Gen Z - ვინ ვართ ჩვენ და რა გამოგვარჩევს სხვა თაობებისგან?

რამდენიმე კვირის წინ ფეისბუქ ჯგუფში Gen Z გამოცხადდა ესსეების კონკურსი, რომლის მიხედვითაც Gen Z თაობის წარმომადგენლებს უნდა დაეწერათ ესსე სამიდან ერთ–ერთი სათაურით:
1. Gen Z თაობის გამოწვევები
2. ვინ არის Gen Z თაობა და რა გამოარჩევს მას სხვა თაობებისგან?
3. როგორ წარმოგიდგენია საქართველო 2050 წელს?
კონკურსში 18 წლის მარიამ კილასონიამ გაიმარჯვა, თემით "ვინ არის Gen Z თაობა და რა გამოარჩევს მას სხვა თაობებისგან?"
გთავაზობთ მის ესსეს რედაქტირებული სახით:

რამდენიმე დღის წინ დედაჩემს სიტყვა crush-ის მნიშვნელობა ავუხსენი და უკვე 2 დღეა მეკითხება: რამდენი ქრაში მყავს, ვინ არიან, როგორები არიან...

ჩემთვის ყველაზე მარტივად გასაგები განმარტება Gen Z თაობისა შემდეგნაირად ფორმულირდება: ჩვენ ვართ ადამიანები, რომლებიც კრიზისში დავიბადეთ, ომის დროს სკოლაში მივედით და პანდემიის მიმდინარეობისას უნივერსიტეტში ვსწავლობთ. არ მგონია ამ გამოწვევების დაძლევის შემდეგ რამე ვერ შევძლოთ.

მასაშიც მარტივი შესამჩნევები ვართ. გვახასიათებს უცნაური ვარცხნილობა, უმეტესად ფერადი, შესაძლოა პირსინგებიც, ასევე ფერადი, ზომაზე 3-ჯერ დიდი ტანსაცმელი, უამრავი აქსესუარი, დაწყებული ჯაჭვებით დამთავრებული უამრავი ბეჭდით. მაქსიმალურად ინდივიდუალურები და მრავალფეროვანნი ვართ. ხშირად ვაპროტესტებთ იმას, რაც არ მოგვწონს, კონფლიქტურებადაც კი შეიძლება მოგვიხსენიებდნენ, განსაკუთრებით ასაკით უფროსთან შეწინააღმდეგებისას, რაც ხშირად სრულდება ფრაზით: "რა თაობა მოდის!"

არ შეიძლება არ აღვნიშნო, რომ ჩვენში ტრადიციულობას შესანიშნავად ერწყმის თანამედროვეობა. ვკითხულობთ შოთას, ილიას, ვაჟას და ამავდროულად ვუყურებთ Netflix- ის სერიალებს. ვუსმენთ რეპს, როკს, მაგრამ ქართველი კომპოზიტორების მელოდიებთანაც განსაკუთრებული სიყვარული გვაკავშირებს. კი, ჩვენი თავისუფლების გამოსახატავად Hip-Hop-ს ვცეკვავთ, მაგრამ ტრადიციული ცეკვაც სპეციფიკურად მოგვწონს და გვხიბლავს. ვაფასებთ ეროვნულ ფასეულობებს: ენას, ქვეყნის ერთიანობაც განსაკუთრებით გვაღელვებს და თუ ქვეყანაში რაიმე უსამართლობა ხდება – ვაპროტესტებთ, თანაც დიდი სიამაყით, რადგან ვგრძნობთ პასუხისმგებლობას და მომავლის შეგრძნებაც აწმყოშივე შეგვიძლია.

მშობლების თაობისაგან ერთი მთავარი მიზეზის გამო უფრო განვსხვავდებით: ისინი საბჭოთა საქართველოში გაიზარდნენ. ჰქონდათ სკოლის უნიფორმა და მკაცრად გაწერილი წესები. ჩვენ კი უფრო თავისუფალი თაობა ვართ. კრიტიკული აზროვნებაც და განსჯის უნარიც უფრო განვითარებული გვაქვს. მაგალითად: ფაქტების გაზეპირებას ვამჯობინებთ საკითხის შესწავლას და გააზრებისთვის საჭირო, ზუსტი კითხვების დასმას.

როგორც ჩანს, პოლიტიკურ თავისუფლებას პიროვნული თავისუფლება ავტომატურად მოჰყვება.

ჩვენმა განსხვავებულობამ უფროსი თაობის აზროვნებაში ბევრი რამ შეცვალა. მაგალითად შევთანხმდით, რომ ზოგიერთი რამ ისე არ ხდება, როგორც მამას უნდა. არ ვამბობთ იმას, რაც მამას უნდა და არც მაშინ, როცა მამას უნდა. მომავალ პროფესიაშიც აღარ ვართ შეზღუდულნი, და დავამსხვრიეთ ის სტერეოტიპი, რომ ექიმის შვილი ექიმი უნდა იყოს, იურისტის - იურისტი და ა.შ.

მიუხედავად იმ წინააღმდეგობებისა, რომლებსაც უფროს თაობასთან ვაწყდებით, მე მაინც პოზიტიურის დანახვას ვახერხებ. მაგალითად: დედაჩემის მეგობრობის დღიურში უამრავი სტიკერი აღმოვაჩინე, რომლებზეც ლეონარდო დიკაპრიოა, მათი თაობის საყოველთაო ქრაში. მეტიც, მე და ბებია ვთანხმდებით, რომ ალენ დელონი კვლავ უსიმპათიურეს მამაკაცად რჩება. მამასთანაც ბევრი საერთო მაქვს, ორივე ვთვლით, რომ Pink Floyd-ის შემოქმედება ყველა დროის ერთ-ერთი საუკეთესოა. მოკლედ, თითქოს სხვადასხვა, რადიკალურად განსხვავებული პერიოდის თაობებს, უამრავი საერთო გვქონია. იმდენად გავუგეთ ერთმანეთს, რომ ცოდნასაც ვუზიარებთ, სოციალურ ქსელსაც ერთნაირი მოხერხებით ვიყენებთ და გემოვნებაშიც მხოლოდ ინდივიდუალურობაზე დამოკიდებული განსხვავებები დაგვრჩა.

გააზრებულად თუ გაუაზრებლად, მოხდა ის რომ გლობალიზაციის ფერხულში მარტივად ჩავებით. გვჯერა, რომ ჩვენი ცოდნით, მიზანდასახულობით, შრომით და პრინციპულობით აუცილებლად ჩამოვიშორებთ საბჭოთა აზროვნებას და ვიქნებით ის თაობა, რომელიც თავისუფლებას ხოტბას შეასხამს და ძეგლსაც აუგებს.

მეორე და მესამეადგილოსანი ესსეები:

ბოლო ამბები:

გირჩევთ