების ისტორიულ წარსულს თუ ამჟამინდელ ყოფას, რაც მნიშვნელოვანია ტოლერანტობის სფეროში ცნობიერების ამაღლებისა და კულტურათა დიალოგის გააქტიურებისთვის".

სოლომონიშვილი, თვითონ, ერთ-ერთი მათგანია, ვინც ქართულ-ებრაული თანაცხოვრების ამბებს ქმნის.