კენ ლოუჩის პროდუსერი რებეკა ო'ბრაიენი ამბობს, რომ არ ელოდნენ იმ შედეგს, რაც თავს დროზე მე, დანიელ ბლეიკის ეკრანებზე გამოსვლას მოჰყვა. 700 საჯარო ჩვენება, ამ თემაზე უსასრულოდ მოსაუბრე პრესა და ადამიანები - ეს იყო ფილმი, რომელიც პარლამენტში გაარჩიეს და პოლიტიკის განსასაზღვად გამოიყენეს. მე, დანიელ ბლეიკში ადამიანებმა საკუთარი თავები ან ახლობლები ამოიცნეს. ამ კინოსურათის დახმარებით მათ აღმოაჩინეს, რომ სისტემის წინაშე მარტონი არ არიან.

82 წლის კენ ლოუჩი ფიქრობდა, რომ ეს მისი ბოლო ნამუშევარი იქნებოდა, მაგრამ, როგორც ჩანს, რეჟისორმა კიდევ ერთი მანიფესტის მომზადება გადაწყვიტა და ტრადიციული მუშაობის გეგმა შეადგინა: თემის მოკვლევა, შეხვედრები ადამიანებთან და ინტერვიუების ჩაწერა.

Sorry We Missed You-ს სიუჟეტი, დენიელ ბლეიკის ამბის მსგავსად, ნიუკასტლში თამაშდება.

რიკი სამსახურის დაკარგვამდე ოჯახში ფულის მთავარი შემომტანი იყო. მშენებლობაზე ადგილის დაკარგვის შემდეგ ის საკუთარი ბიზნესის დაწყებას ცდილობს. მსხვილ სადისტრიბუციო კომპანიაში მუშაობის დასაწყებად რიკის საკუთარი სატვირთო მანქანა სჭირდება, რომლის საყიდლადაც მისმა ცოლმა, რომელიც მომვლელად მუშაობს, თავისი მანქანა უნდა გაყიდოს.

სასტიკი ბიუროკრატია და შეუწყნარებელი დისციპლინა რიკის ქარხნის ნაწილად აქცევს. როგორც მის სხვა კოლეგებს, მასაც ჩააბარებენ სკანერს, რომელიც სამუშაო პროცესს მართავს. ის მძღოლს უთითებს, რა უნდა გააკეთოს, სად მივიდეს და ასე შემდეგ. ესაა რიკის მთავარი ინსტრუმენტი დამღლელ და დატვირთულ რეჟიმში. მასთან ერთად სხვადასხვა მისამართზე აღმოვჩნდებით.

რიკის ცოლის, ეიბის შემთხვევაშიც არაერთ მისამართზე მივალთ, ოღონდ ავტობუსით. ეიბისთვის მანქანის გარეშე ყოფნა რთულია, რადგან ის კონტრაქტორი ექთანია და პრობლემურ პაციენტებთან სახლში დადის. ზოგს საჭმელს უმზადებს, ზოგს პამპერს უცვლის, ეთამაშება, ალცჰაიმერით დაავადებული შეშინებულ მოხუცებს ამშვიდებს და დასაძინებლად მიჰყავს. ამ ყველაფერს სიყვარულით და განსაკუთრებული პასუხისმგებლობით აკეთებს. მას კვირის რამდენიმე დღე მორიგეობა უწევს და შესაბამისად, ასეთ დროს, მისი თინეიჯერი შვილი სები და 8-9 წლის ლიზა ერთმანეთს უვლიან. სანამ ეიბი სხვებს უკეცავს ძილისწინ საბანს, მისი შვილები ამას თავისით აკეთებენ.

ფოტო: Joss Barratt

რბილი, ზუსტი, პერიოდულად დაძაბული ინტონაცია, რომლითაც კენ ლოუჩი ამბავს ყვება, იმაზე უფრო ბასრი და სასტიკია, ვიდრე გაზეთებსა და დღის საინფორმაციო გამოშვებებში ამოკითხული ახალი ამბები. აქ იმას ნახავთ, რაც თანამედროვე ბრიტანეთის გულში დასტამბულ გაზეთებში არ ხვდება.

ერთგვარი სოლო, როდესაც პაციენტის მისამართიდან-მისამართამდე მიმავალი დედა შვილებს ავტომოპასუხეზე უტოვებს ხოლმე შეტყობინებს, რა დალიონ, როგორ გააცხელონ საჭმელი, როგორ მოამზადონ საშინაო დავალებები… ეს შეტყობინებები კინოსურათის საუნდტრეკია - მუსიკა, რომელიც ძალიან უცნაური მოწყენილობით დასევდიანებულ ოჯახს ვერაფრით ახალისებს.

სამსახურით დაღლილი მამისა და “ჰუდში” გამომწყვდეული სტენსილების მხატვარი თინეიჯერი შვილის ურთიერთობისთვის რეჟისორი ძალიან საყურადღებო კუთხეს პოულობს. უმცროსი ქალიშვილი კი ერთგვარად ანგელოზის ფუნქციას ასრულებს ოჯახში. ის დაღლილი, ტელევიზორთან ჩაძინებული მშობლებს ნაცვლად მაგიდას ალაგებს და დილაობით უფროს ძმას აღვიძებს, რომ სკოლაში არ დააგვიანდეს.

ფილმის მთავარი მოტივი არის ბრძოლა თავის გატანისთვის სისტემაში, რომელიც დაუნდობელი და შეუწყნარებელია. როგორც სადისტრიბუციო კომპანიის ხელმძღვანელი ეუბნება რიკის - არც ერთ დამკვეთს არ აინტერესებს, როგორ ხარ შენ და რა პრობლემები გაქვს სახლში. გზავნილი დანიშნულების ადგილზე თავის დროზე უნდა მივიდეს. ესაა და ეს.

82 წლის კენ ლოუჩს აინტერესებს, ნამდვილად მყარია თუ არა სისტემა, რომელიც ადამიანს 14-საათიან სამუშაო რეჟიმში ამყოფებს ჩვენამდე ამანათის მოსატანად? მას აინტერესებს, ხომ არ ჯობია, ჩვენ თავად მივდიოდეთ მაღაზიებში? გვჭირდება თუ არა სამყარო, რომელიც საშინელ მსხვერპლს მოითხოვს კონკრეტული ადამიანებისაგან?

კონკრეტული ნივთები, კაბები, ფეხსაცმელები, ფირფიტები და საბუთები სახლებში თავის ჩნდება და ეს იმის სანაცვლოდ, რომ მთელი დღეებისა და ღამეების მანძილზე სანადიროდ გასულ რიკის და ეიბის მსგავსებს, შვილებთან კონტაქტის დრო აღარ რჩებათ. ისინი ერთმანეთს ვერ აძლევენ იმას, რაც სჭირდებათ. შესაბამისად, ხან სკოლიდან გარიცხვა დგება დღის წესრიგში, ხანაც სხვა კონფლიქტი იჩენს თავს.

მიუხედავად ყველაფრისა, ამ ოჯახში ერთმანეთისადმი ნდობას არ კარგავენ. უკიდურეს სიტუაციაშიც კი ახერხებენ სიყვარულის ირგვლივ გაერთიანებს და თავიანთი პატარა მაგიდის ირგვლივ შემოსხდომას, ჭამასა და სიცილს.

ამ ფილმის შემდეგ ადამიანებს ხშირად გაახსენდებათ რიკი, ეიბი, სები და ლიზა. კენ ლოუჩმა, ასეთი ამბების საუკეთესო მთხრობელმა, კიდევ ერთხელ მოახერხა ჩვენამდე ყველაზე მნიშვნელოვანი გზავნილის მოტანა.